Ég var vinurinnn þinn og ég þjáðist með þér. Þínar sorgir og mínar voru eitt. En þú kvaddir of fljótt. Lagðir döggvota kinn að heitum vanga og faðmaðir mig. Og þá fann ég það fyrst að ég elskaði þig er þú gekkst brott þinn erfiða veg Svo mín nýfædda ást varð að deyja á laun. Og ég deyddi hana og lagði í gröf. Í urðinni – í ómerkta gröf.

Ég hugsa of mikið um það sem ég má ekki hugsa og hugsa um af hverju ég hugsa svo mikið um það ég hugsa að ég verði að hugsa um að hætta að hugsa — eða ég hugsa það.

Það mælti mín móðir að mér skyldi kaupa fagran flota skipa fremstur gerast sægreifa standa í brú og stjórna stýra frystinökkva bruna svo að bryggju og brott með meiri kvóta.

Sindrað sólu er vatnið skín á fjallatinda streyma gamlir tímar fram í huga mér silungar í læknum söngur lóms að kvöldi fuglakvak í kjarri og kyndug fluga á vegg lékum við í túni kétt í lund að vori við lítinn kátan hvolp tímar hafa liðið talin nú hver stundin er tifar æviveg man ég þó í muna sakleysi og unað yndisfögur æskan býr enn í huga mé

Augu þín eru djúp myrk vötn sálarfley þitt sokkið tvær hendur halda í von - sem ennþá flýtur.

Í safírblárri nóttinni hljómar söngur vindanna rósbleik harpan ristir blíðlega flauelsmjúkt yfirborðið er marbárur rísa og hníga í örum hjártslætti sjávarins. Röðulglóð lýsir hauður og haf er lofnargyðjan stígur fullsköpuð úr skínandi djúpinu getin af sævi borin af perlumóður. Nývöknuð veröldin nýtur í fyrsta sinni - ástar gyðjunnar.

Sofðu litla ljónið mitt lokaðu augunum blá dreymir þig um áa þína Afríku dreymir þig um áa þína Afríku frá. Er fyrir óralöngu um nætur fóru á stjá veiddu mús í matinn og möluðu veiddu mús í matinn og möluðu. Mjá. Ég syng þetta við Grýlukvæði.

In my heart I have a garden filled with memories wich I treasure og those who have brought into my live some special joy or pleasure and among the fairiest blossoms and the sweetest of them too are the very special memories i will always have of you. Keypti kort með þessu ljóði í Californiu. Man ekki nafn höfundar þar sem ég týndi kortinu. cocobana.

Ég drukknaði í djúpi augna þinna og tíminn stóð kyrr eitt andartak eina mannsævi. Ég dó í djúpi augna þinna en fæddist á ný — hinn fyrsta dag. Hof.cocobana.

Veistu að vonin hún vakir við læstar dyrnar hjá þér í svartnættismyrkrinu nærri hún er með náð sína og frið fyrir þig HLUSTAÐU heyrirðu ei höggin er á hurðina örþreytt hún ber viltu ekki opna þær vinur,dyrnar fyrir voninni — og mér.

Á miðnætti í Huliðsheimum er álagastund allt verður kyrrt og hljótt það er eins og tíminn leysist upp og hverfi inn í eitt eilífðar andartak sem á dularfullan hátt virðist enda áður en það hefst fossinn í gjánni fellur þegjandi fram af bjargbrúninni og áin streymir eftir farvegi sínum hljóð eins og andardráttur sofandi ungabarns þyturinn í laufinu hægir á sér og skógurinn er þögull og þrunginn leydardómum sem leynast bak við sérhvert tré og halda niðr´í sér andanum fullir ólgandi ástarþrár...

Nú!! Er hann dáinn? sagði ég rólega yfirveguð þegar fregnin barst mér undrandi á rósemd minni en fann samt einhvern torkennilegan titring fyrir brjóstinu eins og þar væri ofurlítill fugl að taka síðustu andvörpin einn í búrinu sínu í innsta horni stofunnar oftast með breitt yfir það af því tíst hans var svo truflandi tár mín féllu óvænt snögglega runnu eitt og eitt heit niður vanga mína og hugur minn spurði óþægilegrar spurningar af hverju leyfðirðu honum aldrei að fLjúga um í stofunni hjá...