The day has arrived. Shadows hide in the corner of my eye but don't scare me. You are awake. The sun has risen, shining so much as it possibly can but it can't compete with your sparkling smile. Life is complete completed by you. Your tender kisses light my heart on fire. I burn in desire for you. The blaze of your eyes burns so thears me up. Without you I have no peace of mind. I am yours.

Ég heyri ekki í fuglunum hjá mér er alltaf þögn. Það verður aldrei aftur vor. Síðan rödd þín hljóðnaði ég hræðist að opna augun. Ég veit þau munu leita þín vonlausri leit án fundar. Tilgangur minn sigldi með þér burtu yfir hafið. Með augun lokuð ég reyni að láta mig dreyma þig.

Annað ljóð eftir mig. Persónulega finnst mér það ekki eins gott og Ljóð um söknuð, en hver dæmir fyrir sig. Döggin glitraði í fyrsta geisla sólar að morgni hins fyrsta dags. Hins fyrsta dags hinnar fyrstu ástar, heimurinn nýr og framandi, hlýr og kunnuglegur, lifandi eins og lítið barn sem stekkur út og hverfur inn í sumarið. Takk fyrir mig :-)

Hér kemur saga sem ég gróf upp við sumarhreingerningu í tölvunni. Ég skrifaði hana fyrir nokkrum árum, ætli það hafi ekki verið í 7unda bekk. Endirinn er frekar snubbóttur, en svona var þetta, og ég vildi ekki vera að breyta því. Sagan er túlkun mín, þegar ég var 12 ára, á vísu úr Hávamálum, sem hljómar svona: Vin sínum skal maður vinur vera þeim og þess vin. En óvinar síns skyli engi maður vinar vinur vera. Svínasaga Litli grísinn Flekkur gekk út í gættina og þefaði af haustinu sem barst...

Er einhver hér sem kannast við þetta orð, og veit hvernig það er stafað? Þetta er gamalt íslenskt orð, sem merkir þunglyndi, og var notað t.d. í samhenginu ‘að leggjast í rauðskeftu/rauðskeptu’. Ég veit ekki hver uppruninn er en veit að það er nógu gamalt til að vera neitað um að fara í orðabók.

Fyrsta ljóðið eftir mig sem ég þori að birta, vinsamlegast ekki vera of hörð. Það er ekki samið eftir neinum reglum (eða allavegana ekki viljandi) Síðustu geislar sólarlagsins spegluðust í tárum mínum tárum þess sem grætur horfna ást. Ástin sökk með Atlantis hvarf á brott með sólinni á dimmum degi í desember. Yfirbuguð, vitstola af söknuði til þín þín, sem gafst mér tilgang, ég minnist þess svo skýrt hvernig orð þín einsömul bægðu þokunni frá. Ég bíð og bið þess eins að einhverntímann aftur...