Maður þarf ekki að leggja neinn metnað í námið til þess að þurfa að fá góðar einkunnir.

Ahhh, gömlu góðu menntaskólaárin…

Bara lítið að gera í skólanum

Svo maður getur eytt hriiiikaaalega miklum tíma í það sem manni sýnist (sem oftar en ekki skemmtilegt)

Persónulega breytir menntaskólinn engu fyrir mig, eina sem ég geri er að mæta í tíma (stundum kemur það fyrir) og fer úr skólanum aftur

Allt sem ég geri til skemmtunar er fyrir utan skóla og skólinn breytir því ekkert

Ég held að þetta hafi verið algengara fyrir mörgum árum, þegar allir menntaskólafólkið var allt saman og mikið færri nemendur líka og færri skólar…

x Getur slugsast í gegnum skólann og sloppið bara hrikalega vel með það..
x Þarft ekki að taka neina hrikalega fjárhagslega ábyrgð á sjálfum þér.. Ekki eins og fólk kemur til með seinna meir allaveganna
x Djamma!!!!!.. =) Þarf einhver fleiri orð um það eða? =P
x og svo bara vera vitlaus og finna sjálfan þig
x Ástar-drama er líka hægt að setja á þennan lista.. Ég meina það er gaman að vera alltaf í þessu fokking veseni að vera að leita að sálufélaganum.. Svona innst inni er það gaman allaveagnna, oftast..

ég brenndi mig frekar illa á nýju “vinunum”. Svo var ég ekki að finna mig í menntaskóla. Hvernig get ég lært ef ég veit ekki hvað ég vill verða? Og tja, sorglegt að segja, fannst mér grunnskólaböllin skemmtilegri. Það var allavega ekki “skylda” að drekka þá eða þú skilur.

En ég tók mér bara hlé og byrja aftur þegar ég hef einhverja hugmynd hvað ég ætla gera.

allar leiðir benda til þunglyndis hjá mér imo

Mmm.. bara því það er ríkt félagslíf og maður á sinn vinahóp í skólanum sem er eitt skemmtilegasta fólk sem maður kynnist svo er maður alltaf að kynnast nýu fólki og maður er einhvernvegin bara frjálsari og meira að gerast í lífi manns. Það er allavegna þannig hjá mér, ég segji aldrei “mér leiðist” lengur. Eða allavegna leiðist mér ekki lengur.

Ég er í MH og ég elska það. Félagslífið er æðislegt og mig langar að koma heim og verða fullur.

Ég hata þessi ár!! Þau hafa eyðilagt líf mitt!!

Auðveld spurning: þau eru það ekki =P

en annars á fólk væntanlega við frelsið, djammið, félagana og það að þurfa ekki að hafa áhyggjur af öðru en næsta prófi. (nei ég er ekki að gera lítið úr fjárhagslegum áhyggjum sem margir upplifa á menntaskólaárunum, þær eru bara eitthvað sem fullorðið fólk tekur ekki endilega með í reikninginn…)

því þá fær maður graðar grunnskólasmápíkz í hundraðtali ;) …


… haha grín :D , ég er nú á fyrsta ári og mér finnst þetta svo mun betra en grunnskóli og allt það (kannski því ég var í skelfilegum skóla :S) , og svo ef maður kynnist krökkum sem eru á sömu braut og maður er þá er maður búinn að finna einhvern sem hefur sama áhugamál og semsagt mun skemmtilegra að kynnast manneskjuni og hanga með henni :P

en svo er margt meira sem hægt er að bæta við , þetta er það eina sem ég get hugsað núna ;)

Það var þannig í mínu tilfelli :) Var í heimavistarskóla og það var æði. Það var ekki hægt að vera einmana og þetta var bara miklu persónulegra. Félagslífið, heimavistin og að þetta var í litlum “bæ” svo dæmi séu tekin gerðu þetta svo sérstakt…

Áreiðanlega vegna þess hversu miklar breytingar eru á stöðu(bæði félagslegri og hugrænni) manneskju á þessum árum.

Stökk úr barnæsku yfir í frelsi, með (raun)áhyggjuleysi barnsins.

Þú uppgötvar mikið af hlutum, allt er merkilega ferskt.

Þetta er samt ekki afmarkað við menntaskólaárin, þetta ætti frekar við um almennt þetta þroskastig(sem oftar en ekki á sér stað á menntaskólaárunum, þar sem fólki er náð saman í hús á hverjum degi, með lofi um betri framtíð, og þar verður mikil samblendni á hugsun og skoðunum).

Það þarf held ég ekkert að rýna djúpt í hvernig þessar aðstæður eru mótaðar hjá hverjum manni.

Félagslífið: Fólkið, atburðirnir og allt það. Stemming í þessu öllu sko.
Góðra vina hópur.

Ég held að það sé mest átt við að vera ungur og vitlaus, geta skemmt sér án þess að hafa endalausar áhyggjur.

ég er að fíla mig geðveikt eftir að ég byrjaði í menntó.
þetta var frekar leiðinlegt fyrstu vikurnar, en þetta stefnir allt í frekar skemmtileg ár þegar maður er búinn að finna sinn vinahóp.