Í “Quenta Silmarillion” er sagt frá því þegar Melkor faldi sig djúpt í iðrum Angbanda og bjó til ormana illu úr eldi og brennisteini. Þeir urðu kraftmestu þjónar hans, jafnvel kraftmeiri en sjálfir Balroggarnir. Þessir gimsteinar Melkors urðu síðar kallaðir Drekar. Melkor bjó til þrjár tegundir; slöngur sem skriðu, sem gengu jörðina á fótum og svo að lokum þá sem flugu um eins og leðurblökur. Af þeim gerði Melkor tvær gerðir: Ís-Drekana (Cold-Drakes) sem börðust með kjafti og klóm, og svo hina mikilfengu Úrúlóka eða Eld-Drekana sem eyðilöggðu allt sem í vegi þeirra varð með eldi sem þeit spúðu útum kjaftinnnum á sér.
Drekarnir voru holdgervingar allra illskuverka sem Álfar, Menn og Dvergar frömdu. T.d. fjöldamorð Noldanna á hendur Teleranna og svo seinna svik Fjanors við hálfbræður sína er hann skildi þá eftir við Heljarsund, og svo líka svik Mannana í Þúsundtáraorrustunni svo eitthvað sé nefnt. Mér skilst semsagt að ef engin þessara né einhverra annara illvirkja hefði verið drýgð hefði Melkor ekki getað búið þá til. Illvirkin voru semsagt kveikjan að mesta eyðingartóli allra tíma. Melkor hafði semsagt bara mótað alla illskuna í fast form (Drekana semsagt). Og með þessum vonskuverkjum stuðluðu þeir enn frekar að falli síns eigins kynþáttar. En nóg um það. Eins og allir vita voru Drekar some mean mothafuckers , alveg risastórir og kraftmiklir og átu sko töffara eins og ykkur í morgunmat (og skoluðu ykkur svo niður með mömmum ykkar!!!). Húð þeirra var gerð úr órjúfanlegu járni (nema þá á mallakútnum eins og allir vita) og voru tennur þeirra og klær eins og sverð og spjót. Með einni halasveiflu gátu þeir rústað vörnum heils hers. Vængjuðu drekarnir (Ís-Drekarnir væntanlega) völdu usla á jörðu niðri með fellibylum og fárviðri (þ.e.a.s. með vængjaslætti sínum) á meðan Eld-Drekarnir (sem gátu ekki flogið alveg strax) brennimerktu alla jörð sem gerðist svo djörf að vera í vegi þeirra.
En auk þess að vera með styrki og krafta á við marga herji samanlagt bjuggu þeir líka yfir fleiri ekki eins brútal hæfileikum. Þeir höfðu sjón á við Erni, svo næma heyrn að þeir gátu heyrt mús prumpa í mílu fjarlægð og svo gott lyktarskyn að þeir gátu sagt hvað sama músin hafði fengið sér í morgunmat seinustu viku. Þeir voru ótrúlega greindir og elskuðu að ráða gátur. Drekar urðu rosalega gamlir og söfnuðu að sér mikilli þekkingu. En þrátt fyrir miklar gáfur og þekkingu bjuggu þeir ekki yfir mikilli visku. Því greind þeirra fylgdi hégómi, græðgi, sviksemi og bræði. Vegna þess að þeir voru búnir til úr eldi og seyðabruggi, höfðu þeir óbeit á vatni og kusu myrkrið framyfir dagsljósið. Drekablóð var svart og baneitrað og Drekar lykta af brennisteini og slími. Líkamar þeirra glóa líka einsog demantar. Hlátur þeirra er djúpur og lætur fjöllin titra, svo djúpur er hlátur þeirra. Þegar Drekar eru í jolly-good fíling þá glóa augum einsog rúbínsteinar en þegar þeir reiðast skjóta augum rauðum eldingum. Svo geta Drekar líka dáleitt aðrar manneskjur með harðri rödd sinni og ógnarlegu augnráði.
Þetta er bara orðið gott í bili. Ætlaði að skrifa líka um sögu þeirra en það verður að bíða þangað til í næstu grein. En sorry hvað greinin er seint á ferð, því ég ætla alltaf að reyna að birta eina grein hvern fimmtudag sem er þá um eitthvað svona í Miðgarði. SVo getið þið líka sent mér skilaboð eða skrifað bara hérna einhverjar sniðugar hugmyndir sem ég get stúderað og birt svo í næstu grein minni… Svo kannski tek ég svo betur hverja tegund Dreka fyrir sig seinna. (Fire Drakes, Cold Drakes & the Serpents.)

P.s. ég setti eina villu í þennan texta og sendið mér SKILABOÐ ef þið sjáið hana. Það er held ég smá erftitt. Ég mun þá kannski birta nöfn þeirra í tilkynninga korknum svo þeir fái eitthvað kredit fyrir það. Nú er ég hættur að skrifa…….