Vá. Fólk er fífl.
Hræsnarar og hálfvitar upp til hópa. Mikið er ég farinn að taka eftir því hversu glataðara og glataðara fólk er. Það virðist aldrei hafa sína eigin skoðun, múgæsingur og þröngsýni virðist einkenna alla.
Það reynir svo mikið að vera samviskusamt, kærleiksríkt og skilningsríkt.
Frábært er þetta dæmi.
Fólk vorkennir því sem allir vorkenna. Hatar það sem allir hata. Engin hugsun, engin gagnrýn hugsun.
Allir vorkenna fjölskyldu 4 ára stráksins og hata þann sem ók yfir hann. Ég vil benda á það að ég er ekki að tala um að missa fjölskildumeðlim sé ekki slæmt, heldur einmitt það öfuga og lyggur það allt á herðum þanns sem keyrði á strákin. Enginn ætti það að mínu mati skilið að eiga það á samviskunni að hafa tekið líf 4 ára drengs, að hann hafi keyrt burtu er aukaatriði. Hvernig myndi ég bregðast við ef ég myndi keyra á 4 ára dreng? Bara sú tilhugsun hrellir mig óendanlega mikið, ég get alltaf sagt: “Ég myndi að sjálfsögðu bara stoppa bílinn og athuga að krakkanum” en þegar að kemur að atvikinu þá er maður sjálfur ekki að taka ákvarðanirnar oft á tíðum.
Það að henda hlutum í hús þann sem hefur nýlega óviljandi tekið líf 4 ára drengs er bara með ólíkindum. Mér langar helst að fara til þeirra og gríta hús þeirra.
Jafnvel þó grítt er húsið hans þá kemur ungi drengurinn ekki til baka. Þið græðið… hvernig?
Stundum finnst mér fólk vera of upptekið við að vera skilningsríkt að það gleymir því einfaldlega að vera skilningsríkt.
Ashy…