Sá ég undir kuntunni, sjónhverfingu staka. Kláði var í kuntunni, og klofið fullt af raka! —————————————– Ég skelt'i henni á bakið í stórgrítis urð, og fötunum henti ég ofan í skurð. Ég tvíhenti lóginn og tróð honum inn, og reif burt bæði hárrót og skinn. —————————————– Helst vil ég ríða, hátt upp til hlíða, ljóshærðri mey um miðnætur sól. Leggst hún á bakið þá byrjar skakið, böllurinn ratar beinustu leið. Gott er að liggja ofan á þér, meðan ég skek brundið úr mér. —————————————– Brundið fast...