Þú ættir að prufa að fara í hugarafl, þar er rosalega skemmtilegt og gott fólk sem vill hjálpa þér að ná bata. þar eru allskonar hópar fyrir fólk með sama vandamál og þú, þú þarft bara að finna það sem þú hefur áhuga á og passar inní.
Ég mæli með Hugarafli !

Hverjar eru þínar meintu ranghugmyndir um lífið og tilveruna?
Hefurðu prófað að labba upp á fjall eða eitthvað út í rassgat? það er yndislegt.

Mitt vandamál er að allt er tilgangslaust.




Ennþá að leita að lausn við því yo. Ætti að verða epic.

Lyfin létu mér bara leiðast minna.
Sættu þig við þetta allt saman. Settu þér markmið og reyndu að ná þeim. Ná lvl ?? í wow með full epic gear, vera awesome í að teikna/fótbolta/eitthvað annað.

Já þetta er eitthvað sem ég þekki mjög vel af eigin reynslu og er meðal annars að kljást við daglega, samt ekki í jafn miklu magni og ég gerði, eða þar að segja þunglyndið.
Þegar þú talar um að þú upplifir þig sem vofu, þá finnst mér ég kannast við þetta, finnast maður vera dauður en samt lifandi, og fara meðal annars útí sjálfsskaða, skera sig og æla oní klósettskálina til að finnast maður lifandi, fara síðan í fíkniefni,
reyna að flýja vandan, heimin, lífið stöðugt.
Í sambandi við Bugl, þá fannst mér innlögnunin þar ágæt, en það fáránlegasta með þessa stofnun
er að hún hrúgar allskonar lyfjum í fólk, lyfin eiga ekkert að taka allt þunglindið þitt í
burtu, lyfin eru aðeins hjálparhönd en þú verður sjálfur að hafa viljan í því að laga þunglyndið þitt, því það er enginn sem er að fara að leysa vandamálin þín fyrir þig,
og þau hverfa ekkert bara sísvona. Það eru nottla einhverjar ástæður afhverju þú ert með krónískt þunglyndi og kvíðaröskun o.fl. Ekki veit ég þinn bakgrunn eða þitt umhverfi, en nr 1,2,3 til að byrja á því að leysa eitthvað vandamál er að viðurkenna að vandinn er til staðar.
Ekki fara að flýja vandamálin, heldur horfðust í augu við þau. Því þau munu hvort sem er elta þig uppi, hvert sem þú ferð.

Labbitúrar, brosa framan í ókunnuga, stunda eitthvað áhugamál með öðrum og ekki væla - það bætir hvorki skap þitt né annarra.

smoke weed erryday

feelsgoodman

:/


stebbi killah

Trickið er að vera með manic depression ekki hitt draslið, mania köst eru yyyyyndissslegggchhhh.

Finna sér eitthvað í lífunu, tilgangur lífsins er að finna sér sinn eigin tilgang.

Sama hvað maður gerir maður getur gert bókstaflega allt sem maður vill, maður þarf bara brjóta þennan múr sjálfsvorkunnar og opna hlið awesomenessunnar.

Meina það er óendalegt það sem við getum gert við líf okkar, að vera þuglyndur af og til er ókei, ég verð stundum þannig, en maður þarf að læra elska líka, læra lifa, ef þú ert fastur í neikvæðum hugsunarhætti þarftu einfaldlega stundum að brjóta hann niður og hugsa uppá nýtt :D.

Ég kannast alveg við að finna ekki fyrir neinu, gleði, sorg eða neitt. Hef verið svona síðan ég man eftir mér, en komast að þvi hvað hjálpar mér að komast áfram, Að hafa nóg að gera.

Ég reyni að hafa sem mest að gera í skólanum, en samt ekki til að maður ráði ekki við það, ég er nýlega farin að hreyfa mig, læra sjálf að spila á bassa og prjóna. Virkir dagar eru mjög fínir en helgarnar hjá mér eru skelfilegar stundum, dett í drullu mikið þunglyndi svo ég held að þetta sé alveg að sanna sig, að það er gott að hafa mikið að gera…

Ég var gríðalega þunglynd frá ca. 12 ára aldri til 15 ára..(ég er 16 ára núna og er því ný búin að losa mig við þetta)

ég veit ekki hvort þetta muni hjálpa þér mikið sem ég skrifa, þar sem hjálpin mín var allveg sérstakt tilfelli..
Þegar ég var 13, sótti skólinn minn um að senda mig á ‘félagsmiðstöð’ sem heitir Stígur, það er í raun ekki félagsmiðstöð, heldur komu saman 12 krakkar frá 14-19 ára, hittust 2x í viku í nokkra klukkutíma og gerðu hluti saman.
Hljómar eins og engin hjálp við þunglyndi sé í því, en starfmennirnir voru sérþjálfaðir í svona fólk eins og mig. Ég var þarna í 3 heil ár, s.s frá 13 til 16, og gjörsamlega gjörbreyttist. Það er ekki til snitti af þunglyndi í mér í dag..ekki baun. Elska lífið.

