grá móða, svífur yfir heimili mínu, smokrar sér inn, í alla króka og kima. Brátt fyllir hún herbergið mitt, og gleypir allt í sig skilur ekkert eftir, nema mig og örvæntingu sem lyftir mér upp, hátt til himins hátt upp, til stjarnanna og fuglanna um stundarsakir svíf ég, ræði við máfinn, um lífið og tilveruna, fer að tefla við kríu sem er á vappi en hrapa svo niður, og brotlendi aftur. móðan er farin, farin frá mér, án hennar er, allt svo tómlegt ég sakna'hennar strax, þó hún sé bara ný...