Hvaða gagn? Alveg eins og að spyrja hvaða gagn höfum við af rithöfundum, listamönnun og svo framvegis.

Veistu hvað það er æðislegt að kunna ljóð? ÖLL þau ljóð sem þú lærir í skóla er hægt að syngja við.

ÞAð að þurfa að læra eitthvað utan af er minnis æfing og örvar minnið. Það að þurfa ða læra eitt ljóð á viku er ekki mikið. Það er bara eðlilegt.

Til hvers ert þú til? Maðurinn sem lífvera hefur yndi á því að mála, skrifa, yrkja, semja, syngja og tjá tilfinningar sínar. Bak við allt er einhver list, meira að segja á bak við huga, þó að flestir draga það stórlega í efa.

Mér fannst þetta einstaklega fáránleg spurning, en eftir smá pælingu þá uppgötvaði ég að þetta er ekki svo vitlaus spurning.

Það sem að listamenn gera er: mótaka upplýsingar, skoðanir, tilfinningar og þar fram eftir götunum og túlka þær á sinn eigin máta og koma túlkuninni frá sér í formi tónlistar, málverka, ljóða og bóka.

Hér er mín furðulega og hráa útskýring.

Ég myndi segja að það væri einstaklega mikilvægt fyrir þjóðina að hafa margar uppsprettur af hugmyndum (lykilatriði fyrir hagvöxt í viðskiptafræðinni t.d. :) og hugmyndir spretta frá mörgum stöðum (að sjálfsögðu fólki) og hafa þær áhrif á aðra sem að túlka þær hugmyndir og búa til sýnar eigin. Hugmyndir ganga meira að segja í gegnum n.k. náttúruval, þ.e. þær lélegu fá lítinn hljómgrunn og falla í gleymsku. Aðrar hugmyndir, skoðanir o.s.frv. eru einstaklega góðar, þessar hugmyndir eiga eftir að móta framtíðar samfélög.

Ég myndi segja, að vegna mikilvægi þess að brjóta heilan um hlutina og að fá mismunandi sjónarhorn á heiminn almennt sé mikilvægt að geta túlkað og lesið t.d. ljóð sem fela oft í sér pælingar og hugmyndir, um málefni stór og smá.

En já, þetta er svona bara sutt pæling, ég væri alveg til í að ræða þetta frekar.

Ohh mér finnst ljóð yndisleg, gæti ekki án þeirra verið! Fyrir mér þá er lítið líf án ljóða.

Æ, ég veit ekki…
Til hvers eru bara bókmenntir til yfir höfuð?
Eða tónlist….

Bara sleppa þessu öllu saman, þá yrði lífið miklu betra og einfaldara.

en nú nenni ég ekki að skrifa meira, ég ætla að fara og æfa mig á píanó…

…ertu í fimmta bekk og nennir ekki að læra ljóð, ert of svalur fyrir það.

Þú gætir sjálfur farið að semja ljóð í framtíðinni þá er mjög fínt að kunna stuðla og höfuðstafi, viðlíkingar, persónugervingar, myndhverfingar og hvað þetta allt heitir nú.

Og síðast en ekki síst að kunna ljóð, þar sem þetta er jú mikilvægur partur af menningunni.

Til hvers þurfum við sjónvarp?
Til hvers þurfum við að læra að tala?

Textarnir við öll (sungnu) lögin sem þú hlustar á eru í sjálfu sér ljóð. Gætirðu ímyndað þér heim án sunginna laga?
Annars skil ég vel hvað þú meinar, ég var ekkert sérstaklega hrifin af ljóðum þegar ég þurfti að læra þau utanað. Ég lærði að meta þau seinna, þegar ég var hætt að þurfa að læra þau..

ljóð í 1-7 bekk er til að örva/virkja betur minnið…

Ég þurfti að læra fullt af ljóðum utanbókar í 4-7bekk og ég efast um að það sé einhver í bekknum mínum sem kann eitthvað af þessum ljóðum ennþá, þannig að mér finnst þetta frekar tilgangslaust en ef maður á að flytja ljóðið fyrir bekkinn þá æfir það kannski framkomu:P

Á ég að segja þér af hverju… það er ekki til þess að þú verðir skáld, óneí.

Það er til þess að þú sért læs!
Það eitt að kunna stafrófið og klambra saman hljóðum gerir þig nefnilega ekki læsan. Fullt af fólki sem er búið að stunda framhaldsnám til fjölda ára er í raun hálfólæst og hefur ekki úthald til að lesa meira en fáeinar blaðsíður í bókum áður en það gefst upp. Það að lesa er færni sem maður þjálfast í og tekur langan tíma og mikla æfingu.

Hluti af því er að skilja og geta túlka bundið og úbundið mál. Fólk skrifaði bundið mál í þúsundir ára áður en það fór fyrst að skrifa óbundið. Það er hluti af arfleiðinni og málhefðinni að skrifa í bundnu máli. Bræghættir og kenningar eru lykilinn að stórum hluta bókmenntanna og ef þú hefur ekki hlotið þjálfun í að skilja þá eða fengið a.m.k. ap kynnast þeim þá mun þessi stóri hluti ritaðs máls virðast þér sem merkingarlaus þvæla og torf.

Og þá ertu ólæs maður.
Þú munt kannski geta lesið fréttir nútímans en fréttir fortíðarinnar og framtíðarinnar verða þér huldar. Heimsmynd hins ólæsa er þröng og ófrjó. Í samfélagslegu tilliti er þetta því praktískt mál. Í persónulega tillit er þetta, að mínu mati, hvorki meira né minna en lífsspursmál.

Þegar ég var u.þ.b. fimm ára las pabbi alltaf fyrir mig ljóð áður en ég fór að sofa(lærði þau öll utanað…). Þessi ljóð voru GÓÐ. Svo kemur maður í skólann og þarf að læra ljóð sem ríma ekki, hafa ekki stuðla eða höfuðstafi, eitt ljóð sem bekkjabróðir minn las fyrir bekkinn fyrir stóru Upplestrarkeppnina var einhvernvegin svona:

Það er ekkert sem heitir mánudagur
sunnudagur þriðjudagur eða fimmtudagur.
Þetta er allt sami dagurinn…

og eitthvað þannig(s.s. ömuregt ljóð…). Prófaðu að lesa ljóð sem eru EKKI í skólabókum (mæli með Höfðingi smiðjunnar, Amma kvað, Í helvíti, Á Dökkumiðum og fleirum(sum eru reyndar í skólabókum líka))

Allavega…í stuttu máli ráðlegg ég þér að fletta upp í gömlum ljóðabókum (t.d. Íslensk Lýrik, Íslensk Kvæði(samansafn af ljóðum) Ydd eftir Tómas Guðmundsson, Perlur úr ljóðum íslenskra kvenna(samansafn af ljóðum)). Þá fattarðu afhverju þjóðin vill ljóð…