það er hægt en erfitt yo

Æji veit ekki. Efast um að allir lumi á einhverjum hryllilegum fordómum, en samt held ég að allir hafa einhverja fordóma, s.s. feitt fólk í USA, allir belgar vinna í súkkulaði eða eitthvað svoleiðis.

Veistu, ég er sammála þér með fatlaða fólkið.. Ég veit ekkert hvernig ég á að haga mér og líður svolítið óþægilega..Svo bætir ekki úr skák að það er fatlaður strákur í skólanum sem áreitir mig.. Eða allavega hræðir mig.

Já, ég held að það sé ekki hægt að vera algjörlega fordómalaus.
Kærasti frænku minnar er t.d. heyrnarlaus og mér fannst fyrst þegar ég hitti hann stemmingin vera vandræðaleg, ég þorði ekki að tala við hann og svona.
En svo fór maður að þora aðeins meira, hann greyið var greinilega vanur þessu því hann tók bara af skarið og kom af stað einhversskonar samræðum með hjálp frænku minnar.
Og núna finnst mér rosalega vænt um hann.

Líka, af því að ég hef aldrei umgengist fólk af öðrum kynþætti almennilega, mér finnst ömurlegt að viðurkenna það fyrir sjálfri mér að maður er stundum hræddur við fólk sem lítur út öðruvísi en ég! Það er náttúrulega skammarlegt og sorglegt. Þetta var nú samt algengara áður fyrr, en núna á ég nokkra vini og kunningja sem eru, ja, maður veit aldrei hvað maður á að segja, dökkir og þetta er svo yndislegt fólk og bara alveg eins og allir hvítu vinir manns.
Svo að ég er ekki lengur “hrædd” við fólk sem er öðruvísi útlítandi en ég. Enda er enginn eins.

Svo að þessi hræðsla er alveg næstum horfin :D og ég er bara svakalega stolt af mér því svona á þetta að vera.
Maður á ekki að þurfa að skilgreina fólk eins og ég gerði áðan í “hvítt” og “svart”. Það á að vera óþarfi. En því miður er þjóðfélagið ennþá svoleiðis að það eru fordómar í gangi.

En ég á enn í svipuðu ströggli og þú. Með fólk sem er fatlað.
Maður verður vandræðalegur og veit ekki hvernig maður á að haga sér.

Ég á hinsvegar ekki í neinum vandræðum með fólk sem er samkynghneigt. Og það er náttúrulega æðislegt.

Ég er ekki fordómafullur á t.d. húðlit eða kynhneigð fólks einsog svo margir eru, hef umgengst svertingja og asískt fólk alveg heilmikið bara svo það er engin svona “hræðsla og þekkingaleysi” í gangi hjá mér. Hef líka umgengst homma og skil ekki allt þetta fokkin hatur á samkynhneigða (?!).

Viðurkenni samt alveg að ég er soldið fordómafullur, á hnakka til dæmis (ekki vegna þess hvernig þeir klæða sig eða út af tónlist né neitt þannig, heldur af því að ég hef svo oft lent í böggi frá hnökkum og bara..damn, ég þoli bara ekki hnakka).

Ég lendi líka soldið í fordómum (lítið tho) útaf því hvernig ég klæði mig, þó það hljómi soldið silly :P

Þetta snýst fyrst og fremst um að mæta fólki eins og það er, ekki út frá einhverjum stimpli. Það að einhver sé með einhvers konar skerðingu segir ekkert til um persónuleika hans en vegna fáfræði (frekar en meðvitaðra fordóma) yfirfæra margir ákveðin persónuleikaeinkenni yfir á fatlað fólk. Slíkt á reyndar við um alla hópa og kallast hluthyggja.

Fötlun er háð aðstæðum og í mörgum tilfellum má segja að það sé samfélagið sem fatli fólk, t.d. með því að byggja ósýnilega múra (fordómar) og taka ekki tillit til ólíkra þarfa. Fólki hættir sömuleiðis við að horfa fyrst og fremst á veikleika fatlaðs fólks í stað þess að muna að “allir geta eitthvað en enginn getur allt”. Mesta fötlun fólks er því gjarnan neikvæð viðhorf umhverfisins fremur en skerðingin sjálf þó það sé heldur ekki sé hægt að afneita henni með öllu, sérstaklega þegar um fólk með mikla þroskahömlun ræðir.

