Já, kannski ekki eins ýkt dæmi en ýkt samt. Á mínum unglingsárum( seint á áttunda áratugnum 1975-1980) komst í tísku að vera í svo þröngum gallabuxum að það varð að fara í þær liggjandi á gólfinu og fá aðstoð við að renna upp. Þetta var áður en stretch-gallabuxurnar komu á markaðinn en þær gjörbreyttu auðvitað öllu, hvað þægindi varðar. Strákar og stelpur voru þá í mjög þröngum gallabuxum, en útvíðum að neðan. Þessar buxur voru úr mjög stífu og hörðu gallaefni og þetta var langt því frá þægilegt en tískan er harður húsbóndi og það hefur ekkert breyst. Einhverjar sögur heyrði ég um 1980 að í Ameríkunni færi fólk ofan í baðker í nýjum gallabuxum til að láta þær hlaupa og passa algjörlega! En svo komu stretch-gallabuxurnar, og þær geta verið níðþröngar en samt án óþæginda. En eins og þú rekur hér að ofan þá var þessi lífstykkja-tíska með ólíkindum.

Svona hlutir ganga nottla út í öfgar á mörgum stöðum. Eins og í Kína (held ég) þar sem konur reyra fætur sínar svo þeir vaxi ekki á eðlilegan hátt en geta ekki gengið fyrir vikið. Í einhverjum Afríkulöndum setur fólk hringi á hálsinn á sér og bætir svo við koll af kolli þar til hálsinn er orðinn langur.
En þetta er kannski ekki tíska…meira hefðir og snýst miki um virðingu held ég.
En ég veit um fólk sem kaupir skó/föt í aðeins of litlum númerum bara af því það skammast sín fyrir að nota skó númer 40 eða buxur númer 14.
En skiptir ekki máli númer hvað fötin eru, heldur það að manni líði vel í þeim og finnist maður líta vel út.

Lífstykki voru yfirleitt notuð þannig að stúlkur voru látnar ganga í þeim frá um fjögurra ára aldri. Lífstykkin voru reyrð sífelt fastar og fastar. Á þennan hátt náðist fram æskileg lögun á líkamann. Rifbeinin brotnuðu ekki, heldur beygðust undan stöðugum þrýstingnum af lífstykkinu. Við það minnkaði að sjálfsögðu rúmmálið í ryfjahylkinu og líffærin neyddust því til að raða sér upp á nýtt. (Þetta allt má sjá á mynd sem ég sendi inn). Lífstykki veita að sjálfsögðu gott aðhald og því rýrnuðu nær allir vöðvar kvenna um miðbikið, þær höfðu því ekki styrkinn til að halda sér uppi af sjálfsdáðum í lengri tíma. Þessvegna voru konur líka í nætur-lífstykkjum sem höfðu eilítið öðruvísi snið. Það þurfti þó krafta til að reyra lífstykkin sem skyldi og hjálpuðust konur að við það (eins og má sjá í annarri hverri kvikmynd um þetta tímabil, sem konur koma fyrir í). Lífstykkin voru sjálf úr nær ótal lögum og voru þau margstöguð til að veita þeim styrk. Mestur styrkurinn kom þó frá einskonar þynnum úr hörðu efni. Hjá fátækara fólki voru þynnurnar úr viði eða málmi, það efni sem þótti best er hvalbein þar sem það er sveigjanlegt, hefur gríðarlegan styrk en meiðir ekki eins og málmþynnurnar áttu til að gera. Hvalbein var þá mun auðveldara að komast yfir þar sem hvalir voru þá ekki nær alfriðaðir eins og nú.

Lífstykki dagsins í dag eru ekki eins að gerð og fara mun betur með líkamann. Þau eru einnig notuð í læknisfræðilegum tilgangi. Fólk sem þjáist af ákveðnum stoðkerfisvandamálum er látið ganga í lífstykkjum til að veita stuðning við hryggsúluna. Ekki gagnast þó mikið fólki sem vill vera beint í baki að fara bara að kaupa sér lífstykki, rét sí svona. Það er auðvitað hægt, en eigi lífstykkið ekki að verða manni til skaða þarf það að vera sérsniðið að manns eigin líkama. Enda erum við ekki hönnuð eftir stöðlum, líkt og flest fötin sem við göngum í.

Við konurnar erum nú ekki að gera okkur gott með því að ganga á háum hælum heldur og þá sérstaklega í þessum skóm sem eru svo vinsælir núna í dag með mjórri tá, þessir skór fara alveg með fæturnar. Háir hælar ýta fram mjöðmunum og skekkja bakið og svo dregst kálfvöðvinn saman. Hálf óðgeðslegt en við sættum okkur við þetta.

Mér finnst ekkert af þessu sniðugt, þaðan af síður heróínlookið sem búið er að vera í tísku, það er hreint og beint ógeð. Engin furða hversu margar stelpur fá anorexiu!

einhversstaðar las ég það að þessir háu hælar séu ekki eins hættulegir eins og þeir hafa alltaf taldnir vera… ég man ekki hver rökin voru.. en það voru góð rök… ég skal leita að þessari grein, hún er í einhverju af þessum ensku slúður-“kellingar”blöðum sem ég á.