Í eldgamla daga, kom tímabil, þar sem var ei kuldi né fucking slabb. Gekk maður í bakaríið, fékk vænt bakkelsi en í staðinn fyrir Kára að frjósa það sem úti frýs, þá hélst það fínt til átu! Tími þar sem himininn blánar, grasið grænkar, kvenfólkið fækkar og börnin fara útá leik. Djöfulsins andskotans hávaði. Tími þar sem fossar myndast, sólin neitar að setjast og kynsvöll voru þá helsta vandamál þá sem reyndu að halda utan lagalegann ramma. En hver rós hefur sinn þyrn..? Og því, hvert sumar, gengur móðurserðandi djöfullinn um lendur okkar frjóar, spillandi því sem spilla skal.
Eða þússt, mánuður og hálfur vonandi.
Let me in, I’ll bury the pain