Frh. thydir natturulega bara framsøguhattur, sem er háttur eins og vidtengingarhattur og thannig sed eru badar setningarnar i framsøguhætti.
Ef thær væru til dæmis i vidtengingarhætti væru thær:
Eg væri ad synda. Eg væri syndandi.

I badum setningunum er adalsøgnin, thad er ad segja personubeygda søgnin “er” og i fyrri kemur sem nafnhattur med, en i hinni lysingarhattur. Lysingarhattur hagar ser svolitid eins og lysingarord og er i setningarfrædinni skilgreindur sem einkunn.

Annars held eg ekki ad thad sem neinn munur merkingarlega.

Ég er að synda, þýðir að þú sért að synda akkúrat núnna.
Ég er syndandi, þýðir að þú sért almennt syndandi, en ekki kannski akkúrat núna í augnablikinu.

Ég er að synda. - Nafnháttur.
Ég syndi. - Framsöguháttur.
Ég er syndandi. - Lýsingarháttur nútíðar.


Framsöguháttur er nokkurskonar þar sem margir kalla venjulega nútíð og þátíð. Ekki er haft “er” í setningunni, bara nafnorð svo sagnorð.
Nútíð Þátíð
Ég les. - Ég las.
Ég syndi. - Ég synti.
Ég syng. - Ég söng.

Lýsingarháttur gegnir líku hlutverki og lýsingarorð.
Oft er hægt að búa til nafnorð út frá þeim.
Sagnorð; Hann er lesandi.(Sem þýðir að hann sé að lesa.)
Nafnorð; Hann er lesandi þessarar bókar. (Sem þýðir að hann sé einhver ákveðinn.)