Bandaríkin bakka ekki niður?

Afþví að kristnir og múslimar eru alveg eins nema kristnir eru heimskari og meiri fífl.
Svo er líka óréttlátur rasismi á móti múslimum, samt vel skiljanlegur.

edgy

Það er enginn að taka mark á þér.

Ítt út í horn? Fólk tjúllast alltaf þegar Israel svara fyrir sig þetta er eins og einhver krakki á skólalóð kasta grjótið í stærsta gaurinn á svæðinu og stóri gaurinn svarar fyrir sig og þessi litli gaur er voða hissa og vill fá vorkun frá umheimunum hvað stóri gaurinn er vondur við sig, eitt aðal ríkið sem sendir frá sér hjálpræðis gögn er Israel sem sýnir þeir eru ekki engöngu douche-ar ef þessi trúa öfgar væri ekki þarna til staðar þá væri ekkert vandamál.

Reyndar hefur kviknað á perunni hjá flestum Palestínu fólki að þeir vilji ekki lengur hafa Hamas.
Sem vilja engan frið sem sýnir bara hvernig þetta er ef það er friður minni hjálpasendingar þar sem hryðjaverkastarfsemi gengur mikið á að hirða pening sem fólk heldur að sé að gefa fátæku fólki.
Það er langt síðan að þetta var riffildi um landsvæði Israel bauð að gefa þeim helling af landsvæðum til baka nema örfáa bletti þar sem einn staður var fulkominn að skjóta sprengjum á Israel og hinir góðir til að smygla vopnum þeir öskruðu nei.
Ég hef aldrei haldið fram að Israel væri saklausir þeir eru að kúa þá en hvað er hægt að gera? Ef þeir myndu oppna alla leiðir inn í landið væri þeir ekki lengi að koma sér upp um her til að ráðast á Israel en þeir virðast gleyma því að Israel er með einn fulkomnasta her í heimi og BNA í rassvasanum, en þó eru þeir skárri kostur þeir sprengja ekki sína eiginn skóla, gróðurstöðvar, barnahjálpa þorp og fleira sem Israel og önnur ríki hafa byggt þarna vegna þess þeir banna samkvæmt þeirri trú vestræna hluti.

Og jú þetta er stór partur trúarlegur ágreningur þeir trúa því að það sé bara einn guð sem heiti Allah og Muhammed er spámaður hans, eins og þessi níðingur sagði að allir gyðingar séu réttdræpnir og ef það er gyðinga ríki inn í miðri múslíma löndum þar sem mikið er um öfgar þá verða árekstrar gott dæmi eru t.d. Svíðþjóð gyðingar geta ekki lengur labbað um götur í Malmö án þess að það sé ráðist á þá og þegar borgastjórinn er múslími er lítið gert í þessu og þetta er að gerast í fleirum evrópu ríkjum sem sýnir að þessi “Religion of Peace” er fucked up.
Þetta er alveg ömurlegt stærsti hópurinn þarna vill fá frið en það eru bara svo margir svartir sauðar sem skemma fyrir hinum eins og könnunin var gerð um daginn yfir 60% vilja semja frið við Israel.

Sá sniðuga setningu á erlendri síðu fyrir löngu “ef Palestína myndi leggja niður vopn yrði friður, ef Israel myndi leggja niður vopn yrði önnur helför”

er þá rétt að gera sjálfsmorðsárásir á börn og fólk sem getur ekki varið sig?

http://www.youtube.com/watch?v=eTGbP55HGi8

Haha, þeir hafa nú framið slatta af hryðjuverkum.

Hvaða slatta af hryðjuverkum hafa þeir framið?

Hahahahahaha, fórna hverju? Landi og auðlindum sem þeir stálu af Palestínu?