Kannski gætirðu fundið einhvernskonar hóp, allavegana þarf maður hjálp frá öðrum, til að byrja með..svo með sterkum huga geturðu unnið restina..
ég hefði aldrei komist úr þessi ef það væri ekki fyrir Stíg, kennarana í skólanum mínum, og mömmu (:

Bætt við 10. nóvember 2010 - 13:03
já og svo, tel ég MJÖG mikilvægt, að hafa áhugamál..alvarlegt áhugamál..jafnvel áhugamál sem er lífstíll þinn, og því fleirri því betri..

ég væri örugglega löngu búinn að drepa mig ef það hefði ekki verið fyrir áhugamálin mín. ég hef átt við allskins “depurð” (eða hvað það kallast) að stríða. haldið mig útaf fyrir mig og ekki svarað síma, íhugað sjálfsmorð, verið atvinnulaus og ekki gert rassgat, drukkið daglega (á tímabili oft bara einn heima) en á sama tíma ég ég allt séð mikinn tilgang í lífinu og það hefur kannski alltaf bjargað mér. mitt vandamál er kannski bara það að mér finnst ég ekki geta það sem ég vill gera (frekar en sá sem vill ekkert gera og sér engann tilgang í því að gera neitt). enda gæti ég sennilega trúað því að ef ég mindi tala við lækni þá mindi ég sennilega frekar fá greininguna manic drepression frekar en aðra þunglindisgreiningu.

em já guð minn góður, finndu þér eitthvað til að gera. hvort sem það er að teikna, skrifa sögur eða spila á hljóðfæri. list (hvort sem það er tónlist, myndlist, leiklist eða bómkenntir) er ferðalag inní hugarheim þanns sem hana býr til og getur verið “heilbrigð” flóttaleið (þá segji ég heilbrigð, því hún þroskar mann upp á sama tíma og til eru óhilbrigðar flóttaleiðir eins og eiturleyfja notkun og áfengisdrykkja).

ég hef síðan ég var lítill haft gaman af því að teikna, skrifa sögur, búa til myndasögur… seinna byrjaði ég svo að spola á hljóðfæri. first trompet, gítar síðan, síðann bassa, endaði síðan á að kaupa mér trommusett og á þetta allt inní hljóðeinangruðum bílskúr og sem tónlist á sama tíma og ég teikna líka smáveigis ennþá.

hef alltaf haft það sem minn tilgang að reyna að skapa eitthvað sem að getur glatt eitthvað annað fólk sem hefur verið einmana og dapurt (eða bara átt við sömu vandamál að stríða og ég) og ef það tekst þá verð ég glaður… það finnst mér allavega skárri tilgangur heldur enn það að ætla að egnast rándýrann jeppa og stórt einbílishús

hef ekki hugmynd hvort þetta hjálpi eitthvað, langaði bara að koma einhverju útúr mér…

Almennasta ráðið er einfaldlega regluleg hreyfing. Hins vegar er þunglyndi og depurð ekki alltaf slæm, tímabundinn depurð og ógeð af félagslífi í mínu tilfelli þýðir yfirleitt það að ég fer að loka mig einhvers staðar af og fer að hugsa. Þó svo fólk með geðhvarfasýki eigi oft erfitt með einbeitingu er ekki svo almennt farið með vægari tegundir þunglyndis, oftar en ekki hugsa þeir skýrar og með skynsamari hætti um ákveðna hluti þar sem tilfinningar hafa oft of mikil áhrif á þankagang annarra. Mín reynsla er allavega að þótt svo stundum sé þunglyndi yfirgnæfandi og slæmt, þá kemur fyrir að það gagnast mér. Að þessum sökum er ég ekki sérstaklega hrifin af þeirri sannfæringu manna að það sé eðlilegt að vera sífellt hamingjusamur og að það ætti að vera markmið hvers manns að vera sem mest hamingjusamur.

Hvað um það, hér neðar svaraði NoProblem ágætlega pælingum þínum um það sem heimspekingar myndu kalla absúrdisma. Ég mæli með The Myth of Sisyphus eftir Albert Camus, en þú virðist vera á svipuðu reyki og ég þegar ég var á þínum aldri. Þá las ég mikið um tilvistarhyggju, eftirminnilegust var Man's Search for Meaning eftir Viktor Frankl. Svona fyrst þú hefur ekkert betra að gera en að láta þér leiðast. :)

Þunglyndi er fyrir aumingja, þú dealar bara við hlutina og heldur áfram.

