Vá geggjað ljóð! Svolítill húmor í því þrátt fyrir erfitt viðfangsefni. Aðallega þó vegna óformlegs orðalagsins, tussa, skrýmsli, pínu þunglyndisfangelsis. Er að vera ástfanginn að eltast við ástina kannski bara eins og að vilja sprautuna vera háður einhverjum og þarfnast hans en fá samt aldrei nóg. Að mínu mati besti partur ljóðsins. varð ástfangin af skrímslinu með hasspípuna Mjög sterk lýsing en, ennþá sterkari orð væri ófreskja heldur en skrýmsli. Þar sem maður tengir venjulega skrýmsli...