Min bedstefar bor på et plejehjem han har en kørestol. Den er sej. Kedeligt at den gamle ikke kan bruge den. Han sidder i den og stirrer med tomme øjne ,langt væk eller sover. Engang, for nogle dage siden tændtes dog et lille lys i hans øjne. Han kiggede på mig og spurgte: Hvor er min mor?

Á morgnana ég vakna og man strax eftir þér. Þú einasta eina sem ég hef. Þú dregur mig að þér sem eldur að viði Seiðmögnuð þrá. má ekki gefa mér leyfi til gamans -í vinnuna verð - Svo augunum loka , geng hljótt framhjá þér. Í augnabliks óstjórn , Opna þau aðeins - sé strax eftir því - Þarna ertu , svo falleg og fín Ég skelf og titra af löngun til þín. Að snerta og gæla -við þig - Kanna allt það, þú getur gefið finna hitann, frá þér ,verma mig. Mitt hjarta er bundið við þig Mín hugsun er bara...

Ventetid Hun ligger der i sengen Og venter på sin død. Jeg ved ej hvad hun tænker men tror det er om vejen som gik hun med sin mand. Det skærer i mit hjerte at sjælen snart går bort men hun er jo blevet gammel. Har spillet sine kort. Med høflighedens nejen og videnskabens lænker. Som hendes tid jo var Hun gik igennem livet med flid sin gerning gjorde med børnene som små. Hun interesser havde og tro på livets gaver og den almægtige gud. Jeg tror i nat hun går Og håber så gud venter og ta`r...

Dalur næturinnar….. Dimmir lokkar næturinnar falla yfir síðustu geisla dagsins. Ferðamaðurinn langþreytti heyrir í börnum næturinnar að leik. Syngjandi óð og dansandi hinn dularfulla og magnaða mánadans. Í glitrandi skini nætur, vísar stjarnan Hjalta gamla veg eftir örmjóum stíg einmanaleikans og hann veit að ef hann fylgir þessum stíg kemst hann að lokum uppá fjallið stóra. Takmarkið sem hann hefur alltaf ætlað sér þótt í leyndum hjartans hafi þessi ósk falið sig. Þar til nú. Vegurinn sá er...

Tvö lítil systkini fylgjast að sitt hvorum megin -við veginn - Ástin og hatrið. Þau elska og hata -hvort annað- og laðast þó að hvort öðru. Vegurinn er ekki breiður aðeins örmjótt strik. -Það skeður- að þau stíga yfir strikið -Og þá - verður hatrið að ást og ástin að hatri. Svo einfalt er það -en sárt-

Í tindrandi ljósadýrð morgunroðans Sé ég daginn færa sig fram -Fet fyrir fet.- fífillinn breiðir út blöðin sín, teygir sig skjálfandi af ákefð og gleði mót nýjum degi. Sólskríkjan situr á steini Og syngur af öllum mætti -lofandi Guð- Þakklát af öllu hjarta Og gleðin er stór Fyrir enn einn töfrandi dag Hvert andartak dagsins Skal notast sem gjöf -til allra- því tíminn er talinn og veginn og skoðaður vel og fyrr en við vitum ,liðinn

þú gefa getur aðeins það þú átt -gáðu betur- hvort þú hefur mátt til að ríma gæðakvæði fyrir bæði þig -og mig- einstök ljóð sem eru eins og -perlur- geta aðeins bestu skáldin gert -Bara- gera það þú getur er mest um vert.

Ég elska þig af öllu hjarta, -ljósið bjarta- -nærir mig- ei krefst þú neins á móti, hugur minn í róti, -ei til neins- -að stía oss- í sundur þú -ERT- undur -ljósið mitt- -leiðin mín- ég er þín til enda börnin til þín benda -ljósið mitt- -heiðin mín- eg man þig,mundu mig alla leið til enda.

Eins og smellt af fingrum, á sama augnabliki flutt í annað land. Ölvuð af áhrifum, full af vonum, reikandi ráfandi fálmandi í ókunnu hverfi. Reynir að “meika það” talandi framandi tungumál. Leitar að sjálfri sér -vitandi- hinn hlutinn er - heima -

Ljóð eru sálarspegillinn viskan eigin brunnur. Ljóð eru hugarheimurinn vitneskjan traustur grunnur.

ÞAÐ kvöld -endanlega sem ég vaknaði úr djúpi doðans og fór að hugsa. Hvar er ég? Hver er ég? Hvert fer ég? Samviska mín sagði hlauptu - og ég hljóp, og losnaði úr netinu sem ég var að flækja mig í. Ég kærði mig ekki um að brotna - á hálum steini. Ég hef hugsað um það undanfarið hvort ég - kannski - hefði átt að flækja mig í netinu. Það er forvitnilegt - að spá í hvað þá hefði skeð. Það var þegar ég var ung - og hrædd nú er ég ekki hrædd. Bara undrandi á lífsins margbreytileika.

má maður setja inn danskt ljóð?

Hann kemur inn færandi hendi, mat-mjólk-brauð, svo elda ég matinn. Við borðum. Um kvöldið liggur hann í sófanum, værðarlegur, eins og hann eigi heima hér. Nýtur lífsins og horfir á sjónvarpið, meðan ég sit við tölvuna. Næsta morgun er hann horfinn. Ekkert eftir nema Mjólkin-brauðið og ég. Og ég - læt mér það nægja.

Svartar nætur gengnar eru hjá hörmungartímar konu kveðja ljósir dagar renna upp - og sjá kunnugir draumar verða að dagsins veruleika. Draumar eru -einfarans leiðir að sjá ljós - í myrkri nótt máttugur draumurinn seiðir til daga upphafs - vaggar rótt.