Þvílík martöð! Fyrst kem ég hingað til að passa eina tvo leiðinlegustu krakka í heimi. Og það var klukkan átta. Foreldrarnir fóru ekki fyrr en klukkan 20:45, þannig að ég hefði ekki þurft að ómaka mig með því að mæta svona snemma.

Svo vildi ein stelpan fá að hringja í mömmu sína út af nákvæmlega engu.

“Mimimi, ég vil ekki segja þér hvað ég þarf að segja við hana mimimi”

Og núna eru þessir krakkaormar loksins sofnaðir og þögn ríkir yfir öllu, þá leiðist mér svooooooo mikið að mér langar að drekkja mér.

Það er ekkert í sjónvarpinu. Það er ekkert að gera á Netinu og það eru tiltölulega fáir online á msn.

Og ég er að drepast úr hungri og þetta lið á ekkert til að borða.

Andskotinn, hvað mér langar heim.