Varðandi töpuð störf: Það eru ekki tugþúsundir (í fleirtölu) starfa sem tengjast landbúnaði, eins og kemur fram í svarinu hér að neðan eru það nákvæmlega tugur þúsunda, 4000 störf með beinum hætti og 6000 afleidd störf. Ég svaraði þessari athugasemd hér að neðan að einhverju leiti, eins og til dæmis að beingreiðslur til bænda, einar og sér, duga vel fyrir atvinnuleysisbótum fyrir meira en helmingi þessara 4000 starfa sem tapast. Innganga í ESB gerist heldur ekki á einni nóttu og ekki heldur afnám landbúnaðar hér á landi, það verða til störf í framtíðinni. Eins og ég benti á, starfaði helmingur landsmanna eitt sinn við landbúnað hér á landi en nú aðeins um 2,5% (vel að merkja, er hlutur þessara 2,5% í vergri landsframleiðslu aðeins 1,5%). Eins og ég benti á hér að neðan starfaði meirihluti Íslendinga við landbúnað einu sinni, en þrátt fyrir það hefur atvinnuleysi verið með því lægsta sem gerist um allan heim í gegnum tíðina. Jafnvel nú í efnahagsþrenginum er atvinnuleysi hér á landi sambærilegt því sem gengur og gerist í ESB og OECD ríkjunum. Með inngöngu í ESB verður jafnframt auðveldara fyrir erlend fyrirtæki að hefja rekstur hér á landi, sem gæti vel skaffað enn þá fleiri störf. Það er altént eitt af markmiðum ESB að auka atvinnufrelsi.

Matarsjálfstæði: Hvernig sem á það er litið verðum við seint sjálfstæð um mat. Við erum með öllu háð öðrum ríkjum hvað varðar hráefni í nánast alla framleiðslu. Hér er engin olía, hér eru engir gæðamálmar eða aðrir málmar, hér er ekkert fosfór eða köfnunarefni aðgengilegt í miklum mæli. Allt þetta er grundvallaratriði fyrir því að við getum verið sjálfstæð í matvælaframleiðslu, nútíma landbúnaður þrífst einfaldlega ekki án þessara hluta þess þá heldur á hjara veraldar. Matarsjálfstæði er sjálfsblekking, það væri ekki hægt að fæða alla hér á landi án þessara hluta.

Við myndum líka vita hvaðan maturinn kemur, hann kæmi frá ESB og væri háður matvælaeftirliti ESB. Fyrir svo utan það að allir ávextir og mest allt grænmeti er flutt inn, okkur myndi ekki stafa meiri hætta af sjúkdómum sem berast hingað með plöntum. Hvað varðar kjöt, er það hins vegar alveg rétt að hugsanlega gætu borist hingað sjúkdómar. Hins vegar eru sóttvarnir og reglur varðandi innflutt kjöt í dag fyrst og fremst settar til þess einmitt að vernda íslenskan búfénað, ekki vegna þess að það stafar sérstök hætta af innfluttu kjöti hvað varðar neyslu okkar. Menn eru ekki að deyja út um alla Evrópu vegna kjötneyslu, örugglega fleiri sem drepast vegna reykinga eða annarra sjálfskapaðra lífstílssjúkdóma sem eru lögleiddir hvar sem er.

Þetta eru hugsanlega gildar athugasemdir, en ég er ekki að fullyrða að okkur muni vegna betur án íslensks landbúnaðar, ég einfaldlega get ekki séð hvers vegna menn eru stundum að því er virðist móðursjúkir í afstöðu með tollavernd og niðurgreiðslu á þessum iðnaði ef þetta eru einu rökin. Kannski eru til sterkari rök, en þessi eru ekki sérstaklega sannfærandi.

