Ef þú ert að bera ástand saman við nákvæmlega ekkert þá eru allir eiginleikar þess ástands mikilvægari en í neindinni. Ömurð, frábærð, litadýrð, hamingja og vesæld er öll meiri í ástandi sem hefur yfir þessum eiginleikum að búa en engu ástandi skilgreiningu samkvæmt. Ástandsleysi hefur ekki þessa eiginleika þannig að hægt sé að mæla stærðir þeirra. Það væri svolítið eins og að spyrja hve fallegur hárlitur sköllótts manns sé. Spurningin er merkingarlaus, því hún tekur til samanburðar við eitthvað sem er ekki til staðar. Svo það er hvorki betra né verra hvað þægindi lífs og þess háttar varðar að vera dauður en lifandi, það bara er ekki neitt að vera dauður. Ef maður skilgreinir frelsi sem gott þá er auðvitað gott að vera lifandi, því þannig getur maður gert hluti. En maður vill frelsi til að lifa góðu lífi, ekki bara þess sjálfs vegna. Og þau gæði eru ekki samanburðarhæf við dauðann.

Svo ég sé ekki hvernig það hefur einhverja merkingu að bera nokkra eiginleika lífsins saman við dauðann. Þegar maður lifir þá bara lifir maður, og það er skynsamlegt að gera það besta úr því sem maður getur. En þegar maður er dauður þá er þabbaraþabb.