Öll lönd sem Ísraelar hafa hernumið hafa verið unnin í varnarstríðum gegn Aröbum. Eftir Sex daga stríðið samþykktu Ísraelar 242.ályktun Öryggisráðs Sameinuðu þjóðanna en hún kvað á um að þeir myndu yfirgefa stærsta hluta hernumdu svæðanna í skiptum fyrir frið við árásarríkin og viðurkenningu þeirra á tilvistarrétt þess. Árásarríkin neituðu að verða við þessu fyrst en þegar Egyptar sömdu frið við Ísraela árið 1979 gáfu Ísraelar þeim Sínaí skagann til baka þrátt fyrir gríðarlegt hernaðarlegt mikilvægi hans. Þegar þeir sömdu frið við Jórdani árið 1994 höfðu Jórdanir afneitað öllum kröfum sínum til Vesturbakkans sex árum áður. Árið 2000 samþykktu Ísraelar svo tillögu Clintons sem lagði til að stofnað yrði nýtt palestínskt ríki sem myndi samanstanda af 94-96% af Vesturbakkanum (þ.á.m. A-Jerúsalem), 1-3% af landsvæði sem Ísraelar myndu gefa hinu nýja ríki í skiptum fyrir þau landsvæði sem þeir myndu halda eftir af öryggisástæðum, og öllu Gasasvæðinu. Palestínumenn höfnuðu þessu hins vegar og upphófst ný alda hryðjuverka í Ísrael. Árið 2005 yfirgáfu Ísraelar svo Gasasvæðið einhliða en Palestínumenn hafa þakkað fyrir það með daglegum eldflaugaárásum á Ísraela þaðan.

Já, ef að Palestínumenn leggja niður vopn þá verður kannski friður en munu Ísraelsmenn rífa niður múrinn? Munu þeir skila aftur landi fólksins? Nei alveg örugglega ekki og af hverju í fjandanum ætti Palestína að sætta sig við þetta? Ísrael hefur 0% rétt á að vera þarna.

Þarna skaustu þig í fótinn. Eins og ég sagði hér að ofan samþykktu Ísraelar að gefa Palestínumönnum um 97% af hernumdu svæðunum árið 2000 en Palestínumenn svöruðu með auknu ofbeldi og hryðjuverkum.

hvað ertu þá að ráðast bara á þá?

Það ekki lýðræði í múslíma löndum miðað við okkur.
Hommar eru ekki látnir í friði í múslíma löndum nema á ferðamanna stöðum á Tyrklandi en verst að öfganir eru að aukast þar líka, ekki svo langt síðan að voru fjölda homma hengingar í Iran. Þó ríkistjórnir segir að þeir láti hommana í friði þá líta þeir alltaf undan þegar þeir er ráðist á þá eða myrtir.
Nokkrir mánuðir síðan að þegar prestur var dreginn á bíl þanga til að hann varð að ekki neinu það var ekkert gert í því. Því samkvæmt þeirra trú er ekki hægt að sakhæfa þig ef þú myrðir mann sem er ekki Islam trúi það sagði vinur þinn Muhammed.
Þú ert álíka gáfaður og Mahmoud Ahmadinejad allarvega deili þið svipuðum gyðinga hatri og nei ég hata ekki múslíma en ég hata öfga allarvega trúaröfga hvort sem það er kristni eða islamistar.

Hvort sem þú ert hommi eða annarstrúaður þá veður þú fyrir miklum aðköstum frá þessum rasista vinum þínum múslímunum.

Þú ættir að lesa það sem BjarniFranco skrifaðu til þín væri gaman að sjá hvaða þvælu þú kemur þá með.

Þú ert ógeð og verra en svínaskítur !

WALL OF TEXT að neðan, lestu þetta allt, og þegiðu svo

Palestína var ásamt með öðrum löndum Araba við botn Miðjarðarhafs undir stjórn Tyrkjaveldis allt frá 17. öld. Í fyrri heimsstyrjöldinni tóku Arabar höndum saman við Breta gegn heimsveldi Tyrkja, tókst að binda endi á yfirráð þeirra og gerðu sér vonir um sjálfstæði. Breski liðsforinginn T.E. Lawrence („Lawrence of Arabia“, 1888–1935) átti mikinn þátt í að tengja Breta sterkum böndum við forvígismenn arabískra hirðingja um allan Arabíuskagann og norður til Sýrlands, sérstaklega Feisal I af ættbálki Hashemíta. Að stríðinu loknu varð Palestína eitt af þeim löndum sem hlutu frelsi undan Tyrkjum, en án þess þó að verða sjálfstætt ríki. Abdullah prins, bróðir Feisals, varð konungur Jórdaníu, en Feisal konungur Íraks. Palestína varð „verndarsvæði“ (e. protectorate) breska heimsveldisins árið 1922, á meðan flest nágrannalöndin fengu einhvers konar sjálfstæði undir forystu uppreisnarleiðtoga úr stríðinu, þrátt fyrir talsverða íhlutun Breta og Frakka sem olli mörgum íbúum Mið-Austurlanda vonbrigðum.

