Íslam bannar fylgjendum sínum að eiga hunda fyrir gæludýr. Hundar eru álitnir óhreinir og það að græða peninga á hundasölu er álitið jafn siðlaust og að selja líkama sinn til vændis.

Það er vel þekkt staðreynd að innflytjendur á vesturlöndum hafa oftast lifað við mun hærri fæðingartíðni en vestrænt kvenfólk. Árið 2004 höfðu Bandaríkin náð því marki að vera þjóð þar sem fleiri hundar en börn búa á hverju heimili.[>>] Flest þessara dýra eru eign bandarískra ríkisborgara af evrópskum uppruna sem einhverja hluta vegna kjósa að eiga hund frekar en að ala upp sitt eigið barn. Sem augljóst merki um úrkynjað samfélag, þá er þetta eitthvað sem hreinlega krefst umfjöllunar!

Það er engin furða að Múslímar hæðist að vesturlandabúum og kalli þá “Hundakynþáttinn“. Meðleigjandi minn frá Asíu sagði mér eitt sinn að henni fyndist það hlægilegt og furðulegt hvernig vestrænar konur smjaðra fyrir hundum sínum: “Þær sofa meira að segja með þá uppi í rúmi hjá sér”, sagði hún glottandi við mig. Þeir vesturlandabúar sem leyfa hundum sínum að sofa uppi í rúmi hjá sér yrðu kannski hissa á að heyra hversu óeðlileg og viðbjóðsleg slík hegðun þykir í augum meðlima annarra menningarheima.

Hundaeign var bönnuð undir stjórn Mao á sínum tíma í Kína, en hefur færst í aukana núna, líklega til að stemma stigum við fólksfjölgun (þrátt fyrir að hún sé enn að aukast þar). En ég vill minna ykkur á að mikið af hundunum þar enda einnig sem ilmandi súpa til að ylja sér við á veturna.[>>]

Stóraukin hundaeign á vesturlöndum virðist bæði endurspegla lýðfræðilega hnignun á meðal innfæddra evrópubúa[>>], og virðist einnig eiga sinn þátt í að ýta undir þessa hnignun. Margt vestrænt kvenfólk er í rauninni farið að (og er oft hvatt til þess að) taka hundaeign fram yfir það að eignast og ala upp börn. Hundar eru meira að segja farnir að hafa meiri réttindi en börn gera [>>].

“Á meðan fæðingartíðnin í Bretlandi hefur farið ört niður á við á síðasta áratug, virðist nánast hálf þjóðin nú eiga gæludýr.” – sjá tengilin efst, og við vitum hvaða lýðfræðilegar einingar falla undir þess tölfræði.

Þú ferð með barnið þitt í göngutúr í almenningsgarðinum, útivistasvæðum o.s.frv. og vandlega passar þig á því að stíga ekki ofan í hundaskítinn sem liggur allstaðar, stuttu síðar kemur Rottweiler hundur og fer beint að hnusa upp í barnakerruna. “Ó, hafðu ekki áhyggjur, hann elskar börn!” er auðvitað hið augljósa svar frá eigandanum, á meðan hundurinn reynir að sleikja andlitið á barninu þínu með þeirri sömu tungu og hann var að nota til að þrífa á sér rassgatið stuttu áður. En þú átt auðvitað ekki að kippa þér upp við það.

“Meinarðu að hann myndi elska að fá þau í kvöldmatinn?”

En, skyldi þér verða svo á að forða barninu frá þessháttar kynnum við hundinn með, eins og einu lausu sparki (sem er þó aldrei góð hugmynd þegar kemur að árásargjörnum tegundum), yrði eigandinn bálreiður! Hann myndi verja rétt rakkans til að stofna heilsu barnsins í hættu fram í rauðann dauðann. Tunga hundsins líkt og skíturinn sem barnið þitt á líklega eftir að enda með að vaða í á einhverjum tímapunkti, og dreifa um húsið þitt, getur innihaldið spóluorma sem seinna geta valdið blindu í hýslinum. Það er áætlað að 10.000 manns smitist af þessum tegundum orma á ári í Bandaríkjunum og auðvitað eru börn í meiri áhættu á að verða bitinn, eða eitthvað enn verra.

