Hey, smá veruleikatékk í gangi. Ég er ekki tilbúin til þess að takast á við það aftur.


Ég er ekki tilbúin til þess að horfa á allt sem hefur gerst um dagana, hverfa, útaf því að ég þarf að standa frammi fyrir þessum dapra raunveruleika…

Hey, ekki vera svo að segja að ég sé að leita samúðar á hugi.is því ég er ekki að gera það..


Málið er að ég má víst ekki vera glöð. Hvert skipti sem ég brosi, þá er sagt eitthvað svo það leki niður tár…

Ég er flutt að heiman, mér hefur liðið betur og betur með hverjum deginum, hverjum degi sem ég er ekki heima. Já, ég áttaði mig á svolitlu núna áðan.

Slæmi hluti lífs míns er alls ekki horfinn úr lífi mínu, það góða yfirgnæfir hann bara, og eftir þessa helgi mun það slæma koma aftur, ég er viss um það.

Gæti verið að ég sé að bæla niður tilfinningar sem eiga að koma fram, svo ég virðist vera glöð?

Gæti verið að undir hlátrinum leynist tár sem getur ekki brotist úr?

Já, það getur verið.

En ég veit líka að ég hef ekkert annað en þetta góða :) Það slæma má eiga sig.

Þannig, eftir þessa helgi kem ég heim með bros á vör.

—————

Stopp

Stopp, ansi merkileg auglýsing, ég studdi þetta allaveganna.

Ég hef ákveðið að skrifa opið bréf til Sturla Böðvarssonar um gatnamál, vegaendurbætur og óvirðingu.

sendi það líklegast inn á hugi.is.

Þannig, þegar ég hef tíma þá mun ég setjast niður og skrifa bréf :)

———-

Well…
reality-check
strength-check
courage-check

<3