hef velt því sama fyrir mér nokkuð oft, að hata er gjörsamlega að þola ekki einhvern fyrir eitthvað ákv. ég myndi t.d. áræðanlega hata morðingja móður minnar en ég hata ekki gæjann sem gaf mér vitlaust til baka útí nóatúni

Orð eru bara eins stór og þíðingarmikil og við samfélagið ákváðum.
Í gamla daga var ágætt besta hugsanlega einkun, núna þíðir orðið nokkurn veginn það sama og sæmilegt.

Ef við notum hatur í sömu merkingu og að þola ekki þá er það merking orðsinns, einfallt.

Mjög leiðinlega ofnotað orð. Að elska er líka ofnotað. Held að við höfum tekið þetta upp frá könunum.

Segi þetta alltaf, hatur er of stórt orð, ég segi frekar ‘þoli ekki’…

Ég er frekar öfgakenndur svo ég nota oft orðið “hata”. Og hvað?

Ég skil hvað þú meinar.
Margir sem trúa svo ekki á ást, hata allt.
Ég segi að ef ást er ekki til, er engin ástæða fyrir hatur að vera til heldur.

Sammála. Líka þetta með ástina, þó mér líki vel við einhvern þá þýðir það ekki að ég elski viðkomandi og sé alltaf “hæ elskan, sjáumst elskan, elska þig!” os.frv.

Æj, fólk reiknar alltaf með því að fólk skynji heiminn nákvæmlega einsog það sjálft skynjar hann. Hugtök einsog ‘ást’ og ‘hatur’ eru svo persónubundin að það krefst einstakrar sjálfsentískru til að ýta eigin skilning á þeim yfir á annað fólk.

Ekki það að eftir því sem fólk eldist finnst það, sem dæmi, það sem það kallaði ást ekki hafa verið ást, og segist ekki hafa þekkt ást, eða eitthvað álíka, íden, svipað og þið eruð að bulla núna. Eeeen þarsem ást og hatur eru aðeins hormónaflæði in the first place höfum við líklega bara gleymt því hvernig þetta hormónadúndur réðst á okkur, hálfóþroskaðar manneskjunar.

Point; hættið að væla, fólk hefur frá örófi alda “oftúlkað” ást og hatur, og hugtökin væru varla til án allra þessara oftúlkana.

á sama hát og við ýkjum allt annað svosum “elska” þennann leikaram skrifa “lol” án þess að hafa hlegð upphátt og það að vera að “drepast” í bakinu