Ef við tökum sem dæmi þroskahömlun þá á ekki að líta á hana sem vandamál heldur hluta af mannlegum margbreytileika. Eitt helsta baráttumál átakshópa fólks með þroskahömlun á síðastliðnum árum hefur verið að fá viðurkenningu á mennsku sinni, sem var jafnvel dregin stórlega í efa hér áður fyrr. Það er ástæðan fyrir að talað er um FÓLK með þroskahömlun en ekki bara þroskahefta (eða vangefna/fávita eins og hér áður fyrr). Þetta snýst ekki um pólítíska rétthugsun heldur virðingu fyrir gildi hverrar manneskju, sem á sér langanir og drauma eins og allir aðrir í samfélaginu. (Á hinn bóginn vilja baráttuhópar líkamlega fatlaðs fólks að talað sé um FATLAÐ FÓLK, ekki fólk með fötlun, til að leggja áherslu á stöðu sína sem minnihlutahópur og þá hugmyndafræði að það séu utanaðkomandi þættir sem eigi stærstan þátt í að fatla það, þ.e.a.s. fordómar, fáfræði og skert aðgengi)

Hér áður fyrr gekk starf með fötluðu fólki aðallega út á verndun; annars vegar að vernda fatlað fólk frá samfélaginu og hins vegar að vernda samfélagið frá fötluðu fólki (afleiðing mannkynbótastefnunnar svokölluðu). Í dag eru lykilorðin aftur á móti VIRÐING og VALDEFLING. Þaðan er slagorð Átaks (Félags fólks með þroskahömlun) einmitt komið: “Ekkert um okkur, án okkar.”

Það getur verið að ég sé kominn dálítið út fyrir efni þessarar greinar en vonandi svarar þetta einhverjum spurningum. Fyrsta skrefið í að takast á við fordóma sína er að viðurkenna þá, alveg eins og greinarhöfundur gerir. Það er hins vegar ekki til neinn leiðarvísir um “hvernig eigi að umgangast fatlað fólk” því fólk er ávallt jafn misjafnt eins og það er margt, hvort sem það er fatlað eður ei.

Úff, lendi líka í þessu með fatlaða fólkið. Ég veit ekkert hvernig ég á að haga mér og líður svolítið óþægilega.
Lenti einusinni í því að vera labba heim úr skólanum (1. - 2. bekk) og það var fatlaður krakki sem að elti mig, þá hljóp ég og faldi mig, hann hljóp á eftir mér of fann mig. Þá öskraði ég og stakk hann af.
Eftir það hef ég alltaf tekið krók framhjá fötluðum.
Þetta er samt ekki jafn slæmt og þetta var, er líka orðinn nokkuð vanur því að hitta fatlað fólk þar sem að það eru tvö svona fatlaðrakrakka-heimili mjög nálægt húsinu mínu.

ég held að það sé ekki hægt að vera laus við alla fordómu, til þess þarftu að vera ósköp veraldarvanur. Ég tel mig yfirleitt vera yfir meðallagi gáfaða manneskju (með öðrum orðum “ég er mun gáfaðri en allir þið heimskingjar”) en ég verð að viðurkenna að ég hef fordóma á reykingarfólki, alltaf þegar ég sé mann eða konu að reykja að þá skýtur slæmri mynd í kollin á mér, jafnvel þó þetta sé hið besta fólk og um leið og maður kynnist því hverfa allir fordómar en það er þessi fyrsta mynd sem maður fær, hún er yfirleitt á slæmu nótunum ef maður kemur auga á manneskjuna reykja.

ford+omar eru óumflýjanlegir, þetta er bara meðfætt í manninn, við erum hrædd við það sem við þekkjum ekki

ég veit ekki afhverju en ég held ég hafi smá fordóma fyrir svörtum :/ mér er ekkert illa við þá alls ekki og finnst þeir eiga allann rétt á öllu eins og við en ég meina ég myndi ekki vilja vera með svartri manneskju eða hanga mikið með svörtu fólki, það er erfitt að útskýra en ég bara varð að koma þessu frá mé

ég hata alla, aðallega þó dani og þjóðverja.

Jamm ég er með fordóma fyrir americans-um

Hommar eru mjög skemmtilegt fólk, með skemmtilegasta fólki sem ég þekki:D Frændi minn er hommi, svo ég hef hangið með honum og vinum hans:P (þekki engar lesbíur, svo ég viti, bara tvíkynhneigðar:P)
Þannig ég hef alls enga fordóma gagnvart þeim:D Skil heldur ekki fólk sem hefur fordóma gegn hommum :/

Ég verð ekkert hrædd við að sjá fatlað fólk, enda ekkert til að vera hrædd við:P Þekki ekki mikið af fötluðu fólki samt, hef bara séð þau útá götu:P Þekki svo eina stelpu sem er eitthvað fötluð, man ekki hvernig samt, hún er algjört krútt og mjöög forvitin.. hef ekki hitt forvitnari manneskju:'D

Ég hef samt örugglega einhverja aðra fordóma bara, eins og fyrir nokkrum bolvíkingum:'D
Held að það sé ekki hægt að vera alveg fordómalaus:P

ÞAð er ekki hægt að vera´alveg fordómalaus en sammt hægt að vera nálægt því.

ÉG lít á það þannig að ef það væru engir fórdómar væi öllum sama um allt, öllum sama um fólk sem er að skemma hluti eða rústa heiminum.
Það eru til fordómar sem eru skiljanlegir s.s. gegn föngum, terroristum osfr. málið er bara að vera ekki að flokka fólk rangt.

Bætt við 28. janúar 2007 - 14:44
Persónulega er ég með fordóma gagnvart grænmetisætum (ekki fólkinu sjálfu heldur hugmyndinni) og PETA.