Ég samhryggist innilega. Það að halda lífinu áfram, þegar svona missir hefur dunið yfir, að brosa og hlæja, maður fær nánast sektarkennd yfir því að gera þetta og standa sjálfan sig að þessu.. Eins og fólk horfi ásakandi á mann. Maður á jú að vera syrgjandi. En þegar svona erfiðir tímar dynja á manni þá gerir það manni gott að brosa og hlæja, það er það skásta í stöðunni. Lífið heldur áfram.