Það þótti mikill munur í minn sveit þegar handljáin var fyrst brúkuð til grasskurðar, en þangað til höfðu menn neyðst til að bograst með sigð eins og hver annar slefandi fávitinn.
Já, það er satt, þá var fyrst á miðri nítjándu öld sem mannskepnunni datt það snilldarráð í hug að festa einfalt, rúmlega mittishátt handhægt prik á ljánna sína þótt það ætti eftir að auka afköstin nær tvöfalt.
Með tilkomu sjónvarpsins dróg svo að sama skapi aftur úr þessum fyrrum afkastaaukningu.
Svona eru uppfinningar misgagnlegar.