Endalaust í svörtum sjó ég bjó var sem tíminn stæði í stað. Allt í kring var kolniða myrjur, hverfullur ég fann enga ró. Svo ég gleymdi öllu sem er og líka því sem eitt sinn var. Ég átti aðeins eina minningu: - ég er það eina sem til er.

Ég stend í djúpum dal, grasið grænt, seitlar í læk. - Mikil fjöll standa mér við hlið, fjöll sem himnarnir hræðast. - - Ekkert heyrist, nema vatnið sem slæst í stein. Hrynur grjót, rísa fjöll! - - Á grænu grasi ég sit, hlusta á seitlið í læk, leyfi geislum sólar mig að kyssa. Jörð skelfur, grjót sundrast, fjöll falla! - - - Spörfugl til mín flýgur, syngur lítið ljóð, þreytt mús hjá mér sefur. Dynur í himni, notrar í lofti, eldur úr jörðu, rofnar jörð! - - - Ég lygni aftur augunum, anda...

Í kristni er talað um það að allt mannfólk fæðist syndugt, syndugt vegna þess það er ekki fullkomið eins og Guð. Og þessvegna var fólk að gefa Guði fórnir fyrir Jesús, til þess að koast til himnaríkis með Guði. Til að geta verið með Guði í himnaríki þurftum við að vera syndlaus og fullkominn. Jesús kristur dó fyrir syndir okkar, gerði okkar það kleift að komast í himnaríki með því einu að taka hann í hjarta okkar, þá myndu syndir okkar fyrirgefast. Í Biblíunni er líka talað um að Guð sé...

Nína liggur í grænum dal, sólin á andlit hennar skín; í dalnum ró hún finnur og þar nú kvílist svo friðsöm og fín. Nína átti marga drauma; oft hún nennti engu; sat bara og dreymdi, meðan ástvinir frá henni gengu. Já Nína fína vildi oft heima sitja; stinga nálinni inn, og láta aðra sig vitja. Óttann hún vildi flýja, fannst sem allt yfir sig steypti. Hún var sem lítið fiðrildi sem rokið gleypti. Og nú hún liggur, sálin barin, já draumadísin verður brátt farin.

Hún rís, allt verður yndislegra, hún færir mér hamingju, og sál mín ljómar. - Engill ástarinnar faðmar þau okkur sem það þrá. Værðin færist yfir mig og ég fæ frest, til þess að verða hamingjusamri en ella, um litla stund. - Lífið verður sem ljósmynd, við fáum að líta yfir og njóta. Fæ að vera hér, núna, frjáls.

Margir hafa pælt í því hvað ást sé. Er það rafboð í heilanum, lykt sem við finnum bara af “hinum eina sanna” eða er það tilfining sem við höfum alltaf haft? Í nútíma samfélagi er fólk farið að líta á dýr sem óæðri verur, sem við mannfólkið notum til að efla hagsmuni okkar. Sannleikurinn er sá að við erum ekkert það fjarri dýrunum, flestir þekkja söguna af drengnum sem aldist upp með úlfum. Hann hegðaði sér líka eins og úlfur eftir það. Það var það sem hann LÆRÐI. Þannig að það sem gerir...

Stundum, ég staldra við, skoðaða og sé, að óttinn mig á en fel mig þá, af gömlum sið. Já þokan mig á, hún er minn leini vinur, og af mönnum var hún gerð, en að liggja í henni, er sjaldan sigur. Og ég segji þér vinur minn satt, að allt varð sannarlega bjart, er ég stoppaði og leit, hve allt var þá glatt. Þá fylltist ég krafti sem þekti ég ei og sterkur steig þokunni úr, og þar langar að vera, þar til ég dey.

Lilja Ló gengur um eina stjörnubjarta nótt, já þar fer hún, svo sæt og fín og flott, fyrir henni er lífið, æðislegt og gott. Hún á framtíð bjarta, og drauma geymir, hún Lilja Ló, veslings unga fljóð, lífið er ekki lítið fallegt ljóð. Naggur Nostri, var dökkur á brún og brá, hann vildi ekkert gera, en allt vildi fá, hann veröld vilda flýja, því ekkert gott hann sá. Hann glæpi framdi og konur lamdi, já Naggur Nostri, böðullinn hann er, því með lífið þitt burt hann fer. Kvöld eitt Lilja Ló um...

Flæði. - Flæði flæðir hér inn í gegnum gamla kassann góða. Endalaus straumur sýna sem fanga mig, halda mér föstum, halda á mér stjórn. - Ég dofna, vesna upp, hverf og hætti að vera til.

Ég fastur sit í steinklefa, saurugt er mitt nýja heimili. Við búum hér tveir, púkinn og ég, púkinn sem geymir lykilinn að frelsinu. Ég þekki ei ætlanir hans, væntingar eða vonir en hann er illur, það hef ég alltaf vitað. - En vittu það vinur minn, að það var ég sem bauð honum inn.

Hún vitjaði mín í nótt, mér blæðir hana í augu, konuna með kyndilinn, sem kveikti í mér bál, rauðeygð með lítið glott. Ég hafði asklok fyrir himinn, hélt hún gæti aldrei mér náð, konan með kyndilinn hló. Nú hún mig á og rauðeygður með lítið glott, ég kveiki í þér bál. —

Þú unga dís sem hörpuna mína geymir. - Af öllum hinum skarar þú í fegurð sem og þokka. Undur gerir þú sem ég hef hvergi áður séð, listir sem ég vissi ekki um, Ó fagra stolta dís því faldir þú þig svo lengi frá mínu forvitna hjarta? Ég vil þig faðma; undur þín sjá; listum þínum njóta; af aðdáun vil ég hjá þér vera. Þú yndisfagra dís sem hörpuna mína geymir.