Af lífsins ólgu allri fékk ég sár sem aldrei verður hægt að lækna, né binda um svo fullnægjandi sé stundum er lífið ósköp erfitt en muna skal:”engin rós án þyrna.” Ég má halda áfram,þótt ég felli tár á stundum, gamla vífið kækna - ætti að geta það - Hjartasárin get ég ekki tekið, að lifa með þeim er mín eina völ en ég veit,að gefast mun mér vel, vanda betur gjörðir mínar get. Finna lífsins jurt í eigin hjarta, sem gæti lindrað mína sálarkvöl. Guð minn, gefðu framtíð bjarta - með von í, handa mér. -