Ímyndið ykkur bara. Ung mannvera sem á framtíðina fyrir sér. Allt virðist ganga þessari ungu mannveru í haginn. Á yfirborðinu er þetta vel kát og glaðvær manneskja. Mætir til vinnu eða skóla og blandast inn í hina agnarsmáu mannflóru Íslands. Vinir manneskjunnar sjá ekkert að hjá henni.

En undir niðri kraumar reiðin. Undir niðri er hún illa særð. Undir niðri er manneskjan jafnvel dauð. Undir niðri er sársaukinn. Undir niðri er sársauki sem ekki er hægt að lýsa með orðum.

Manneskjan hugsar um hvernig minnka má sársaukann. Oft er komist að þeirri niðurstöðu að eggvopn sé besta lausnin. Bara skera lítið. Ekkert djúpt. Það verður samt dýpra og dýpra. Það skiptir engu. Manneskjan hefur stjórn á öllu.

Á meðan manneskjan horfir á blóðið leka úr sárinu líður henni vel. Hinn andlegi sársauki hverfur um stund. En hann kemur aftur. Þá er um að gera að skera aftur. Þá líður manneskjunni betur.

En til hvers að halda áfram fyrir svo skammvinna gleði? Hví að leyfa sársaukanum að snúa aftur? Hvers vegna ekki að leyfa sér að deyja í hinni yndislegu vímu sem blóðið gefur?

Þegar manneskjan tekur upp eggvopnið. Þegar hún ber það hægt að úlnlið sínum. Þegar hún byrjar að skrapa sig í gegnum húðina. Þegar blóðið byrjar að fossa. Þegar sæluvíman heltekur hana. Þegar hið yndislega meðvitundarleysi leggst yfir. Þegar hún sofnar svefninum langa. Þar sem sársaukinn er horfinn. Þar sem allt er gott.