Syngið syngið fuglar syngið henni ljóðin mín, að ég elski hana meðan sólin skín og hafið kyssir bergið við sjávarströnd. Að ég dái hana eins og svanirnir sem dásama dimmblá heiða og fjallavötn, að ég deyi fyrir hana eins og nóttin fyrir degi. Syngið henni, að með síðasta blóðdropa myndi ég vökva rósina mína á heitum sólar degi.

Mér var gefin rósahnappur sem andaði sætum ilmi til mín, skildu aðrir elska hana þegar hún opnar blöðin sín. Verður bikar hennar tæmdur og sætindin numin á brott, svo sitji nakið hjartað eitt og grætur örlög sín. Biddu mig að vernda þig þyrnilausa rósin mín, fyrir öllum illum öflum sem vilja særa og meiða þig. Ekki vil ég sjá þig á kistu ungabarns né orma nærast á rótum þínum að morgni sumardags.

GRÆÐGI Það grætir ekki gráðugann mann þótt grunnt sé í pyngju fátæks manns hvern aur sem græðgin kreista kann klingir yndislega í feitum sjóðum hans. Stolt Stolt hún horfir á spegilinn segir lotningarfull við sjálfa sig slíka dásemd og fegurð ég hvergi finn fram með rauða dregilinn . Öfund Ég vildi að allur hans heiður hefði falið mér í skaut vegurinn til valda yrði þá greiður og vegsemd hans yrði mín frægðarbraut. Reiði. Finnst þér það réttlát reiði,ertu sáttur? þegar heift þín bitnar...

Þegar ég horfi út í næturkyrðinni brosa til mín utan úr svartnættinu stjörnu skarar og silfurskær máninn kyssir kaldan hafflötinn. Frostrósir dansa eins og álfameyjar við gluggann minn og köld og dimm nóttin vefur ástfangið par mjúkum örmum sem kyssast undir fölbleikri birtunni frá götuljósinu handan við húsið mitt.

Á roðagylltu kvöldi í haustkyrrðinni gengu þær um garðinn með tágarkörfu, litla stúlkan með rauðan trefil og systur hennar þrjár. Ó systur við skulum tína saman laufin brúnu,gulu,grænu og rauðu þau geyma öll leyndarmálin og sögur okkar sem urðu til undir trjánum í sumar þegar við lékum okkur hé

Saknirðu mín er ég tárið sem glitrar á kinn morgundöggin á rósarblaði, gróðurskúr á heitum sumardegi og blærinn sem strýkur tárvotan vanga. Ég er líka stjarnan þín sem skærast skín á björtu kvöldi og sólargeislinn sem læðist inn um gluggann þinn. Ég er í öllu sem þú gerir og sérð og gáirðu betur,er ég líka innra með þér.

Blöðin þín dáinn og sölnuð eitt af öðru hverfa þér frá sumarfegurð þín er nú fölnuð vetur kaldur og dimmur leggst þig á. Í sumar varstu svo fögur brostir við mér hvern dag breiddir blómin þín undurfögru mót sólu hvern einasta dag. Undir geyslakrónu þinni ég undi mörgum síðkvöldum á oft vaknaði af værum blundi umvafinn gullregni með tár á brá. Við rætur þínar undir grænum greinum mínir fegurstu draumar fæddust blóm og trjáálfar komu úr leynum og með mér innilega kættust.

Oft ég vakna um dimmar nætur þegar þú guðar á gluggann minn og heyri hve sárt þú grætur litli regndropinn. Þegar vindar blása um þak og kvist varnarlausan þig hrekja og meiða vildi ég þig geta kysst kvöl og raunir frá þér leiða. Þegar frostið bítur kalda kinn klæðistu peysu og hvítri húfu þá æskugleði og fögnuð ég finn er faðma þig og kætast börnin ljúfu.

Draumadísin unaðsblíð hennar mýktu sárin lægðu hjartans storm og stríð strjúk af augum tárin.

FRK. Margrét Skotsborg Komndu nú ævinlega sæl og blessuð heillin mín og hafðu mínar bestu þakkir fyrir jólakveðjurnar fra því í decimbre á síðasta ári. Ég er nú frekar pennalatur svo ekkert hefur orðið af svari fyrr en nú, en betur seint en aldrei eins og kerlingin sagði hérna á næsta bæ þegar hún fékk karl sinn loks í klof eftir þriggja ára hlé á þeirra samförum sökum andstyggilegrar nárahimnubólgu sem Hannes (en svo heitir bóndinn) fékk hér um árið eftir áflog við tuddann hans Hjálmars í...

þær höfðu spilað og sungið við vegkantinn allan daginn blinda stúlkan og augun hennar, í kvöldblænum settust þær niður er blásvartir skýjabólstrar hlóðust upp á heiðríkan vesturhimininn, skuggar efstu húsanna í þorpinu þeirra teygðu sig niður á gullroðinn akurinn í brekkunni fyrir ofan veginn. Ó systir ég sé dýrðlegan regnboga fyrir ofan bæinn okkar, æ bara að þú gætir verið upp í skýjunum og fundið hann ég er upp í skýjunum elsku litla systir mín meðan ég á þig sólina og regnið.