Í kjölfar stofnunar síonistahreyfingarinnar undir lok 19. aldar jókst innflutingur Gyðinga til Palestínu, ásamt með umfangsmiklum jarðakaupum þeirra og auknum áhrifum í samfélaginu. Síonistahreyfingin var stofnuð með því markmiði að finna Gyðingum „þjóðarheimili“, í anda evrópskrar þjóðernishyggju sem lagði mikið upp úr þjóðríkinu sem stjórnarfarslega sjálfstæðri einingu. Um leið var síonistahreyfingin svar Gyðinga við ofsóknum sem tekið höfðu að láta á sér kræla með ýmsum hætti á ný í Evrópu, eftir að Gyðingar höfðu unað tiltölulega vel við sitt um nokkurt skeið. Leiðtogar hreyfingarinnar höfðu átt í samningaviðræðum við Breta um að sér yrði veittur stuðningur við stofnun ríkis Gyðinga, eins og fram kom í Balfour-yfirlýsingunni frá árinu 1917. Ákvörðun Breta um þennan stuðning var ekki samræmi við loforð sem þeir höfðu þegar gefið leiðtogum Araba, þegar Arabíu-Lawrence átti sem mest saman við þá að sælda. Syces-Picot samkomulagið var annað dæmi um tvískinnung nýlenduveldanna í samskiptum sínum við Araba, samkomulag sem Frakkar og Bretar gerðu sín á milli um skiptingu Mið-austurlanda í áhrifasvæði hvors ríkisins um sig. Allt þetta stuðlaði að óánægju og uppþotum Araba í Palestínu undir forystu leiðtoga þeirra í Jerúsalem, Hajj Amin al-Hussaini.

Átök milli allra þriggja, Araba, Gyðinga og Breta, leiddu smátt og smátt til aukins ofbeldis sem á fjórða áratug 20. aldar nálgaðist borgarastyrjöld í Palestínu. Bretar réðu tæpast lengur við ástandið, enda höfðu þeir misst traust bæði Gyðinga og Araba eftir ábyrgðarlaus loforð á báða bóga. Seinni heimsstyrjöldin hafði tvær afdrifaríkar afleiðingar fyrir Palestínu: Annars vegar að vegna ofsókna nasista jókst innflutningur Gyðinga til Palestínu upp úr öllu valdi og hins vegar að heimurinn gerði sér grein fyrir því að dagar breska heimsveldisins voru taldir. Árið 1947 afsöluðu Bretar sér formlega allri ábyrgð á Palestínu og í kjölfar þess samþykktu Sameinuðu þjóðirnar að skipta skyldi landinu í tvennt; Palestínu og Ísrael, en Jerúsalem yrði undir alþjóðlegri stjórn. (Sjá ályktun SÞ um skiptingu Palestínu undir ‘Samþykktir‘ og ‘Kort‘.) Gyðingar fögnuðu samþykktinni, en al-Hussaini og Palestínumenn, ásamt leiðtogum Egyptalands, Jórdaníu og Sýrlands, höfnuðu henni algjörlega og lýstu yfir stríði á hendur Ísrael þegar stofnun hins nýja ríkis var formlega tilkynnt árið 1948. Ósigur Arabaríkjanna í stríðinu var skammarlegur, þar sem ekki tókst að stöðva stofnun Ísraels og ríki Araba í Palestínu varð að engu, en þeir sjálfur urðu að lokum verst úti: Þetta stríð orsakaði fyrstu bylgju palestínskra flóttamanna, bænda og þorpsbúa sem þurftu að flýja undan Ísraelsher og sjálfskipuðum vígasveitum ísraelskra landnema. Palestínumenn flykktust á Gaza-svæðið (sem endaði undir stjórn Egyptalands) og á svæðið sem kennt er við vesturbakka Jórdanár sem Abdullah Jórdaníukonungur innlimaði í ríki sitt. Tölur eru nokkuð á reiki um fjölda flóttamanna, en tæp milljón lætur nærri lagi.

Í hugum margra Gyðinga var sjálfstæðisstríðið eins konar endurtekning á goðsögunni um Davíð og Golíat, þar sem litla Ísrael lék hlutverk Davíðs gagnvart hinum stóra og sterka Golíat, en Davíð tekst með nánast yfirnáttúrulegum hætti að verja saklausar hendur sínar. Á seinustu árum hafa sagnfræðingar dregið þessa mynd alvarlega í efa, og bent á að hugur hafi ekki fylgt máli hjá leiðtogum Araba, og þeir hafi í raun unað nokkuð sáttir með sinn skerf að stríðinu loknu; bæði Jórdönum og Egyptum tókst þrátt fyrir allt að auka nokkuð við landsvæði ríkja sinna. Gyðingar hafi verið miklu skipulagðari og ákveðnari, enda raunverulegir hagsmunir í húfi fyrir þá. Palestínumenn sjálfir hafi ekki verið reiðubúnir undir stríð af þessari stærðargráðu og hafi verið upp á náð Egypta og Jórdana komnir þegar hversveitir Gyðinga tóku að flæma þá á brott.

