Ohh… guð minn góður. Ég heyrði í foreldrum mínum í villtum ástarleikjum.

Hef aldrei lent í það hræðilegu atviki að það gæti kallast “versta lífsreynslan” en það gerðist fyrir mig fyrir nokkrum mánuðum að ég var að keyra heim í bullandi traffík og grenjandi rigningu og roki kl. 6 um kvöld og bíllinn minn bilaði í miðju öngþveitinu. Það var vægast sagt mjög óþægilegt.

Þegar að ég var vitlaust afgreiddur á Kfc…
Hef ekki náð mér síðan.

Sennilegast þegar ég var í sumarbústað um verslunarmannahelgina í fyrra sem amma og afi höfðu á leigu.

Þau voru í sitthvoru herberginu og ég og þáverandi kærasta í einu. Sama hvað við reyndum að sofna þá gátum við það ekki. Það var eitthvað þarna inní herberginu hjá okkur.

Ógeðslega óþægileg tilfinning sem við höfðum sem endaði með því að við sváfum á neðri hæðinni í sófanum.

Þegar ég svaf úti í rigningu í tvo daga í röð

Úff, þarf ég að velja bara eitt? Mér fannst mjög hræðilegt þegar mér var sagt að vinkonu minni hefði verið nauðgað, og þegar önnur vinkona mín sagði mér að hún væri með krabbamein.
Hef tvisvar keyrt útaf á stuttum tíma, í seinna skiptið snerist bíllinn minn í hálku uppi á fjalli og flaug útaf, sem betur fer var lendingin mjúk í ágætis skafli sem var þarna. Ég hélt samt að ég myndi deyja þegar bíllinn fór að snúast á veginum.

Mamma mín greindist með krabbamein í haust.

Ég komst að því stuttu seinna að krabbamein þýðir ekki að það sé eins og í bíómyndunum. Fyrir flesta er krabbamein frekar lítið mál, þ.e. þá sem er hægt að lækna þetta mjög auðveldlega :)

Samt erfiðasta sem ég hef lent í … Ég hef ekki lent í mörgu :)

Þegar að ég var ein heima og hvolpurinn minn var bráðkvaddur í fanginu mínu=C

Vá, ömurlegt að muna eftir þessu svona vel… mér finnst eins og þetta hafi bara gerst í síðustu viku
Gerðist síðast liðinn 1. Júní

Segi það eftir ~3 daga þegar ég kem af sjúkrahúsinu -.-

Annars eins og er, er það örugglega þegar ég var stuttu frá því að drepa mig og vin minn í bílsslysi á Kringlumýrarbrautinni. Slydda + sterkar bremsur(ekki minn bíll) + einhver beygir fyrir mig keyrandi ~40 km hægar en ég = bíllinn byrjar að snúast og við rétt komumst hjá því að skjótast útaf veginum og á göngubrúina.

Ég veit ekki. Allt þetta “hræðilega” sem hefur gerst fyrir mig er eitthvað sem ég er búin að sætta mig við núna og mér finnst það bara alls ekki það mikið mál þegar ég hugsa útí það núna.

Svo ég er góð. :)

Það er tvennt sem stendur upp úr.

Það fyrra gerðist fyrir tæpu ári. Bekkjarbróðir minn, sem var góður vinur minn, var bráðkvaddur, ekki einu sinni mánuði eftir að við fermdust. Ég var nokkuð lengi að ná mér eftir það.

