Hér kemur góð dæmisaga af miskunsama samverjanum mér. Hún byrjar á þorláskmessu. ÉG stóð við söfnunarbauk fyrir börn í asíu sem áttu engann mat né heimili. Þá sagði ég við bræður mína, hummm ætti ég að gefa þessum litlu kúkum að éta ??? Þá sló eldri bróðir minn mig í hnakkann og horfði á mig með illu augnaráði. ÉG byrjaði að hugsa og fatti hvað ég var að fara að gera, og sagði upphátt það sem ég var að hugsa “Afhverju í andskotanum ætti ég að gefa helvítis krökkunum að éta þegar ég er að deyja úr hungri ekki búinn að éta í 10 mínutur” Frekar gef ég macdonalds peningana mína og hendi restinni í hundinn.

Með þessu líkur dæmisagan um miskunsama dórverjann :)