Palestínskir flóttamenn úr þessum átökum voru fyrstu fórnarlömbin í þeim hildarleik sem saga Mið-Austurlanda átti eftir að verða, eftir tiltölulega blómlegt skeið undir stjórn Tyrkja og Breta. Atburðirnir úr þessu stríði lifa ennþá miklu lífi í hugum Palestínumanna og ganga undir nafninu „hörmungarnar“ (al-Naqba). Palestínumönnum falla ekki úr minni skelfilegir atburðir á borð við fjöldamorðin í Deir Yassin, þar sem liðsmenn hryðjuverkasamtakanna Irgun, undir forystu Menachim Begins sem síðar varð forsætisráðherra Ísraels, myrtu 250 saklausa borgara.

Þessir atburðir, sem markast annars vegar af fyrri heimsstyrjöldinni og hins vegar af sjálfstæðisstríði Ísraels, eru fyrsti kaflinn í hörmungasögu átaka Palestínumanna og Ísraela. Hér má þegar greina þau stef sem hafa alla tíð síðan leikið stóran þátt í rás atburðanna:

Tilviljanakennd og oft illa ígrunduð afskipti erlendra stórvelda af málefnum svæðisins, þar sem skammtíma- og eiginhagsmunir þeirra ráða ferðinni.
Dugleysi Arabaleiðtoga í að taka málin í sínar hendur þrátt fyrir yfirlýsingar um harða afstöðu gegn Ísrael og samstöðu með Palestínumönnum.
Einlægur ásetningur Ísraela að leggja undir sig, með hervaldi ef svo bæri undir, sem mest af „Eretz Israel“, þ.e.a.s. svæðinu sem skv. Gamla Testamentinu er talið land Gyðinga: Frá Beeka-dalnum í norðri suður að Sínaí-skaga, með eystri landamæri að Dauðahafinu og ánni Jórdan.
Bjargráðaleysi Palestínumanna, sem ýmist hírast við ömurlegar aðstæður í flóttamannabúðum, búa við fjandsamlega ríkisstjórn innan landamæra Ísraels, eða lifa við ótrygga búsetu innan landamæra nágrannaríkjanna þar sem þeir eru upp á náð innlendra valdhafa komnir.
Frá lokum seinni heimsstyrjaldar að “Svarta September”

Palestínumenn voru nú ýmist búsettir í Ísrael undir stjórn Gyðinga, í Jórdaníu undir stjórn Abdullah konungs eða á Gaza-svæðinu undir stjórn Egypta. Valdataka Gamal Abdel Nassers í Egyptalandi árið 1954 varð upphafið að mikilli bylgju þjóðernisvakningar og samstöðu meðal Arabaþjóða. Margir Arabar litu á Nasser sem tákn arabísks stolts og baráttu gegn heimsvaldastefnu gömlu nýlenduveldanna, sem enn vildu hafa hönd í bagga með málefnum ríkja um víða veröld. Palestínumenn bundu miklar vonir við Nasser, enda lýsti hann yfir ótvíræðum stuðningi við málstað þeirra og leit ísraelska ríkisstjórnin á hann sem sinn stærsta óvin. Nasser lagði baráttu Palestínumanna lið með ýmsum hætti, m.a. með því að styrkja vopnaðar árásir þeirra yfir landamæri Egyptalands og inn í Ísrael. (Sjá kort af stöðunni eftir sjálfstæðisstríð Ísraels 1948–50.)

Árið 1956 gerðust þau tíðindi að Nasser lét þjóðnýta Súez-skurðinn, eina mikilvægustu samgönguæð heims á þessum tíma, með þeim afleiðingum að Bretar, Frakkar og Ísraelar lögðu til atlögu gegn Egyptalandi. Úr þessu varð Súez-stríðið, þar sem Nasser vann pólitískan sigur þrátt fyrir hernaðarlegan vanmátt, þegar Sameinuðu þjóðirnar og Bandaríkin neyddu árásaraðilana þrjá til að draga sig til baka. Segja má að úrslitin í þessu stríði hafi verið táknræn fyrir hina nýju stöðu í alþjóðamálum: Bandaríkjamenn höfðu nú dregið allar klær úr gömlu nýlenduveldunum og tekið að sér hlutverk hins yfirþjóðlega valdhafa. Þótt Palestínumenn hafi ekki verið beinir þátttakendur í Súez-stríðinu, urðu atburðirnir til þess að herða mjög á afstöðu ísraelskra stjórnmálamanna í varnarmálum almennt, sem kom ekki síst niður á Palestínumönnum. Gæsla við vopnahléslínuna frá 1948 milli Ísraels og Jórdaníu var hert mjög og fjölmargir Palestínumenn og Jórdanir, sem gerðust sekir um að sækja yfir landamærin á heimslóðir sínar, urðu illa úti í árekstrum við ísraelska hermenn.

