Dópamínið er varla sá eini en sá allra mikilvægasti. Við fáum dópamín við sigur, við jákvæð félagsleg tengsl og bara fyrir almenna velgengni í lífinu. Ef að einhver fengi aldrei dópamín af ytri orsökum væri hann greinilega öllum til trafalla, lélegri en allir í kringum sig og því best að hann dræpi sig. Ég held einmitt að það sé ekkert svo persónubundið hvernig menn höndla sjúkdóma sem eru svona nær líðan þeirra, hins vegar er örugglega mjög misjafnt hversu svæsinn sjúkdómurinn er þótt hann...