Ég vann við það að keyra vörum milli Egilsstaða og Reyðarfjarðar. En einn daginn lendi ég í því að það koma bílar fyrir framan og aftan mig, sá fyrir framan hægði á sér, og sá fyrir aftan hélt sér nánast upp við stuðara á vissum hraða, þannig að ég gat hvorki stoppað né ekið á mínum hraða. Þetta reyndust vera hluti af þessum mótmælendur sem ég er að ræða um. Ég var ekki að tala um þá sem mótmæla stóriðjustefnunni heldur þá sem að eru sérstaklega að mótmæla framkvæmdunum heima.

Og já, að vinna á Kárahnjúkum var það besta sem bauðst á þeim tíma, því enga vinnu var að fá í þorpinu heima. Það er nefnilega ekki svo svakalega auðvelt að fá vinnu á Austurlandi. Þar sem ég var á leiðinni í háskóla tók ég ákvörðun um það að eiga þó allavegana til hnífs og skeiðar heldur en að láta hugsjón ráða för. Það gerist í lífinu og ég held að allir muni reka sig á það í framtíðinni.