Á sjötta áratugnum og fram á þann sjöunda tók Ísrael mjög að festa sig í sessi sem öflugasta herveldi svæðisins, m.a. með því að byggja kjarnakljúf í Dimona í Negev-eyðimörkinni með aðstoð Frakka, og umfangsmiklum vopnakaupum um heim allan. Ísraelskir diplómatar þeystust um allan heiminn í leit að stuðningi og nutu góðs af andrúmslofti Kalda stríðsins, þar sem þeir voru gerðir að fulltrúum vestursins, en Nasser leitaði til Sovétríkjanna og austurblokkarinnar. Aukin spenna og taugatitringur urðu loks til þess að Ísraelar hófu í júní 1967 flugskeytaárásir og innrás fótgönguliðs yfir landamæri Egyptalands, í þeim tilgangi að þvinga Egypta til að slaka á ýmsum takmörkunum sem þeir höfðu sett Ísraelum um siglingar í Rauða hafinu og um Súez-skurðinn. Stríðið vatt upp á sig, Jórdanir og Sýrlendingar drógust inn í það og á endanum varð stórsigur Ísraela slíkur að her þeirra lagði undir sig allan Sínaí-skagann, vesturbakka Jórdanár, Gaza-svæðið og Gólan-hæðir í Sýrlandi, landsvæði sem samanlagt var stærra en Ísrael í upphafi stríðsins. Þetta stríð, sem nefnt var Sex daga stríðið, var réttlætt af ísraelskum stjórnvöldum sem sjálfsvarnarstríð, enda hafi Nasser ætlað að ráðast á þá. Ekkert bendir til að slík árás hafi verið í bígerð hjá Egyptum, enda má ætla að þeir hafi gert sér grein fyrir þeim hernaðarlegu yfirburðum sem Ísrael hafði og leiddu til hins mikla sigurs.

Nú hafði Ísraelum tekist að leggja undir sig nokkurn veginn alla hina fornu Palestínu. Þetta leiddi til annarar bylgju palestínskra flóttamanna, sem og gríðarlegra vonbrigða í Arabaheiminum vegna slælegrar hernaðarlegrar frammistöðu stríðsaðilanna. Hernámið á landi Palestínumanna er ólöglegt samkvæmt Genfarsáttmálanum eins og samþykkt Öryggisráðs SÞ nr. 242 frá árinu 1967 kveður skýrt á um (sjá ‘Samþykktir‘). Árið 1964 var stofnuninni PLO (Palestine Liberation Organisation) komið á fót, að frumkvæði Nassers Egyptalandsforseta. Stofnunin var upphaflega einungis skrifstofa undir stjórn Egyptalands, en árið 1968 gerðust þau tíðindi að Yasser Arafat, sem þá var formaður einnar stærstu hreyfingar Palestínumanna, Fatah, tók yfir formannshlutverk PLO. Fram að því hafði Fatah stundað árásir á Ísrael frá landamærum Egyptalands og staðið að útgáfu á prentefni með því markmiði að sameina Palestínumenn í baráttunni fyrir endurheimtingu heimalands síns. Arafat breytti PLO úr því að vera strengjabrúða Nassers í samtök þar sem Palestínumenn réðu sjálfir ríkjum. Undir samtökin heyrðu margvíslegar hreyfingar aðrar en Fatah, þ.á.m. PFLP (Popular Front for the Liberation of Palestine), undir forystu Georges Habash, og fleiri hópar sem margir hverjir voru mun herskárri en Arafat og fylgismenn hans. Samtökin fluttu bækistöðvar sínar til Jórdaníu. Ýmsir hópar innan PLO, sem þá hafði höfuðstöðvar sínar í Jórdaníu, höfðu sig mikið í frammi með gíslatökum og flugránum, ekki síst áðurnefnd samtök, PFLP. Í september 1970, í kjölfar flugráns sem átti sér stað á flugvellinum í Amman, var svo komið að Abdullah konungur Jórdaníu sá sér ekki annað fært en að gera PLO útlægt úr landi sínu, enda samtökin nánast orðin eins og „ríki í ríkinu“ í landi þar sem meira en þriðjungur íbúanna kom frá Palestínu. Konungurinn kaus að flæma forystu samtakanna burt með hervaldi. Úr varð borgarastríð í Jórdaníu, sem Palestínumenn kenna við „Svarta september“ og minnast enn með biturð. Fluttist forysta PLO þá til Líbanon, þar sem margir Palestínskir flóttamenn höfðust við í búðum í suðurhluta landsins. Í lok sjöunda áratugarins horfðust Palestínumenn í augu við þá staðreynd að allt land þeirra var nú hernumið af Ísrael, og gamlar byggðir þeirra verið teknar yfir af ísraelskum landnemum. Byggðir Gyðinga tóku að rísa bæði á Vesturbakkanum og Gazasvæðinu á meðan Palestínumen hírðust í flóttamannabúðum Sameinuðu þjóðanna eða í útlegð í nágrannalöndum þar sem stjórnvöld höfðu sína hentisemi með að ljá þeim ríkisborgararétt eða annan stuðning. Ekki yrði treyst á Nasser eða aðra Arabaleiðtoga í baráttunni við Ísrael, heldur yrðu þeir að þróa sínar eigin aðferðir og verða bjargráða á eigin forsendum.

