Ríkisrekstur er prýðilegt dæmi um sjálfheldu. Þegar hið opinbera hefur tekið að sér rekstur stofnunar á borð við banka eða fjölmiðil eru fáir tilbúnir að færa reksturinn aftur frá ríkinu, þrátt fyrir þá spillingu sem fylgir ríkisrekstri. Almenningur vantreystir einkavæðingu af sömu ástæðu og tilefni væri til hennar: vegna spillingar. Þar sem uggur gagnvart einokun einkaaðila er meiri en gagnvart einokun ríkisins er meiri ótti við spillta einkavæðingu en spillingu í opinberri stofnun. Eftir sitjum við með ríki sem enginn vill að láti af völdum sem við vitum þó að það misnotar.

Við erum þó ekki milli steins og sleggju. Í stað einkavæðingar mætti almannavæða ríkisstofnanir. Það er hægt að gera á tvo vegu.

Önnur leiðin væri að breyta þeim í félag þar sem félagsgjöldin eru reiknuð á sama hátt og skattgreiðslur nú. Allir meðlimir hefðu jafnan kosningarétt um málefni félagsins og gætu sagt sig úr því ef þeir vilja. Þessi leið myndi henta fyrir ríkisstofnanir sem nú skila tapi. Hin leiðin væri að breyta því í eins konar hlutafélag. Arður yrði greiddur út eftir reglum félagsins, sem kjósa mætti um á fyrsta aðalfundi. Hver hluthafi – hver borgari, til að byrja með – fengi jafnan atkvæðisrétt, óháð hlutstærð.

Með þessu fyrirkomulagi væru stofnanirnar enn undir sama hatti lýðræðis og þær eru núna, þar sem atkvæðisréttur fer ekki eftir auðlegð, með þeirri viðbót að hægt væri að segja sig úr félaginu. Ítök almennings í opinberum stofnunum yrðu svo mikið sterkari, en þau eru núna engin. Venjulegu mótbárunni um að beinna lýðræði leggi óþarfa vinnu á hendur almennings er auðsvarað. Annars vegar yrði engum bannað að sitja heima þegar aðalfund ber að garði. Hins vegar myndi framsal atkvæðaréttar til annarra hluthafa að eigin vali létta byrðinni af uppteknum hluthöfum. Þetta framsal gæti þess vegna verið rafrænt og kosningarnar sömuleiðis. Hver veit, kannski hefðum við þar sprotann að beinu lýðræði framtíðar.