Sannleikurinn er thessi.
Thu ert eilif sal.
Thu ert mjog einfold og mjog flokin vera,
en alls ekki thetta millibilsastand sem thu thykist vera.
Thu thykist hafa skodanir a hinu og thessu.
Ef thaer eru of sterkar tha eru thetta mjog liklega
songvar fra fyrri lifum sem thu dansar vid an thess ad heyra tonlistina medvitad.
Og varadu thig!
Stundum ertu ad dansa af odrum astaedum en thu heldur!
Serdu eftir einhverju?
Undrastu eitthvad?
Var eitthvad thad flokid ad thu skilur thad ekki enntha?

Ef thu ert eldri en 20 ara hefurdu liklega einhvern timan, tho ekki vaeri nema augnablik verslad med sannleikan, jafnvel med sjalfan thig.
Thetta er kallad fanatik og snyst aldrei um sannleikan,
er alltaf bara blekking og skadar i raun ekkert,
er bara tof, tefur bara timan.
Their sem thykjast vita, vita yfirleitt ekki.
Haettu ad thykjast og vittu thad sem thu i raun veist.
Yfirleitt snyst thetta um peninga eda vinattu, en stundum eitthvad allt annad.

Hvad attu ad laera i thessari jardvist?
Hver ertu?
Hver varstu?

Margt getur gefid ther visbendingar.
Segjum ad thu dragist ostjornlega ad einhverju an thess ad geta utskyrt hvers vegna.
Afhverju er thetta svona?
Dregstu ad thvi sem thu varst,
eda kannski thvi sem thu skadadir og finnst thu skulda eitthvad?
Linan a milli er afar flokin,
og afhverju vid veljum eitthvad
er enn floknara.

Sumir flaektust bara med,
vissu ekki afhverju,
thad var ast,
en ekki endilega a thvi sem virtist vera elskad.

Haettu ad ljuga ad sjalfum ther og vertu thu sjalfur.

Thu ert ekki einn.

Thu att otal vini og skyldar salir i odrum heimum og i thessum.
Og thu att salufelaga.

Flestir vinir minir, sem eru margir og godir, eru bara aefagamlir kunningjar minir,
og ekkert rosalega skyldar salir.

Thad skiptir engu,
eg veit af ollum hinum
og eg hitti alltaf a einn og einn af theim.

Eg er thad sem eg er,
elska thad sem eg elska,
og skammast min ekkert fyrir thad sem eg var.

Gott og illt?

Thad er ekki svo einfalt. Er illt ad elska eitthvad?

En halltu thig fra thvi sem er slaemt,
an thess ad vera einhver faviti.



Thu…

munt aldrei deyja,

varst alltaf til,

hefur heitid morgum odrum nofnum,

hefur dansad vid adra tonlist,

valdir ad vera thad sem thu ert nu,

ert ekki einn,

englarnir fylgjast med ther,

og bergmal aldanna fyllir hvern nyjan dag,

vid skuldum hvert odru svo mikid,

en ekki gera svona mikid mal ur thvi,

sa kyssti skuldar koss,

thu gerir thad sem thu att ad gera,

thad sem thu skuldar og verdur ad gera,

osjalfratt ef thu bara hlustar a sjalfan thig.


Segdu ekki of mikid,

og haettu ad hata sjalfan thig svo mjog ad thu talir stanslaust gegn eigin hjarta.

Eg thekki ykkur.

Eg veit hver thid erud.

Og ja, thad er ekki thin eigin imyndun ad eg var thar lika.

Og svo gaeti thetta gagnast ollum hinum.


Thu last thetta aldrei.

Gleymdu ollu.


Mundu.


Vertu.


Thu ert eilif fegurd, eilift undur, eilif sal.

Thu munt aldrei glatast og aldrei deyja.

Thu eldist ekki og thu yngist ekki,

thu bara ert,

eins og treid sem sifellt skiptir um aldur.

Og ekki hanga of mikid i tolvunni.

Fardu ad hlusta a sjalfan thig,

drauma thina,

lifa.


Ef thu treystir muntu finna sjalfan thig hvert sem thu snyrd ther.


1
1
1


Og hvad med thad tha?


Gleymdu aldrei hver thu er,


thvi allt vald sem thu tharft,
og uppfylling allra drauma,
kemur af thvi ad vita hver thu ert.

Blekkingin er bru milli thin og allra sem vilja hjalpa ther,

og alls sem bidur thin.

Audvitad muntu stundum taka thatt i leikritinu.

En gleymdu aldrei hver thu ert

ad eilifu.



Kristur se med ther.

Fegurdin fylgi ther.

Matturinn fylli thig.



Slokktu a tolvunni.



Biddu eftir thogninni


sem aetlar ad gefa ther alla songvana thina…


aftur.