Aww.. Allir eiga slæma daga. :/

Þú rífur þig upp úr þessu.. ^^

Skil þig svo vel. Á við sama vandamál að stríða.
Það hefur reynst mér best að reyna taka á þessu með hálfgerðum öfgum. Að sökkva mér gjörsamlega í námið og áhugamálin með offorsi. Ekki heilbrigðasta leiðin, ég veit og hún skilar ekki alltaf tilætluðum árangri. En hey, hún hefur virkað fyrir mig hingað til.

Mæli einnig sterklega með að þú leitir þér aðstoðar við þunglyndinu hafir þú ekki gert svo nú þegar. Það hjálpaði mér rosalega að átta mig á því hvað það var sem ég var að díla við og hvernig ég gat brugðist við því.

Kv.

NightCrow

Bætt við 28. nóvember 2006 - 03:34
Ég hins vegar veit ekki hvernig það er að vera með klemmda taug eða rótarverki.

Vona innilega að þú getir leitað á náðir læknavísindanna til þess að finna lausn á því.

Þú kemst upp úr þessu :) Bara að finna björtu hliðarnar á lífinu :)

Ef þú átt í erfiðleikum með svefn, gætirðu ekki reynt að redda þér svefnpillum? Gæti hjálpað eitthvað að sofna á réttum tíma, líklegra að þú farir til geðlæknisins og getir kannski fundið meiri tíma með makanum þínum.

Annars eins og frúin hér að ofan segir, reyna að finna björtu hliðina í lífinu.

Númer 1 2 og 3 er: Gerðu þér grein fyrir mikilvægi hugsana þinna. Fagrar hugsanir gera okkur hamingjusama, kvíðvænlegar hugsanir
gera okkur óttaslegna og ef við veltum okkur upp úr sjálfsmeðaunkun munu allir fá leið á okkur og forðast okkur.


Það er líka mjög mikilvægt að spyrja sig réttu
spurninganna eins og; Hvað get ég verið þakklát fyrir að hafa, hvað get ég gert betur en aðrir og hverjum þykir vænt um mig en ekki segja að þú sért óþolandi dj….

Nýttu tímann vel því hann er það dýrmætasta sem að við eigum og þú verður líka að horfast í augu við vandamálin þegar þau bera að.
Það er eins og að og búa sig undir að leysa
vandamálin, en að hafa áhyggjur af þeim er eins og að sniðganga þau.

Hér er góð tilvitnun:

“Raunveruleikinn vinnur manninum ekki eins mikið tjón og álit hans á því sem gerist”
Montaigne

Á í sama veseni, er samt ekki jafn low lengur…
Sálfræðingurinn minn er fífl. Ég hef ekki fengist til að hitta hann í langan tíma…ég hata lyfin sem ég tek en má ekki hætta…ég hef oft hætt án leyfis og það trompast allt.
Svo bitnar þetta allt á fólkinu sem ég umgengst, ég þoli það ekki…en ég ræð ekki við mig :/

1. geðorðið, hugsaðu jákvætt, það er auðveldara:)