Það seinna er á léttari nótum. Fyrir nokkrum árum vorum við fjölskyldan á ferðinni um landið og við vorum á Ólafsvík eða Þórshöfn, ég man ekki alveg hvort. En jæja við vorum þar og ég var að labba með yngri systkin mín á leikvöll, sem við sáum á leiðinni á tjaldstæðið, og við styttum okkur leið yfir tún sem var þarna bak við öll húsin og allt í einu sá ég skilti sem á stóð:
VARÚð
JARÐSPRENGJUR
eða það hélt ég.
Ég fór náttúrulega að hágráta þar sem ég var bara einhvað um tíu ára gamall. Ég hljóp með systkini mín uppá tjaldstæði aftur og sagði mömmu og pabba frá þessu og þau auðvitað trúðu þau mér ekki svo að ég og frændi minn, sem var þarna með okkur, fórum aftur þangað og viti menn, stóð þá ekki eitthvað allt annað á skiltinu en þar stóð nú:
VARÚÐ
JARÐSTRENGUR
Það er ennþá verið að stríða mér útaf þessu atviki.

Var misnotuð kynferðislega 12 ára gömul. Veit ekki hvort var verra, þegar þetta átti sér stað eða þegar ég áttaði mig á því 7 árum seinna. Hefur allaveganna haft mjög slæm áhrif á mig.
Þegar ég kom að bestu vinkonu minni alblóðugri eftir að hafa reynt að drepa sig, og svo þegar hún hvarf nokkrum dögum síðar í tvo daga og enginn vissi hvar hún gæti verið eða í hvernig ástandi.
Svo var það líka frekar ömurlegt þegar ég komst að því að þáverandi kærastinn minn væri búinn að vera að halda framhjá mér.

Mín er ekkert svo hræðileg miðað við annarra, en mér fannst það svakalega hræðilegt.. Ég og kærasti minn keyrðum útaf í vetur þegar það var brjálað krap á veginum, bíllinn fór á hlið og var á leiðinni á hvolf þegar bíllinn rann svo á þúfu og réttist við og stoppaði :) Hefðum við verið komin aðeins lengra og hefðum farið út hinumegin þá værum við eflaust ekki hérna *-)

Bætt við 26. mars 2007 - 23:41
Og já þegar þetta var að gerast þá var ég viss um að ég væri að fara að deyja :/

of slæmt til að segja hér…

ég lenti einu sinni í snjóflóði þá hélt ég virkilega að ég væri að fara deyja :/

Bætt við 27. mars 2007 - 03:16
svona kannski til að vera nákvæmari þá grófst ég alveg undir því og fór c.a 300 M niður fjallshlíð með því

Ég var einn með vini mínum að veiða á afviknum stað og ég var að leika mer með veiðistöngina og ég húkkaði sjálfan mig rétt fyrir neðan auga. Þurfti að bíða í meira en 1 klst eftir fari uppá spítala :)

Bætt við 27. mars 2007 - 09:22
Og þar var ég skorinn upp.

Þegar besti vinur minn dó.

2 Atvik bæði skiptin voru það snjóflóð eitt var þegar snjóflóðið fór inn í herbergið hjá mér og ef ég hafði verið inn í herberginu þá væri ég líklega dauður

Annað var þegar 20 manns dóu 1995 og fór hálfur bærinn á kaf í snjó og heppinn var maður að vera hinn helmingurinn

uhm hvar á ég að byrja?

litli bróðir minn fæddist andvana á 8 mánuði, ég var 7 ára og gat sko ekki beðið eftir að fá lítið systkini aftur!
mamma mín var virkur alki og bjó með virkum alka….gekk vel á virkum dögum, en um helgar þegar bakkus kom í heimsókn fór stundum allt á annann endann….man ennþá eftir síðasta skiptinu þar sem maður var nánast drepinn heima hjá mér…þá fór mamma í meðferð og er búin að vera edrú síðan :)

Amma mín dó, amma mín sem bjó í sama hverfi og ég, amma mín sem var ekki eins og hinar ömmurnar…dó árið fyrir ferminguna, ég var mjög sár og reið.

Gæludýrið mitt dó, páfagaukurinn minn, í höndunum mínum, sama ár.

