Skella (Shelob) er risa-kónguló sem býr í Cirith Ungol. Hún hafði búið þarna í nokkrar aldir, illvættur í kóngurlóarlíki eins og þær lengst í Vestri í álfalandi, sem er núna undir hafinu, eins og ófreskjan sem Beren hafði barist við í Ognarfjöllum og kom síðan til Lúþíenar. Enginn veit hvernig Skella slapp þaðan frá tortímingu en hér þraukaði hún af löngu fyrir daga Saurons og áður en fyrsti steinn Barað-Dúr hafði verið lagður, hún þjónaði ekki neinum og var í engu “liði”, hún svalg aðeins blóð Álfa og Manna og þannig fitnaði hún og fjölgaði sér endalaust á þessum “veislukosti” og vafði vefi skuggans. Hún át allt sem hræðrist. Út um allt dreifðust smá-afkvæmi hennar, bastarðar maka hennar sem hún drap síðan, hennar eigin afkvæmi sem bárust út um allt, frá Ephel Dúað til Austurhæða, til Dol Guldúr og Myrkaviðs. En ekkert þeirra var líkt henni, hinsta afkvæmi risakóngulónni Úngolíant sem lifði í myrkrinu.



Sauron vissi vel að Skella var þarna. Það kom sér vel fyrir hann, að láta hana vera soltna, en óbugaða í illsku sinni. Þannig hélt hún betri vörð um þennan stíg en nokkur annar. Víst voru Orkarnir gagnlegir, en hann hafði nóg af þeim. Ef Skellu tækist að klófesta einn orkar til að seðja hungur sitt, þá væri það henni velkomið, það skipti Sauron engu máli. Eins og að henda máltíð til kattar síns (Sauron kallaði hana oft kisuna sína, þótt hann ætti ekkert í henni), sendi Sauron fanga til hennar sem hann þurfti hvort eð er að losa sig við. Hann lét sleppa þeim fyrir framan holuna hennar og fékk skýrslu um hvað hún hafði gert við þá. Þannig lifðu þau bæði, og undu sér í klækjabrögðum. Aldrei hafði neinn sloppið úr vefjum hennar áður, og nú var græðgi hennar og sultur meira en nokkru sinni.

Eitt sinn hitti hún Gollrir sem hafði “villst” inn í hellinn hennar. Gollrir “þjónaði henni” og fann handa henni æti.
Þegar hann hitti Fróða og Sóma á ferðalagi þeirra til að eyðileggja hringinn eina lokkaði hann þá inn í hellinn (sveik þá) til að ná hringinum eina, og til að “þjóna” Skellu. Fróði og Sómi höfðu notað ljós Galadríel til að komast út úr hellinum og Álfasverðið Sting sem beit á kóngurlóarvefinn sem “hindraði” útgang, sverðið hans Sóma frá Kumlhólum hafði ekki bitið á vefinn. Þegar þeir sluppu út hafði Fróði hlaupið af stað og svo kom Skella á eftir honum, en Gollrir hafði reynt að kyrkja Sóma. Sómi náði að koma honum burt en hljóp svo til Fróða. Skella hafði fest hann inn í vefnum sínum og ætlaði að drepa Sóma líka. Sómi hélt að húsbóndi hans væri dáinn svo hann fylltist reiði og viljastyrk og barðist við hana. Sómi reyndi að rispa djúpar rákir á kvið hennar með sverðinu frá Kumlhólum, en Skella var ólík flestum drekum. Eini veiki bletturinn hennar var augun. Aldagamla þykkhúðabrynjan hennar var hnýtt og þakin hverskyns æxlum, en þykknaði stöðugt innanfrá með vaxandi illskuni. Hún fann þó fyrir sviðanum frá sverðinu og reiddi kviðpoka sinn hátt yfir höfuð Sóma. Út freyddi eitur og vætlaði úr sárinu. Hún strengdi lappirnar og knúði allan skrokkinn á hann, en of snemma. Sómi var enn á fótunum og kastaði sínu eigin sverði burt og tók upp Sting og hélt sverðsoddinum uppi. Skella féll á sverðsoddinn. Djúpt, smaug sverðið samtímis á meðan Sómi var að kremjast. Aldrei hafði Skella áður fundið eins mikinn sársauka, enginn hinna kröftugu stríðskappa Gondor eða ofsafengi Orkinn sem festist í gildrunni hennar gert henni eins mikið mein, né stungið sverði eins djúpt í sjálfsgirndarhold hennar. Skjálfti fór um hana. Hún hóf sig upp aftur, eins og hún ætlaði að hrista sársaukan af sér, hún beygði titrandi lappirnar undir sér og tók snöggt viðbragð aftur á bak.

Við það losnaði um Sóma og hann kraup niður við höfuð Fróða, allt skynbragð hans svimandi í fúlri stybbunni, en hélt þó báðum höndum um sverðshjöltun. Í móðunni fyrir augun sér sá hann óljóst andlit Fróða og reyndi allt hvað hann gat að ná valdi yfir viðbrögðum sínum og draga sig upp úr því ómegni sem á hann sótti. Hægt reis hann höfuð og sá hana, aðeins fáein skref frá sér, þar sem hún góndi á hann. Úr gogginum slefaði hún eitri og grænt slím vætlaði úr særðu auganu. Þar húkti hún, skjálfandi kviðurinn flattist út á jörðinni, stórir bogar fótanna titruðu, þar sem hún var að stæla sig upp í annað stökk – í þetta skipti til að kremja og stinga til dauðs; nú yrði það enginn smáskammtur af eitri aðeins til að lama hræringar lifandi bráðar, heldur skildi stungið til dauða og strax étið.

En þar sem Sómi sjálfur húkti og horfði á hana og sá dauðahótunina í augum hennar, sló hugsun niður í hann, eins og hann hefði heyrt fjarlæga rödd og hann fálmaði með vinstri hendi um brjóstið og fann það sem hann leitaði að: kalt og hart og fast viðkomu virtist honum það við snertingu í þessum drauganna hryllingsheimi, - glerpípa Galadríelar.

,,Galadríel!” sagði hann lágt, en þá heyrði hann raddir í fjarska en samt skýrar; kveðjuhróp Álfanna þar sem þeir gengu undir stjörnunum í ástsælu húmi Héraðs og tónlist þeirra, er hún barst til hans í svefni í Logasalnum í höll Elronds.

Aðeins lítill Hobbiti hafði sigrað hana, og hún flúði aftur inn í hellinn sinn, særð.

Ekki er vitað meira um hana.

Fyrsta greinin mín á huga… reyndar tekið úr bókinni og á netinu en blandað saman, skrifað upp og skreytt aðeins.. enjoy.