Ég samhryggist þér og fjölskyldu þinni innilega. Það erfiðasta sem fyrirfinnst er að þurfa að vakna á hverjum degi og gera sér grein fyrir því að manneskja sem maður elskaði og þarfnaðist er farin og horfin. Og hún kemur ekki aftur þó svo hún virðist vera enn lifandi í minningunni. En maður þarf að læra að lifa með því og muna góðar minningar, jafnvel þótt að við viljum ekki sætta okkur við það. Það er það eina sem við getum gert. Og við verðum að halda áfram með líf okkar og vonum að þau...