Kisurnar mínar fóru til himna þegar ég var 15-16 ára, annar var veikur svo við lóguðum þeim báðum svo hinn yrði ekki einmanna.

kærasti minn til eins og hálfs árs fyrirfór sér, en náði því samt ekki alveg og hann lá á gjörgæslu í einn mánuð, einn erfiðan mánuð, og dó svo úr lungnabólgu.
Þá hrundi veröldin mín….en ég er komin á lappir aftur :D

Þetta er það helsta, svona í grófum dráttum.


Bætt við 27. mars 2007 - 15:00
Já og afi minn er með beinkrabba, og systir ömmu með einhvern skrítinn krabba.
Amma mín er sömuleiðis veik fyrir hjartanu og fleira….

Suðurlandskjálftinn var frekar ógeðslegur þar sem ég var á frekar slæmum stað.
Lenti næstum einu sinni á vegg í hálku þegar ég var á um 90km/klst.

Síðan er eitt sem ég reyndar bara horfði á enn var frekar óþæginleg reynsla, þegar ég horfði á mann detta niður fimm hæðir úr byggingu og niður á steypta stétt. Grunar að það hafi verið verra fyrir hann.

og svo annað sem ég horfði á vinur minn keyrði á umferðarstaur vegna hálku og endaði bíllinn hans uppá staurnum, s.s. staurinn lá í 90° á jörðinni.
Ég var á undan honum á rauðu ljósi og hann náði ekki stjórn.

Kannski þegar að afi minn lést vegna krabbameins, ég var 5 ára þegar að hann dó, man eftir honum, hvernig hann var, man líka þegar ég spurði mömmu mína hvort að ég mætti koma í jarðaförina en hún neitaði.

Svo líka þegar ég var nær dauða en lífi þegar að ég var í kringum 7-8 ára, fékk hræðilegt astmakast og varð allur blár og var keyrður af pabba mínum, drukknum, í átt að Borgarnesi eða Akranesi (man ekki hvort það var) sem endaði með lögreglufylgd sem hafði þær afleiðingar að ég lifi núna.

Þegar mamma og pabbi skildu þegar ég var 12 ára.

Þegar stóri bróðir minn lést í fyrra.

Ég bjóst við milljón svona:

“Ég ætla ekki að tala um það.”
Svörum.
Ég þoli þau ekki.

Ég er nú bara svo stálheppin að hafa ekki lent í neinu slysi eða misst náinn ástvin síðan ég var þriggja ára svo að ég man ekkert eftir því.

Ætli ég verði þá ekki bara að hafa mína verstu lífsreynslu (sem ég man eftir) þegar mér tókst að týna fimmhundruðkallinum mínum í dag. Það var býsna slæmt að uppgötva það eftir á. Ég vona bara að hann hafi farið til einhvers sem getur notað hann.

ég hef ekki lent í neinu svona “hræðilegu-hræðilegu” eftir að hafa lesið hin svörin en e-ð af því hræðislegasta var þegar afi dó skyndilega, hundurinn minn varð mjög veik og kvaldist og dó svo á endanum, vissum ekkert hvað var að.

Svo e-ð smá sem að mér hefur liðið rosalega illa yfir -.-
- ég snappaði einu sinni á systur mína og ógnaði henni með hníf þegar við vorum litlar. Hefur sjaldan liðið jafn illa.

- þegar bestu vinkonur til margra ára hætta að tala við mann uppúr þurru.

- þetta er ekkert rosarosa en samt leiðinlegt fyrir mig.
Var á balli með nokkrum vinkonum og sáum geðveikt flottann strák, og ein varð rosalega hrifin og ég sagði í gríni “ókei, þú mátt fá hann, ég er hvort sem er á föstu ;D” Svo seinna um kvöldið sit ég og önnur vinkona og erum að spjalla og hin er rétt hjá okkur útá gólfi að dansa, og hún horfir á strákinn labba að mér og bjóða mér í glas. og að sjá svipinn á henni, mér leið svo illa þótt þetta hefði ekki verið mér að kenna, mer leið bara eins og ég hefði svikið hana eða e-ð.

