Æj vá ég er svo down, það er allt svo erfitt núna einhvað, ég er svo ein og ekkert til að styðja mig við. Sry þetta væl í mér bara þægilegt að opna sig svona í gegnum netið, engin svona sem neyðist til að hlusta á vælið í mér en mér líður eins og ég sé að tala við einhvern =/

Skólinn er að fara með mig, ég skil ekki systemið, dregst afturúr í náminu, ég get ekki einbeitt mér útaf stressi og fleiru, fullt af prófum framundan og ég veit ekki einusinni í hverju, ég á að skila ritgerð og ég veit ekki hvenar, allt er svo óvisst sem skapar þessu spennu í mér, svo ofaná það þá hefði ég vanalega geta talað við inga minn, fengið knús og smá öryggist tilfinningu klapp á kollin og heyra hann segja mér að allt verði í lagi. Það mundi örugglega stappa í mig stálinu og ég mundi taka þetta með trompi…en hann er í útlöndum, fjarlægur, ég get ekki einusinni hringt þegar ég vil, bara á ákveðnum tímum sem eru skammtaðir til mín. svo þarf maður miklu fleiri mínútur með manneskjunni þegar maður fær bara að tala.. ekki horfast í augu eða snerta hvort annað. En hann nennir ekkert að hanga í símanum eða á msn allan daginn því hann er á spáni og langar að skemmta sér.

Það var nú ágætt skyggn sem ég talaði við um daginn, sem sagði mér akkurat að ég mundi lenda á rauðu ljósi í náminu bráðlega, sem mundi stoppa mig algerlega af, en að síðan mundi ég fara yfir á rauðu og eiga greiða leið framundan. Ef þetta er rauða ljósið þýðir samt ekki að sitja bara og bíða ég verð að gera einhvað í málunum. en hvað? þegar eg reyni að einbeita mér og læra, byrja ég að tárast, ef ég reyni að halda áfram eftir það þrep fer ég yfir á næsta, sem er pirringur,,,ég mér mundi detta í hug að reyna halda áfram þá mundi ég fara á næsta þrep sem væri að klikkast og rífa bókina og aldrei líta í skólabækur aftur. ég er föst í þessum vítahring sem ég kemst örugglega ekkert út fyrr en ég fæ öryggið mitt aftur, fyrr en ég fæ inga, sem getur gefið mér þessa öryggistilfinningu, svona eins og ekkert geti gerst.

ég var bara svo örugg, ég hélt að ég mundi ráða svo vel við skólann, svo er það bara á allt annan veg, og það er svo niðurdrepandi að geta ekki gert einhvað sem u hélst svo vel að þú gætir “með léttu”… æji ég veit ekki hvað ég á að gera, mér vantar einhvað, einhvað til að styðja við..0

ætla segja þetta gott í bili, ætla ekki að kæfa þann sem nennti að lesa áfram, ef það var einhver.

-Lillý sem er ekki emo þó ég soundi þannig núna