Um kvöldið kom umræðuefni upp sem hafði oft komið upp uppá síðkastið. ,,Getum við ekki farið með hann á einhvern spítala?’’ Spurði mamma mig. ,,Ég meina, við getum skilið hann eftir fyrir framan hann. Hann er ekki búinn að vakna síðan hann datt niður!’’ ,,Ég er búin að segja það,’’ sagði ég rólega. ,,Ég vil ekki gera það, ég veit ekki afhverju en mér bara finnst það bara ekki rétt.’’ ,,Hann tekur bara pláss,’’ sagði Matti með óþolinmæði í röddinni. ,,Þetta er ekkert nema vesen að vera með...