Í gegnum tíðina hefur verið töluverður þögull fjandskapur á milli hinna barnslausu gæludýraeigenda einsvegar, og svo strögglandi fjölskyldufólks með börn annarssvegar. Barnslausa gæludýrafólkið kvartar sáran undan hlutum eins og verðbótum, aukinni menntun o.s.frv. yrði fórnað á þeirra kostnað fyrir barneignir. Það vill meiri fjárútlát til barnafólksins og það verði dýrara að eiga börn. Í gegnum söguna hefur einmitt fátækasta fólkið alltaf átt flest börnin – þannig hvernig hefur fólk efni á því að eiga EKKI börn nú á tímum, þegar það hefur aldrei verið auðveldara ( gæði skipta þó vissulega meira máli heldur en magn, þannig að öllum tilraunum til að auka fæðingartíðni ætti að sjálfsögðu að vera beint til greindari og hæfari hluta samfélagsins). Á undanförnum góðærisárum bættist síðan þrijði hópurinn við, þessi sem álítur fleiri hunda í barnahópinn vera góða viðbót, þar sem hundar eru séðir sem afþreyingarefni fyrir mannfólk í dag.

Hvað varðar kostnaðinn við hundahald? Margar tegundir eru í raun dýrari í rekstri en nokkurt barn og krefjast nákvæmlega jafn mikils tíma frá eigandanum, þurfa sínar reglulegu göngutúra og heilbrigðiseftirlit. Þeir takmarka ferðir eigandans því þeir geta ekki verið skildir eftir einir heima og fá hvergi aðgöngu. Séu þeir bornir saman við börn þá eru þeir í mörgum tilfellum lítið annað en tilgangslaust ómak og verða aldrei eitthvað sem eigandinn getur fyllst raunverulegu stolti yfir að eiga. Þótt þeir séu ekki ‘Homo Sapien’ þá þýðir það ekki að þeir séu ekki einnig viðbót við fjöldann. Þeir taka sinn skerf af auðlindum og þeir sóða út heimilið þitt.. og garðinn. Þannig þeir fullorðnu einstaklingar sem eru vel hæfir en finnast að þeir ættu ekki að eignast börn vegna offjölgunar heiminum í dag, þeir ættu að verða minntir á að stórbrotin hundaeign þeirra fellur einnig undir það vandamál.

En hundaeigendur kippa sér sko ekki upp við sín tvöföldu viðmið. Hvernig myndu þeir bregðast við ef ef móðir leyfði strákhnokkanum sínum að kippa niður um sig og skíta bara á gangstéttina þar sem þau stæðu? Hvað ef 5 ára gamalt, greindarskert barn fengi bara leyfi frá foreldrum sínum til að hlaupa upp að hundaeigendum í almenningsgarðinum, hlaupa í kringum lappirnar á þeim, slefandi með oföndun og útötuð í drullu, hoppandi upp á þá og togandi í fötin þeirra? Foreldrið þyrfti að taka það til athugunar að hundaeigandinn myndi jafnvel ýta eða dangla í krakkann, til að halda honum í fjarlægð frá sér.

Fráhverfan (og þunglyndið) sem fólk finnur frá lífinu sjálfu í nútíma samfélagi á stóran þátt í þessu gæludýra-hneigða hugafari fjöldans. Fólk lifir fyrir einhæf og niðurdrepandi daglaunastörf inni í skítugum stórborgum, ráfar taugaveiklað inni í stórmörkuðum, hunsar hvort annað úti á götu og forðast augnsamband. Það er mjög mikið af einmanna og þunglyndu fólki, einmitt ein afleiðing þess að koma frá lítilli fjölskyldu; að eiga jafnvel engin systkini eða frændfólk og hundaeign veitir þann vinskap, slefandi aðdáun og ást sem fórnarlömb þessara algengu en sorglegu aðstæðna finnast að þau þarfnast. Þetta ástand verður að sífellt stækkandi vítahring í samfélögum okkar. Stundum verða allir að fórna einhverju til þess að lifa í vel reknu samfélagi. Við ættum að taka lauf úr kóraninum. Burt með hundana, nema nota þá sem hjálpar- og vinnudýr að sjálfssögðu. Hundar eru ekki börnin okkar.