Er búin að glíma við sama vandamál í 2 ár og er búinn að tala við hinn og þennann og fara í dáleiðslur og viðtalstíma og ét allskonar lyf en voða lítið virðist lagast.

þú veist það að gras er gott við einmitt þunglindi og kvíða? held þú ættir bara að nota það frekar en eitthvað læknadóp…

er ekki bara sniðugt að fá sér einhvað skemmtilegt áhugamál ? einhvað til að dunda þér við

má ég segja þér eitt.. þú ert unglingur (allavega stendur það þarna hjá þér) og það er mjög algengt að unglingar fái allskonar vandamál og verði þunglyndir og blablabla.. ég er viss um að þetta á eftir að eldast af þér en ég get auðvitað ekki alhæft það. það eru margir fullorðnir þunglyndir líka. en þegar þú verður ungilngur fara að stað allskonar hormóna starfsemi eða eitthvað þvílíkt og allt fer í kanil. allir unglingar finna fyrir einhverju þunglyndi eða rugli eða einhverju. en þó auðvitað mis mikið. ég segji bara njóttu þess bara að vera ruglaður unglingur eins og jafnaldrar þínir meðan þú getur og einnig myndi ég taka mark á noproblem. ekki alvitlaus sá.

Tilgangurinn með lífinu er að ná því. Próf sem flestir falla í.

Bætt við 12. nóvember 2010 - 02:45
En hvaða ranghugmyndir hefurðu um lífið? Það þarf ekki að vera bull, ekki hlusta á geðlækna eða taka pillurnar þeirra.

Seigðu mér, þú talar um að þú hafir fallið í tók, hverskonar tók? Og byrjaði þér að líða svona eitthverjum tíma eftir að þú hættir að tóka?

Hætti fyrir c.a 3 mánuðum. Hef verið að díla við “köst” sem lýsa nákvæmlega vandamálinu þínu.

Hausinn verður þungur, og svona out-of-reality tilfinningar.Og stundum dett ég í mikla sorg.

Hinsvegar tók ég bara eitt “fokkit” á þetta og fyrir svona 2 vikum, byrjaði ég í ræktinni, stundaði íhugun/yoga á hverju kvöldi, borðaði bara hollan mat, sturtaði oní mig omega-3 (sem er fáranlega effective fannst mér) og fann mér tölvuleik til að verða háður að.

Held ég hafi áður einfaldlega hækkar standardin minn á því að líða vel, og jafnvel breytt heilastarfsemi, svo ég leita til heimilislæknis sem gefur mér vægt Tafil (Alprazolam) til að róa mig á kveldin.Og veistu nú líður mér bara mun betur, ég virðist hafa rofið þennan neikvæða vítahring sem ég lenti í.

Og getur verið að þú sért að upplifa þunglyndi í gegnum kvíða? Útskýrir þessa out-of-reality tilfinningu.

Finna þér eitthvert áhugamál, læra á hljóðfæri, hafa mikið að gera, vera virkur í félagslífi, setja sér raunhæf markmið. Eitthvað sem lætur mann gleyma sér. Þetta líður svo í flestum tilvikum hjá, það lenda langflestir einhverntímann á lífsleiðinni í smá þunglyndi.

mín lausn var hreyfing og aðeins hollara mataræði..

Finndu þér bara eitthvað sem þú hefur gaman af og gleymdu þér í því.

Þá er ég að meina eitthvað uppbyggjandi eins og að hanga með vinum eða eitthvað álíka. Ekki missa þig í WoW

Taktu D vítamín á hverjum degi, hreyfðu þig og spáðu kannski í hugleiðslu. Læknar auðvitað ekkert en gæti hjálpað eitthvað. Annars er ég algjörlega sammála Noproblem, maður getur auðveldlega litið á þetta frá jákvæðu sjónarhorni.

Lyfin eru lengi að byrja, fer líka eftir á hversu sterkum lyfjum þú ert á. En lyfin er ekki allt og það hefur verulega sjaldan dugað að vera bara á lyfjum. Það er mjög gott að tala við sálfræðing eða jafnvel að fara í svona HAM-tíma(huglæg atferlismeðferð). Það kostar alls ekki mikið

Fjöldskyldumeðlimur í fjöldskyldu minni sem reyndi að fremja sjálfsmorð eftir áralangt þunglyndi er núna alltaf vanur að segja að það er val að vera niðurdreginn. Þú hefur val á að fara frammúr á morgnana og þú hefur val á hvort dagurinn verði skemmtilegur eða ekki. Þegar uppi er staðið upplifiru veröldina aðeins í gegnum hugann þinn og þú verður að ná tökum á því.

