Það sem ég er að segja er að þetta er einfaldlega ekki svona auðvelt eins og þú heldur.
Þunglyndissjúklingur sér oft engan tilgang í að fá hjálp því “hver myndi svosem vilja hjálpa vonlausu eintaki eins og mér?”. Þegar þú ert algjörlega viss um að þú sért einskis virði og heiminum óþarfur, þá finnst þér ef til vill að þú værir bara að þröngva þínum vandamálum (sem eru hvort sem er óleysanleg í þínum huga) upp á fólk sem vill ekkert með þau hafa.
Þetta að “rífa sig bara upp og hætta að væla” er einfaldlega ekki hægt þegar manneskjan vaknar kannski einn daginn og sér engan tilgang með því að fara fram úr, spyr spurninga eins og “til hvers? ég er hvort sem er engum til gagns”, og ákveður að það sé bara einfaldara að fara ekkert fram úr.
Þunglyndi er einfaldlega truflun á efnaskiptum í heilanum. Það að vera líkamlega vanheill. Segjum sem svo að þú brjótir á þér handlegg. Geturðu hætt að vera með brotinn handlegg af því að þú nennir því ekki lengur? Nei. Sama gildir um heilann.

Plús; það er mjög erfitt fyrir hvaða manneskju sem er sem státar af miklu stolti að viðurkenna það að það sé vandamál til staðar. Það þarf að brjóta odd af oflæti sínu til að biðja um aðstoð, að viðurkenna að þú ráðir ekki einn við vandann.

pínu brútal jáá :/ vissi ekki að þetta væri þín skoðun á þessu…

allaveganna þá er ég mjög sammála WorldDownfall….þunglyndi er mjög erfiður sjúkdómur og fólk sem hefur ekki gengið í gegnum þetta getur í alvörunni ekkert verið að segja, því það veit nákvæmlega ekkert hvernig þetta er.

risky plan þar á ferð =P