já ég er í svokölluðu “sjálfsvorkunnarskapi”,
mér finnst líf mitt bara hreinlega að detta í sundur,
1=Pabbi minn er alkoholisti og fluttur út,
og við(ég,mamma,bróðir) .þurfum að vera “næs” til að halda húsinnu,
og hann er fínn núna líka, een ég er svo hrikalega sár útí hann, hann hefur drukkið í alveg 20-30 ár,
og í hvert einasta skipti sem ég fer að sofa get ég bara hugsað um hvað hann hefur gert mér,..
hversu oft hann hefur hlegið að skoðunum mínum, niðist á útliti mínu, og sagt bara svo særandi hluti,
og verið fullur á hverju helvítis fkn kvöldi, en er samt fínn er hann sé “edrú”
2= mamma er bara e'ð rosalega pirruð alltaf núna, og treystið mér voða lítið, og er bara jaa meiri pain er vanalega,
3= Mamma mín og bróðir reyna alltaf að afsaka föður minn þegar ég reyni að ræða um mínar tilfinningar gagnvart honum, og hlusta ekki, sérstaklega ekki mamma mín get aldrei rætt við hana um neitt,
ekki vini mína heldur, nema 1 reyndar,…en þá er það bara á msn,…
hann er kærastinn líka tala ég mest við og hann er það eina sem heldur mér saman núna, en samt líður mér alltaf eins og ég sé ,..jaa með brostið hjarta vegna hans(föður míns) enginn mun elska mig meira hann(að sögn mömmu) en,..enginn mun nokkurn tímann særa mig jafn mikið og hann hefur,…
ég er bara svo pirruð og sár og bara verð að koma þessu frá mér,…:/ og sry btw ef þetta er á vitlausum stað, veit ekkert hvert ég get sett þetta,..nemahér 8-)