Sjálfur hef ég aldrei átt við nein alvarleg vandamál að stríða en þegar ég tek mín “köst” þá enda ég oftast í ræktinni, spilandi á píanóið eða göngum. Þú þarft bara eitthvað til að ná tökum á lífinu þínu og eins og flestir hafa bennt á þá er það að hafa nóg af áhugamálum.

Hvernig gengur annars félagslífið? Einhverjar stelpur eða vinir sem þú umgengst? Sjálfur tók ég einu sinni tímabil þar sem ég reyndi að forðast allt slíkt og að lokum voru þau byrjuð að forðast mig. Það eru mikil mistök. Félagslífið er mjög mikilvægt.

Gangi þér vel vinur og mundu að þú upplifir veröldina eins og þú sérð hana.

Fekst þér tók?

S.s. til að lina ástandið færðu þér brúnt eða grænt?

Hefurðu prufað e-ð af þessum 12 sporum? Það er kanski

síðasta sort,en virðist hjálpa mörgum.

Hugarafl er fínt og flest af þessu sem fólk hefur nefnt.

Það er hjálp þarna úti,gríptu hana.

veit alveg hvað þú ert að tala um
dagurinn einfaldlega bara leið og hann var ömurlegur, hver var tilgangurinn í því að fara á fætur, fara í skólann, djöflast þar í drepleiðinlegum tímum, koma heim og það var enginn tilgangur í þessu öllu saman
en hver segir að það þurfi að vera tilgangur í hlutunum? afhverju ekki bara að hætta að pæla í tilgangi hlutanna, svolítið einsog að borða yfir sig af mat, það er enginn tilgangur í að borða yfir sig, en hver einn og einasti biti var svo ótrúlega góður að mann langaði ekki að hætta alveg strax.
það sama á við um augnablikið, það kemur ekki aftur, afhverju ekki að njóta þess, jafnvel þó að það hafi engan tilgang :)

Ok, veit ekki alveg hvar ég á að byrja því ég hef of mikið að segja. En það hlægilegasta við þetta allt, það er að vertu ánægður að FINNA fyrir hverju agni af tilfinningu, því ef þetta versnar og þú ferð á botninn þá finnurðu ekki fyrir neinu. þá fyrst fer þetta að verða hræðilegt.. ef þú skilur hvað ég á við:) að geta ekki einu sinni fundið vondu skerandi tilfinninguna er verra en að þurfa að að kljást við hana.

Æji, veit ekki hvort þetta hjálpi eitthvað. en ég er að kljást við geðhvarfasjúkdóm sem ég var greind með fyrir 3 árum og ég er enn að fá hræðileg flash-back um ranghugmyndirnar sem ég var með á þeim tíma. btw. var rúmliggjandi á BUGL:) en eins og ég segi.. maður er alltaf að passa upp á sig að detta ekki og þetta er alltaf erfiður tími. nóv-des:/ og svo eftir áramót.

En Hugarafl er eitthvað sem mig langar að prufa, hef heyrt af góðri starfsemi þar! og gangi þér vel.. gott getur verið að skrifa lista yfir nokkur atriði sem gera þig ánægðan. eins og að fara út að keyra/ganga/skokka. hlusta á tónlist. mála ect. til að dreyfa huganum!

Það sem heldur mér í jafnvægi er regla. S.s vakna alltaf á sama tíma á morgnana kl 7-8 líka um helgar og hef dagrútínu sem ég geri alltaf. Hún er það skipulögð að ég hef alltaf eitthvað að gera. Ef eitthvað feilar hjá mér fer dagurinn minn í rússt og þá endar það með að ég fer í vont skap og verð löt, nenni bókstaflega engu vill bara sofa endalaust og er ómöguleg, fer að hugsa of mikið í hlutina. En hinsvegar ef ég held í þessa rútínu þá líður mér vel og ég fæ fullkomnar einkunnir, gengur vel í vinnu á æðislega vini, frábæran kæró og lífið er frábó.

Samt ekki að segja þér að gera þetta. Þetta henntar mér bara vel, betra en nokkurt lyf sem ég hef prófað. Þarft samt að hafa nokkuð góðan viljastyrk til að koma þér inní rútínuna og halda þér í henni.

Nú hef ég lítil ráð, ég var þunglyndur, greindur með þunglyndi(ekki þykjustu) og fór á lyf, gerðu mér ekkert gagn. Það sem kom mér í lag var í raun lestur, tónlist og bíómyndir. Eignaðist svo vini og gleymdi öllu þessu í rauninni.
Ég hef í rauninni aldrei séð tilgang í lífinu útaf ég sé það þannig að maður skapar sinn eiginn tilgang.

Kauptu WoW…

Hvort sem þú vilt trúa því eða ekki þá er hreyfing grundvallaratriði sem svo fáir trúa að virki.