ég er svo sammála þér að það hræðir mig

Hjá mér er það alltaf, ef ég hef heyrt um að einhver hljómsveit sé góð þá downloda ég nokkrum lögum á netinu og hlusta á þau og ef hún er góð þá kaupi ég diskinn. Td. Green Day og Nightwish eru búin að gera meira en 6 diska. Það er ekki möguleiki að maður nái hverju einasta lagi á dc.

Þetta er nú svolítið “yfirborðskennt” að eiga skrifaðan disk með tónlist á og sama disk með bæklingi og mynd. Tónlistin er það eina sem skiptir máli.

Ég er samt ekki að segja að ég sé hlynnt svona þjófnaði, sem og þetta er auðvitað, að hlaða niður tónlist af netinu.

Ég náði í 7 Nation Army með WS fyrir nokkrum árum, sem endaði með því að ég keypti alla diskana, 2 boli og dvd tónleika. Sama má segja um nokkur önnur bönd.

til að setja tónlist á mp3 spilarann þinn kaupiru bara diskinn og setur lögin inn á tölvuna

ég er svo hjartarlega samála þér, það er eitthver stíl/tilfining að eiga plötuna sjálfa, mér fynst listamenn græða meira á þessu en þeir halda, þar sem venjulegi neitandin er frekar til að ná sér í nokkur lög með hljómsveit og gá hvernig honum líkar eða ekki, og ef hann líkar þetta er hann mun líklegri til að kaupa diskin og annan varnig tengd hljómsveitin, og ef hann líkar hún ekki þá er það bara hans hagsmunir í að vera komin með skoðun á henni þaning að hann þarf ekki að eyða pening í það komast að því hvort hann líkar hún eða ekki

(vá er ég að skrifa mikið eða hvað.)

Tónlistarmenn græða meira á því að fólk dávnlódi lögunum þeirra en að kaupa diskana… Ágóði diskanna fer bara til útgefandanna og lítill hlutinn til þeirra en ef þeir halda tónleika þá fá þeir allan peniginn þaðan og ef fleiri hlusta á tónlistina þeirra, ólöglega eður ei, þá eru meiri líkur á að miðarnir seljist upp:P

Ég er allveg sammála þér
T.d. ég var ná diska með Helloeen fyri nokkrum og Dio/Rainbow þad enda að ég fór í dag og keypti diska með þeim :P ég er búinn ná í svona lög svo fer ég kaupi með þeim :P

Ég á líka helling af tónlist og mjög mikið af heilum diskum sem ég hlusta mikið á. Þó að ég eigi þetta þá kaupi ég þetta smám saman því að er miklu skemmtilegra að eiga þetta.

Í stuttu máli: Sama hé

ég næ í tónlist. Ef ég elska hana þá kaupi ég hana í flestum tilvigum

mér finnst þetta allt í góðu; ég sæki tónlist á netið mér til kynningar um hvort ég muni nú yfirhöfuð hafa áhuga á viðkomandi dóti, því ekki ætla ég að eyða hugsanlegum pening í disk sem er svo hreint ömurlegur sem er kannski með eitt til tvö góð lög.

Ef ég kaupi svo viðkomandi tónlist þá hika ég ekki við að setja þetta á netið þar sem mér finnst það vera besta öryggisafritunin. Skárra heldur en að eiga þetta böns inná hörðum disk hjá sér (tölvunni) sem svo á endanum hrynur (alltaf möguleiki), og líftími skrifanlegra diska er ekki meiri en 2-5 ár þannig að ég tek ekki þá áhættu.

Hef nú samt ekki heyrt um þessa nýju “vírusa” á öllum diskum en ég hef hingað til alltaf komist framhjá öllum vörnum og það mun alltaf vera leið til þess. Kostur netsins.

Þar að auki finnst mér lögin komin niður í rassgat að banna ‘tab’-vefsíður sem sýnir hvað græðgin hjá plötufyrirtækjunum er orðin mikil. Hverjir hélduð þið að stæðu bak við þessi bjánalegu lög??