Ég man nú ekki eftir því, en það hefur líklega verið þegar ég var 2 ára. Hef bara fengið að heyra söguna.

Ég bjó í næsta húsi við afa minn og hann var rosafegin að vera búinn að fá barnabarn sem bjó nálægt honum. Ég hékk alltaf utaní honum og hann var alltaf svo góður við mig og ég bókstaflega dýrkaði hann.

Svo dó hann einn daginn í svefni, ég ætlaði að koma yfir að hitta hann en þá var amma þarna, mamma og pabbi…svo spyr ég hvar afi sé. Þá segir mamma að hann sé farinn, en ég hleyp fram í forstofu og segi “Nauts! Stígvélin hans eru hérna!”

…ég hef ekki heyrt hvernig þau útskýrðu dauðann fyrir mér, en ég hef eflaust ekki tekið þessu vel.

Þegar ég fékk vatn út á cocoa puffsið mitt.

gærkvöldið var versta kvöld lífs míns..

Líka þegar ég lifði nánast á götunni í haust..

annars er dauði eðlilegur.. ég sé eftir mörgum en er ekki að segja að það sé það hræðilegasta sem hefur hent mig..


Og svo þegar mamma mín kynntist stjúpa mínum

þegar mamma böstaði partýið mitt þegar hun var fyrir sunnan :'D

Öruglega þegar ég var að gefa hundinum mínum nammi… og svo fattaði ég að hún var að kafna á því… og hún var alveg orðin máttlaus og ég (í algeru panici) var að reyna að gera eitthvað til að hjálpa henni en ekkert virkaði, en svo náði ég að losa um hálsinn hennar og bjarga henni :/ Váááá hvað ég var hrædd :/

…og líka þegar mamma góðrar vinkonu minnar dó :(

Versta sem á man eftir í fljótu bragði er þegar bróðir minn týndist á Spáni fyrir nokkrum árum. Við vorum með mömmu og pabba og fleira fólki á fjölmennri verslunargötu eitt kvöldið og svo allt í einu var hann horfinn. Hann fannst síðan aftur um það bil klukkutíma seinna og hafði þá týnt okkur og ákveðið að fara aftur á hótelið í staðinn fyrir að leita að okkur.

hef ekki lent í neinu svona mjög slæmu..

varð hins vegar fyrir sjúklegu sjokki þegar ég,frændi minn,frænka mín & systir mín keyrðum útaaf í algjörum blindbil & komumst ekkert, ekkert nálægt & við gátum ómugulega keyrt uppúr. Tvö hjólin föst ofan í skurði.

-frænka(fullorðin kona,mamma frændans) mín að deyja úr hræðslu
-systir mín hálf grátandi
-frændinn sem var undir stýri í svakalegu sjokki en reyndi að fela það & það tókst ekki
-ég afeinhverju ástæðum reyndi að halda ró minni útaf litlu systur minni sem hefði farið í algjört panic hefði ég sýnt e-ð hvað ég var hrædd. Þegar við björguðumst fékk ég vægt áfall og skalf. ekki beint þægilegt

annars hef ég ekki lennt í neinu svona slæmu eins og hér fyrir ofan, missti síðast ástvin þegar ég var 4 ára og man ekkert eftir því.

Þegar mér var tilkynnt í skólanum að mamma min hefði fengið hjartaáfall, og þegar vinkona min dó af óskýranlegum ástæðum og maður mætti í tíma og þá stóð prestur í stofuni. Frekar vond tilfining þá. Líka leiðinlegt þegar pabbi minn fór í forræðisdeilu og maður varð að gera upp á milli foreldra sína og sjá annað sært. Svona eitthvað.. get í raun ekki gert uppá milli

Þegar ég fékk að vita að föðurafi minn væri dáinn, mamma vakti mig klukkan fjögur um nóttina og ég bara vissi að hann væri farinn og brotnaði saman… þurfti svo að vera ein heima með litlu systur minni, sem var ennþá sofandi, mamma þurfti að fara uppá spítala til pabba, hann hafði setið hjá afa mínum og haldið í hönd hans þegar hann dó.

