Um hvað hugsið þið þegar þið eruð að springa úr hlátri en megið ekki fara að hlæja ?Eða þegar þið eruð að grilla í einhverjum og verðið að halda andlitinu venjulegu :D ?
Hugsa um hvað ég mundi faila illa ef ég missi andlitið, þetta er bara natural. Smat miklu erfiðara að halda andliti þegar maður verður vitni af svona heldur en þegar maður er að gera þetta sjálfur.
„It is not worth an intelligent man's time to be in the majority. By definition, there are already enough people to do that.“
Ekkert sérstakt, er afar sjaldan að springa úr hlátri. Ég veit ekki af hverju en svona genuine hlátur er sjaldgæfur í mínu tilviki, ég stend mig alltaf að því að “þykjast” hlæja einhvernveginn.
Þegar ég er að grilla í einhverjum þá einbeiti ég mér bara að því að það sem ég er að segja sé satt og þá virkar það. Minn helsti galli er að ég þoli ekki að takast að ljúga einhverju svakalegu og geta ekki sagt neinum frá því vegna þess að þá er allt til einskis.
Hugi notar vefkökur til að bæta notendaupplifun á vefsíðunni og greina umferð um hana.
Einnig hefur Hugi uppfært persónuverndarstefnu sína. Skoðaðu stefnuna hér..