E.s. varðandi innkaup á ferskri matvöru erlendis frá, þá svaraði ég því einnig hér að neðan, við myndum allri eyða meiri gjaldeyri í mat erlendis frá nema það sparaði peninga og landbúnaður myndi aldrei leggjast ef hér nema einmitt vegna þess að það sparaði peninga. Menn mega líka ekki gleyma því að stór hluti af allri matvöru sem við neytum er innflutt, allur þurrmatur, flestur dósamatur, grunnfæðutegundir eins og hveiti og hrísgrjón o.s.frv.

Það hagnast væntanlega allir á þessu, ekki bara fátæka fólkið, meira segja bóndinn sem væntanlega étur niðurgreiddu matvöruna sjálfur. Að láta eins og þessar niðurgreiðslur hafi mest áhrif á fátæka er bara vitleysa og léleg tilraun til þess að höfða til tilfinninga fólks, eins og Fimbulfamb bendir réttilega á gætir þú alveg eins styrkt 5000 fátækustu einstaklinga um 1,2 milljónir á ári frekar en að niðurgreiða landbúnað um 6 milljarða á ári. Þá væri nú varla hægt að tala um fátækt hér á landi.

Þeir standa ekki undir sér ef ríkið þarf niðurgreiða vörurnar þeirra. Rekstur sem stendur sjálfur undir sér þarf ekki ríkisaðstoð.

Einnig, afhverju ekki bara að borga fátækum vasapening í stað þess að nota þennan pening til að lækka matvælaverð til allra? Ef þetta er eingöngu til þess að hjálpa fátækum að kaupa í matinn, mundi þetta ekki leysa vandamálið á skilvirkari hátt?

Kannastu við orðið kaupmáttur? Eða gengi? Auðvitað er hærra matarverð á Norðurlöndunum, en launin eru tvöfalt hærri. Matarverð er hærra þar heldur en hér vegna gengisfallsins, flest er dýrara fyrir okkur í útlöndum þess vegna borgar sig varla að fara til útlanda þar sem hálfur lítri af gosi kostar 400 krónur. Þetta snýst alls ekki um verðsamanburð, heldur samanburð á kaupmætti fólksins í hverju landi fyrir sig.

Húsnæðismál og lánamál segirðu, margir eru sammála um að vextir lækka við inngöngu, og þótt evran sé failuð hugmynd þá inniheldur hún enga verðtryggingu, þannig að fólk þarf ekki að borga hátt í tvöfalda upphæð af húsnæðisláni. En ég er samt ekkert sérstaklega hlynntur henni.

Varðandi úrval á skinku og pepperoni… hefurðu komið til Spánar? Þar eru heilu deildirnar af kjötvörum í hverjum stórmarkaði sem innihalda fullt af tegundum af salami, pepperoni, hráskinku ofl. Með afnámi tolla frá Spáni til dæmis getum við fengið þetta til Íslands án þess að borga 500 kall fyrir pínulitla salami pulsu.

Hvernig berð þú eiginlega saman matvöruverð milli landa?

Ég er ekkert sérlega hlynntur evrunni, það að 14 mismunandi hagstjórnir eru að stjórna sama gjaldmiðlinum hljómar ekkert sérlega sniðugt.

En það er engin skylda að taka upp evruna fyrir ESB lönd, og ef að pólitíkusarnir ákveða að gera það er þá ekki haldin þjóðaratkvæðagreiðsla í langflestum tilfellum? Önnur hlið á þessu máli eru skilyrðin til þess að mega taka upp evru, ef maður skoðar þau þá sér maður strax að fyrir Ísland að ná þessum skilyrðum er skáldsögu líkast. Það að vera með sömu verðbólgu og 3 lægstu löndin á evrusvæðinu sýnist vera ósköp fjarstætt.

En eins og ég segi, ég vil laga gjaldeyrismálin hér á landi, hvort sem það sé kanadískur dollari, bandarískur dollari, evra eða kínverskt yuan. Ég er ekki með eitthvað “evran eða ekkert” sjónarmið.