Og vá, ég svona, alltí einu þurfti að tala eftir þessar minningar…

9/11'2001

Dagurinn sem tvíburaturnarnir voru felldir.

Ég var ellefu ára.

Ég man eftir þessu eins og þetta gerðist í gær,
og nei, ég var ekki of ung til að skilja.

Að morgni 20.mars 2002 þá vaknaði ég, ekki glöð, heldur döpur. Svo í minni tilviljunarkenndri áráttu, kveikti ég á sjónvarpinu og fór á textavarpið.

Bush hafði fyrirskipað árás á Írak. Þetta stríð hefur ekki endað. Og af hverju ekki?

Af hverju gerir enginn neitt til að stoppa þetta?

Af einu góðu gerist margt gott, sama má segja um illt,
Af einu illu gerist margt vont.

Og vá… ekki í fyrsta skipti sem ég vakna döpur á bragði og fer að skoða fréttirnar…
Einn morguninn vaknaði ég klukkan sex og varð að kikja á textavarpið. Og gerði það, það hafði kviknað í húsi í grafarvogi. Ég hljóp til mömmu og sagði að það hefði kviknað í húsinu hjá ömmu, þótt ég vissi það ekki baun, en pabbi hringdi svo um níuleytið og sagði okkur það.

Það er leiðinlegt að vita meira en ég á að vita.

Leiðinlegt. ég vaknaði btw líka svona þegar ráðist var inn í Líbanon…

En af hverju?


—

Þessi könnun lét mig hugsa um þetta aftur.. :/

Svolítið off topic, en samt… Svona er lífið, right?