Eftir tíu ár í grunnskóla og á minni sjöttu önn í framhaldskóla sit ég í Íslensku 403 og hlusta á kennarann fræða nemendur um æsku Jónasar Hallgrímssonar. Voðalega venjulegur krakki og allt það, fer í nám og flytur til Danmerkur og byrjar að semja ljóð. Þegar tíminn er hálfnaður hugsa ég með sjálfum mér „Afhverju í fjandanum er ég að læra um líf Jónasar Hallgrímssonar“. Á skóli ekki að vera uppbyggjandi fyrir framtíðina? Er maður ekki að afla sér upplýsinga fyrir þau störf sem maður vill vinna við þegar maður verður eldri. Þegar ég hugsa til baka, alveg til fyrsta bekks man ég að maður lærði ákveðinn grunn og byggði alltaf smátt og smátt ofan á grunninn því eldri sem maður varð. Eftir 10 bekk fara lang flestir í framhaldskóla og velja sér brautir eftir því hvað maður vill læra fyrir háskóla nám. Sjálfur valdi ég Viðskiptabraut. Afhverju er ég þá að læra um ljóðahöfunda og æsku þeirra? Mér gæti ekki verið meira sama um neitt í heiminum heldur en ljóð og höfunda þeirra! Hvernig mun það gagnast mér í framtíðinni og ofan á hvað er ég að byggja?

Á heilli skólaönn sit ég hvert fag í 90 klukkustundir samtals. 90 klukkustundir á 3 mánuðum fræðist ég um skáldsögur sem innihalda tröllskessur og álfa og les um æsku ljóðahöfunda og það á forníslensku! Í Íslensku 303 lærði ég um Ask Yggdrasil og las fleiri skáldsögur. Tvær annir jafngilda 180 klukkutímum eða sjö og hálfan dag sem fer í það að hlusta á skáldsögur og ljóðahöfunda. Fáranlegt finnst ykkur ekki? Já þetta er ekki búið því svo tekur Íslenska 503 við. 270 klukkutímar og 9+ einingar af algjöru kjaftæði. Ofan á allar þessar kennslustundir bætist við heilu bækurnar sem maður þarf að lesa heima, sumar 300 blaðsíður.

Þó svo að Jónas Hallgrímsson sé einn frægasti ljóðahöfundur okkar íslendinga þá er þetta algjörlega úrelt námsefni. Persónulega finnst mér þetta vera alveg út í hött og er hálf sjokkeraður hvað það fer mikill tími í eitthvað sem nýtist manni ekki neitt og maður er þvingaður til að gera, vilji maður útskrifast. Nám er lengt svo rosalega mikið, ekki er ég bara að tala um Íslensku 303 og upp heldur fleiri fög eins og t.d. Stærðfræði eftir 203 er rosalega tilgangslaus fyrir 80% af heiminum. Ég spurði mömmu og pabba „Hversu oft hafiði þurft að nota cos, sin eða tan eftir nám“. Svarið var einfalt, aldrei. Íþróttaáfangar eru hið fullkomna dæmi. Fólk sem er á aldrinum 16-20 ára er skildugt til að æfa íþróttir. Er það einhver tilgangur með þessum áföngum eða er þetta bara eitthvað til að lengja skólagöngu eins og hægt er?

Getur einhver upplýst mig um mikilvægi þessa áfanga?