Frá átökum í Líbanon til fyrstu Intifada-uppreisnarinnar

PLO tók að festa sig í sessi eftir Sex daga stríðið sem málsvari palestínsku þjóðarinnar, og árið 1974 var Arafat heimilað að koma fram opinberlega sem talsmaður Palestínumanna á Allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna, sem fól í sér formlega viðurkenningu. Síðan þá hefur vegur samtakanna farið vaxandi og líta nú flestöll ríki heimsins á þau sem lögmætan málsvara þjóðarinnar, eins konar útlagastjórn.

En annað borgarastríð var í uppsiglingu: Nærvera PLO í Líbanon, eftir brottreksturinn frá Jórdaníu, var ekki vel séð af öllum þar í landi, enda Líbanir klofnir í marga ólíka hópa sem mynduðu með sér viðkvæmt valdajafnvægi. Milli Palestínumanna í Líbanon og Maróníta, kristinna íbúa landsins, ríkti mikil úlfúð, ekki síst vegna þeirrar vinsemdar sem ríkti milli Ísraela og Maróníta. Ísraelar höfðu á sinni könnu áætlanir um að styðja valdarán Maróníta sem vinna myndi gegn PLO, og tryggja þeim traustan bandamann í norðri. Með þessu lönduðust bæði Palestínumenn og Ísraelar inn í flókin innanríkismál Líbanons, sem snerust um valdabaráttu milli Maróníta, annara kristinna hópa, súnní-múslima, shía-múslima og Sýrlendinga, sem áttu hagsmuna að gæta í landinu og litu á það sem verndarsvæði sitt. Líbanon var púðurtunna sem sprakk árið 1975. Við tók linnulaust borgarastríð, með skriðdrekainnrás af hálfu Ísraels árið 1982, og stóð það allt fram á seinasta áratug 20. aldar, þegar sýrlensk leppstjórn tók við völdum í landinu. Í innrás Ísraels árið 1982 neyddust PLO-menn til að færa höfuðstöðvar sínar, enn og aftur, að þessu sinni til Túnis. Borgarastríðið í Líbanon fæddi af sér skæruliðahreyfinguna Hizbollah, sem skipuð er Líbönum sem aðhyllast shía-trú. Þeir halda enn áfram vopnaðri baráttu og afrekuðu í maí 2000 að neyða Ísraela til yfirgefa endanlega öll líbönsk landsvæði frá því í innrásinni 1982. Borgarastríðið í Líbanon skildi eftir enn fleiri ör á sálu palestínsku þjóðarinnar, með hörmungaratburðum á borð við fjöldamorðin í Sabra og Shatila flóttamannabúðunum, sem hersveitir kristinna Líbana framkvæmdu með vitund ísraelska hershöfðingjans Ariels Sharon, síðar forsætisráðherra Ísraels.

