– “A: ”Guð er ekki til“. Þá er hægt að hugsa sér fullkomnari veru, þ.e.a.s. Guð sem væri til. Það stangast á við setningu 2, og þá hlýtur ‘ekki-A’, þ.e.a.s. andstæðan við A, ”Guð er til“, að vera sönn fullyrðing.” – Afhverju stangast það á við setningu 2 ? (2. “Guð sem er til hlýtur að vera fullkomnari en Guð sem er ekki til.”) Er það ekki einmitt í samræmi við hana ? Og þarafleiðandi er gvuð ekki til og er ófullkominn. Fullyrðing A verður ekki öfug þó hún stangist á við rök sem styðjast við...