Svo þegar ég var sex ára vaknaði ég eina nóttina við að heyra mömmu grátandi frammi í stofu, systir hennar hafði hringt í hana frá Danmörku og sagt henni að pabbi þeirra væri dáinn, mjög erfiður tími fyrir mömmu mína , sérstaklega vegna þess að pabbi minn var úti í Bosníu útaf einhverju stríði…

Mér finnst fátt jafn hræðilegt og að sjá foreldra mína sorgmædda…

Ef það væri til guð myndi hann hata mig….
…ég er því miður búin að ganga í gegnum alltof erfiða hluti á alltof stuttum tíma.

Til að byrja með lendir bekkjarsystir mín í bílslysi í áttunda bekk ásamt annarri stelpu úr árgangnum og þær láta báðar lífið.. Það var virkilega sárt að meðtaka, sérstaklega þar sem hún var jörðuð í því sem átti að vera fermingardressið hennar.

Nokkrum mánuðum síðar er ég vakin af vini mínum sem tilkynnir mér það að besti vinur minn og þáverandi kærasti liggi hjá honum í sófanum, það sé allt í blóði og sjúkrabíll á leiðinni. Þegar kærastinn er kominn uppá spítala hringir vinur minn aftur í mig og segir mér alla söguna, kærastinn hafi verið stunginn, systir hans látin og mamma þeirra í varðhaldi. Þetta var ógeðslegur morgun því ég mátti ekki ræða við neinn um þetta því málið var enn undir rannsókn (ekki einu sinni mömmu)… Um miðjan dagin brotna ég síðan algjörlega niður og segi henni alla sögun. Eftir á fylgdu óþægilegar símhringingar frá ónafngreindum dagblöðum að þykjast vera fjar- fjar- fjarskyldir ættingjar að spyrja hvað hafi gerst og ég þurfti að fara í yfirheyrslur hjá lögreglunni… já vægast sagt ömurleg lífsreynsla!

Ári síðar greinist uppháhalds frænka mín í öllum geimin með krabbamein og hún deyr innan við 4 mánuðum eftir greiningu.. Ég var í útlöndum þegar það skeði og flaug einmitt til Tyrklands sama dag. Daginn áður en að ég kem er síðan jarðarförin og það var svo óraunverulegt að upplifa þetta þegar maður kom heim því ég hafði í raun misst af öllum sorgaferlinum og á í raun enn eftir að upplifa hann! Ég bara náði þessu ekki og geri ekki enn! Ég býst alltaf við að hún taki upp síman þegar ég hringi eða komi allt í einu óvænt i heimsókn eins og hún var vön…

Núna fyrir nokkrum vikum síðan kemur það upp að nýfæddur frændi minn greinist með lamað vinsta heilahvel og mun þar að leiðandi aldrei verða eins heilbrigður og venjulegur maður… Þetta er virkilega sárt því frænka mín og maðurinn hennar eru búin að reyna í mörg ár að eignast barn og tvisvar misst fóstur og Harvey(sem er með heilaskaðan) er glasabarn…. Þau hlökkuðu svo til að eignast barn og þegar það loks kemur er hann skaddaður og öll framtíðar áform hjá þeim verða að breytast.

….svo til að bæta gráu ofan á svart fékk pabbi minn hjartaáfall núna á laugardaginn. Mig langar ekkert að tjá mig meira um það…..

Og shit þetta er orðið of langt hjá mér, sorry!

Þegar systir mín féll fram af svölunum heima.. vá ég grétt mikið næsta dag þegar ég kom heim og sá annan gúmmískóinn hennar liggja á ganginum.. sem betur fer er hún alheilbrigð núna..

og svo líka þegar afi dó 2002.. það var vont..