Á meðan á þessu stóð gerðust þau tíðindi að samskipti Ísraels og Egyptalands tóku að batna til muna. Árið 1974 rak Anwar Sadat, arftaki Nassers, alla sovéska sendifulltrúa úr landinu og tók upp vinsamleg samskipti við Bandaríkin. Þegar samskiptin við Bandaríkin bötnuðu tóku þau að sér að þrýsta Egyptum og Ísraelum að samningaborðinu, og leiddi það á endanum til Camp David samkomulagsins árið 1978, þar sem Egyptar viðurkenndu „tilverurétt“ Ísraels en fengu í staðinn Sínaí- skagann aftur og gátu opnað Súez-skurðinn. Þetta var mikilvægur sigur fyrir Ísrael, sem hafði nú komið fótunum undir sig hernaðarlega, efnahagslega og pólitískt. Fjárstuðningur Bandaríkjanna við landið var geypilegur og eini hernaðarlegi jafnoki Ísraels á svæðinu, Saudi-Arabía, var einnig vinveitt Bandaríkjunum.

Eftir að málefni Palestínumanna höfðu lengi staðið í skugganum af hinum margvíslegu átökum PLO á erlendri grund og málarekstri Ísraels við aðra nágranna, var svo komið árið 1987 að íbúar á hernumdu svæðunum, Gaza og Vesturbakkanum, hófu sína eigin uppreisn. Uppreisnin fékk nafnið Intifada, og fólst hún aðallega í kasti grjóts og mólotov-kokkteila að ísraelskum hermönnum, fjöldamótmælum og verkföllum. Hún var ekki skipulögð af einni hreyfingu, og var í raun og veru afar smávægileg ógn við kjarnorkuveldið Ísrael, en engu að síður kusu Ísraelar að bregðast við með harkalegum hætti. Hermenn skutu byssukúlum að unglingum og eldflaugum á hús óbreyttra borgara. Fjölmargir mótmælendur, sem og saklausir borgarar, létu lífið í þessum átökum sem stóðu allt fram á miðjan tíunda áratuginn. Jákvæða afleiðingin af þessum átökum var þó sú að athygli heimsins tók að beinast að palestínsku fólki, frekar en palestínskum skæruliðum og stjórnmálamönnum, og má segja að samúð heimsins hafi að hluta til snúist á sveif með íbúum herteknu svæðanna. Framganga Ísraelshers þótti ofsafenginn, gegn svotil vopnlausu fólki. Forsætisráðherra Ísraels um þetta leyti var Ytchak Shamir, úr hinu hægrisinnaða Likud-bandalagi, en hann átti sér myrka fortíð sem leiðtogi hrygðjuverkasamtakanna Stern í stríðinu 1948 og var óvæginn í garð Palestínumanna.

Upphaf og endir friðarferlisins

Svo fór að Yasser Arafat og Yitchak Rabín forsætisráðherra Ísraels settust að samningaborðinu árið 1991, eftir linnulaus átök á hernumdu svæðunum. Arafat, sem framan af átti engan þátt í uppreisninni, þar sem hann hafði allan tímann aðsetur í Túnis, nýtti sér vel þetta pólitíska tækifæri og festi sig í kjölfarið í sessi sem málsvari íbúa Vesturbakkans og Gaza. Eftir undirskrift Óslóarsamninganna árið 1993 flutti forysta PLO sig á Gaza-svæðið, sem nú er að miklu leyti sjálfstjórnarsvæði þess, og tók yfir stjórnsýslu í nokkrum bæjum á Vesturbakkanum. Yitchaks Rabín biðu hins vegar þau örlög að verða fyrir kúlu Ísraelsmanns úr röðum ofsatrúarmanna skömmu eftir undirritun samninganna. Í kosningunum sem á eftir fylgdu tókst Shimon Peres, eftirmanni Rabíns, ekki að sannfæra kjósendur um ágæti friðarstefnu sinnar, og sigurvegari kosninganna var Benyamin Netanyahu, leiðtogi hins hægrisinnaða Likud-bandalags. Hann hóf tafarlaust að grafa undan þeim árangri sem hafði náðst í undangengum viðræðum og skapaði vantraust hjá Palestínumönnum með því að stuðla að auknum straumi landnema inn á Vesturbakkann og herða sífellt þær kröfur sem gerðar voru til sjálfstjórnar Palestínumanna um taumhald á hryðjuverkamönnum úr röðum Hamas og Jihad, samtaka sem áttu rætur sínar í Intifada-uppreisninnni. Ástandið hélst þó með tiltölulega kyrrum kjörum, að undanskildri hrinu sjálfsmorðsárása í Ísrael, uppþotum á sjálfstjórnarsvæðunum árið 1996 og fjöldamorðum af hálfu ísraelsks ofsatrúarmanns í bænum Hebron sama ár.

