Þær hugleiðingar hafa leitað á huga minn að undanförnu hversvegna í ósköpunum mér detti í hug þegar uppí rúm og undir sæng er komið og uppsöfnuð iðraorka (prump) dagsinns lítur dagsinns ljós undir sænginni (en þar ríkir ávallt myrkur) að lyfta upp gæju rauf á sænginni stinga nefinu innundir og að mér draga andann og ekki bara einusinni heldur tvisvar, þrátt fyrir að ég sé ekki efins um að einhvað hafi frammhjá mér farið í hið fyrra, óski þess svo að ég hafi ekki farið í ferðina hina fyrri hvað þá hina seinni(og nú kominn með fýlusvip á smettið) en enda óánæju stund dagsinns með þerri einföldu athugasemd að“ prumpfýla sé góð því hún bæti meltinguna” vinsamlega látið mig vita ef einhver kannast við einhverja álíka vangefjun eða veit einhvað um hvort prumpfýla hafi raunverulega einhver áhrif á meltinguna m. kveðju skeindur(",)