Ekki tapar markaðurinn á þessu og ekki hafa nein haldbær gögn sýnt fram á það. Munið þið ekki eftir hækkuninni (skattlagningunni) á skrifanlegum diskum sem ætluð var að ‘koma í veg fyrir tapi markaðarins og stuld á tónlist’? Svo ekki sé minnst á komu iPod-spilaranna sem skila aukinni sölu tónlistar í gegnum netið.

Þannig að það má segja að ég (öryggis)afrita mína tónlist með góðri samvisku!

Heyr…!!
Heyr…!!
Heyr…!!

mér finnst mikið skemmtilegra að kaupa hlutina heldur en að ná í þá ólöglega, ég fæ alltaf sektarbit þó að þessir artistar eigi fullt af pening

Ég gæti ekki verið meira sammála, að eiga diska downloadaða er bara hálf upplifunin. Það jafnast ekkert á við lyktina af nýjum diskum og það er bara mikið skemmtilegra að kaupa þá, það er svona nokkurnveginn eins og maður eigi þá ekki raunverulega ef maður er bara með þá á tölvunni.

Ég var að telja, og það eru 11-12 geisladiskar sem ég hef keypt eða fengið núna nýlega bara vegna þess að ég downloadaði einhverjum lögum af netinu… þ.á.m. Queen, Led Zeppelin, Jagúar, SigN og Green Day.
En annars nota ég DC núorðið bara við að downloada Queen unreleashed dóti sem er fullkomlega löglegt :)

Heh, áður en ég eignaðist limewire, hlustaði ég bara á Slipknot og Metallica og einhverjar 3 aðrar hljómsveitir sem ég átti cirka 4 lög með. Svo, þegar ég kynntist Limewire, þá hækkaði þessi listi uppí 176 Artista sem ég ætla að reyna að kaupa disk með, og ég er nú þegar búinn að redda mér 17 diskum + þónokkrar vinyl plötur á hálfu ári, bara útaf því að ég hafði aðgang að þessum lögum.

Það eru aðallega útgáfufyrirtækin og okursölusjoppur eins og Skífan sem tapa á þessu að einhverju leyti, fremur en tónlistarmennirnir.

Pældu aðeins í tónlistinni sem þú átt á tölvunni, hefðirðu keypt hana alla ef þú hefðir ekki haft kost á að download-a henni?
Ég get sagt þér frá mér að það væri ekki sjéns að ég væri búinn að kaupa mér tæp 30 gb af tónlist, sérstaklega ekki þegar aðeins 16 lög eða minna eru á plötu. Það er bara rugl að tónlistarmenn tapi á þessu, það er mun frekar hægt að líta á þetta sem kynningu. Þú download-ar disk, ef þér líst vel á hann þá eru góðar líkur á því að þú kaupir hann, í staðinn fyrir að velkjast í vafa hvort hann sé skitinn eða sæmilegur og hætta þá frekar við að kaupa hann yfir hræðslu um að hann sé ekki nógu góður.

Ég veit ekki betur en það sé kolólöglegt af Sony að láta vírusa fylgja diskum, og sé það ekki ólöglegt er það svívirðilegt, óheiðarlegt og ófagmannlegt.

Tabs ættu að vera vel leyfileg fyrir hönd allra tónlistarmanna, nema þeirra sem hafa eins og Michael Jackson tryggt sér algjöra einokun á sýnu efni, svo fólk má varla raula lögin þeirra.

Það á að hætta að hugsa um þetta útfrá tónlistarmönnunum þar sem þeim er nokkuð sama flestum. Það ætti aðallega að einblína á þá sem eiga tónlistarmennina, s.s. útgáfufyrirtækin og sölurnar, því það eru jafnframt þau sem eru að tapa að einhverju (lág)marki af þessu brasi. Það eru S-in 3 sem eru helstu óvinir tónlistarunnenda á Íslandi sem vilja ekkert heldur en að athuga hvort diskur sé áhlustandi svo þeir geti keypt hann. Þessi S eru Skífan, Sony og SMÁÍS. S-in 3 eru allt stórfyrirtæki með mikið undir sér og eru ekki að tapa stórlega á þessu þó þau láti líta út fyrir það. Þau eru aðeins að vekja máls á þessu í von um að geta grætt aðeins meira fyrir vikið.

Því tilgangurinn helgar jú meðalið, bæði fyrir S-in og okkur.