Það var ekki fyrr en eftir kosningarnar árið 2000 að upp úr sauð. Þegar Ariel Sharon, formaður Likud-bandalagsins, heimsótti í fylgd herliðs hina heilögu Al-Aqsa mosku á musterishæðinni í Jerúsalem kom til átaka milli Palestínumanna og herliðsins og sér nú ekki fyrir endann á þeim átökum. Ekki var þó heimsókn Sharons eina ástæðan, því vonbrigði Palestínumanna með Óslóarsamningana og hvernig þau góðu fyrirheit sem þeir gáfu voru rofin í valdatíð Netanyahus eiga stærsta þáttinn. Lífsaðstæður á Gaza og Vesturbakkanum hafa ekki batnað þrátt fyrir aukin völd Arafats, og þrautir palestínsks almennings í raun hinar sömu. Heimastjórn PLO hefur ekki fært Palestínumönnum neinar raunverulegar umbætur, enda hefur enn ekki verið samið um flest af þeim grundvallaratriðum sem Óslóarsamningarnir áttu að leiða til að rætt yrði um. Ísraelski herinn vakir enn yfir hernumdu svæðunum og stjórnar öllum samgönguæðum, vatnsmannvirkjum, og það sem mestu skiptir, mestum meirihluta landsvæðisins. Nokkur hundruð þúsund ísraelskir landnema búa á tvöfalt stærra svæði en rúmar tvær milljónir Palestínumanna. Ríkisstjórn Ehuds Barak, sem tók við af Netanyahu sem forsætisráðherra fyrir hönd Verkamannaflokksins, sprakk snemma árs 2000, enda kennt um slæman árangur við að hafa stjórn á uppreisn Palestínumanna. Við af honum tók hinn illræmdi Ariel Sharon, sá hinn sami og skipulagði innrásina í Líbanon. Hefur hann beitt sér fyrir æ harðari refsiaðgerðum gegn Palestínusku þjóðinni, þar sem hernum er hiklaust beitt gegn saklausum borgurum til að refsa fyrir hryðjuverk Hamas og grjótkast barna sem eru hvorki á ábyrgð þjóðfélagins í heild né heimastjórnar Arafats. Hert ítök Ísraelshers á hernumdu svæðunum eru réttlætt sem viðbragð við seinni Intifada-uppreisn Palestínumanna, en ljóst er að þau þjóna einkum því langtímamarkmiði að gera allt daglegt líf Palestínumanna svo óbærilegt undir hernáminu að þeir láti hrekjast á brott. Bygging aðskilnaðarmúrsins á Vesturbakkanum, sem nú er vel á veg komin, er skýrasta dæmið um þetta.

Þú ert sorglegt eintak af einstaklingi og múslima. Kallar mig og aðra fífl og fávita og retarda. Hvað gengur þér eiginlega til verks? Ertu að reyna að fá ALLA upp á móti þér?

Rétt skla vera rétt!

Ég á vini sem eru múslimar og virði þá í einu og öllu. Ekki kalla þeir mig retard. Farðu aftur til Tyrklands og lærðu betri mannasiði.

Ísrael notaði eftir 1948 vopn sem nasistar áttu td. Panzekampf vagon IV og Messhershmitt flugvélar. Ísrael var fátæk þjóð og átti ekki efni á vopnum eins og olíu-auðveldi araba.

Svo er það VÍST kennt í skólum í Sýrlandi og Egypyalandi börnum að hata gyðinga og drepa þá. LESTU BETUR!

Palestína er og var ekki til, var búin til af Rómverjum.

Gyðingar hafa átt Ísrael í meira en 4000 ár! Punktu Pasta.

En ég er ekki og enganvegin að samþykja þeirra hroka og ofbeldi en það eru tvær hliðar á öllum málum, eitthvað sem þú ert greinilega ekki sammála.

Þakka þé

Afríka framleiðir ekkert sem er þess virðis að spandera gjaldeyrisforða okkar í. Heimsálfan er sem endalaust kviksyndi, þar sem við hendum endalausu fjármagni ofan í, en ekker breytist. Ekki man ég eftir neinum afríkubúum sem gert hafa nokkuð af viti.

vó sorrí… ég nennti ekki að lesa það sem aðrir voru að skrifa… ég las bara eftir þig (L)! :D

Það bara getur ekki verið að þú vitir allt ):
Besta lausnin væri að losna við alla þessa helvítis múslima :D

já maður verður að reikna með öllum hlutum…