Sælir vinir!

Ég ætla að byrja á því að segja að veraldleg gæði eru vanmetin. Íhugið það aðeins.

Allt draslið sem við höfum, er eina ástæðan fyrir því að við lifum. Ef hitinn, maturinn, vatnið væri tekið frá okkur, þá værum við hjálparlaus, vanmáttug og á endanum dauð.

En ungir Íslendingar fá aldrei nóg. Það þarf að taka lán fyrir betri og þægilegri bílum, mamma eldar of vondann mat og það rignir á það.

Það er það sem ég skil ekki. Af hverju er svona erfitt að vera þakklátur fyrir það sem maður hefur? Ef maður á efni á flottum bílum, af hverju gefur maður ekki þeim sem þurfa? Hvað er það sem að lætur fólk vaða í sínum eigin þægindum og gefa skít í restina?

Og þá meina ég virkilega skít. Ég man að ég byrjaði að tala um fólk í þróunarlöndunum einhvertímann í 2008 eða snemma á síðasta ári, og fólk svoleiðis gaf skít í þetta fólk. ‘'Til hvers á ég að spá í einhverjum niggara úti í heimi?’'

Af því þessi niggari gæti verið þú.

Einnig þarf að fara aga ungt fólk, þá sérstaklega hér á landi.
Það er eitthvað að fara gjörsamlega úr böndunum. 6 ára systir mín notar skítug orð sem ég lærði þegar ég var orðinn 13-14 ára. Krakkar sýna engum virðingu, sennilega af því þeir eru aldnir upp á internetinu og þurfa þar af leiðandi ekki að sýna hana þar.

Sem fær mig til þess að spyrja…Hvað er í gangi?
Moderator @ /fjarmal & /romantik.