Sæll Vignir.

Viltu ekki vera svo vænn að segja mér hvað þú átt við með “ þeir þurfa nú að borga meiri skatta, er það ekki? ”

Hvaða þeir ?

kv.
gmaria.

Ég held það væri ekki ýkja gott ef atvinnurekendur myndu aðeins ráða kvenfólk vegna þess að það fær lægri laun fyrir sömu vinnu og karlar, þó það væri á vissan hátt hagkvæmt fyrir mörg fyrirtæki. En með því væri verið að mismuna karlmönnum, þeir yrðu atvinnulausir og í því felst engin lausn á jafnréttisvanda okkar.

Ég efast ekki um að það er munur á kynjunum, rétt eins og það er munur á einstakligum og kynslóðum. Það má samt ekki þýða að einn hópur (s.s. konur, ákveðnir aldurs- eða þjóðfélagshópar) gjaldi launa eða réttinda á kostnað annars hóps eins og þú svo réttilega segir Kundera.

Karlmenn eru almlennt (alls ekki allir) líkamlega sterkari en konur og því réttilega öflugri í líkamlega erfiða vinnu, enda sér maður ekki margar konur í t.d. byggingarvinnu og slíku. Það breytir hins vegar ekki þeirri staðreynd að í þeim störfum þar sem líkamlegrar áreynslu er ekki þörf, eins og í skrifstofustörfum og öðru slíku, þar sem konur og karlar vinna sömu vinnu, er óútskýrður launamunur.

Ég veit ekki hvort það er rétt hjá þér Kundera að konur KJÓSI síður að fá stjórnunarstöður í fyrirtækjum. Ég hef ekki séð þessar kannanir sem þú vitnar í og þekki ekki til þeirra. Ég kannst hins vegar ekki persónulega við þetta viðhorf eða úr mínum vinkvennahópi. Ég held að þetta sé afleiðing þess sem umhverfið og fjölmiðlarnir stimpla inn í okkur; að karlar séu betri og traustari stjórnendur (því þeir hafa alltaf séð um að stjórna), að konur eigi að uppfylla ákveðin útlitseinkenni fyrst og fremst (sem karlar þurfa ekki að spá í hvað þá sjálfa varðar), að þær eigi að hugsa meira um fjölskylduna en karlinn (sem er alveg ótrúlega ríkjandi viðhorf, jafnvel hjá yngri kynslóðum) o.s.frv.

Það er staðreynd að konur eru ekki nógu duglegar að kvarta og krefjast launa- og stöðuhækkunar. Af hverju er það? Mér virðist sem skortur á sjálfstrausti sé þar oft ansi stór þáttur, þær eru e.t.v. hræddar við það. Það er ekki langt síðan konur áttu jafnvel á hættu að vera reknar ef þær kröfðust of mikils í vinnu sinni, þá oft á þeim forsendum að þær væru ekki eins stabíll starfskraftur og karlar vegna barneigna. Konur voru oft ekki ráðnar aftur eftir barnsburðarleyfi. Ég held (og vona) að þetta heyri fortíðinni til.

Kundera, ég get ekki verið þér meira sammála með þessa jákvæðu mismunun (að kona fái starf teljist hún jafnhæf og karlinn ef hún sækir um „karlastarf“). Ef þessi jákvæða mismunun á að viðgangast verður hún náttúrulega að gilda fyrir bæði konur og karla. Eins með forræði yfir börnum, mér finnst það út í hött að móðir fái sjálfkrafa forræði við skilnað. Hér er verið að lýsa yfir vantrautsti á karlmenn sem feður og brjóta á rétti þeirra. Þetta er líka til þess að stuðla að launamismuni þar sem með reglum sem þessum er (af hálfu stjórnvalda) gert ráð fyrir því að konur þurfi að annast börn sín og fjölskyldu meira en karlar og séu því óstabílli vinnukraftur. Þetta hangir allt á sömu spýtunni.

„Og Ylfa, sjálfsagt er að bera okkur saman við önnur lönd sem standa okkur nálægt, til að skoða málin í raunsæju og sögulegu ljósi. Staða kvenna hefur gjörbreyst á síðustu áratugum til hins betra, og er ekkert því til fyrirstöðu að slíkt haldi áfram, en þróun tekur tíma. Það er ekki gert sem réttlæting á núverandi ástandi, heldur sjálfskoðun á þróun mála“.

Innilega sammála þér Kundara. Samanburður en nauðsynlegur en hann þarf að vera á réttum forsendum. Vissulega er réttur kvenna mikill hér miðað við Austur-Evrópu og jafnvel mörg verstræn lönd, en svar félagsmálaráðherra við því af hverju ekki væri barist harðar hér á landi var ekki hægt að skilja nema sem réttlætingu á núverandi ástandi og það annars staðar í heiminum. Hann hafði í raun ekkert svar við því af hverju væri ekki farið í að minnka þennan launamun sem væri búin að vera sá sami í alltof langan tíma án þess að nokkuð væri að gert.

Það er hér á landi kynslóð fólks (fólk allt upp að 25 ára aldri !) sem heldur að fullu jafnrétti séð náð og sér enga ástæðu til þess að halda einhverri „gamaldags“ jafnréttisbaráttu áfram. Ef heil kynslóð sér ekki tilgang með því að halda áfram að stuðla að auknu jafnræði og viðhalda því sem hefur áunnist (fyrir sjálf sig) er framtíðin ekki björt. Þetta er kynslóð sem hefur aldrei þurft að hafa fyrir hlutunum og hefur ekki (enn) upplifað mismunun.

Ég er líka mjög sammála þér með að lítið er rætt um tilfinningar og ástand ungra karlmanna og er það miður. Aftur kem ég að fjölmiðlunum sem móta skoðanir okkar og sjálfsálit svo mjög. Þar eru karlar ekki sýndir sem tilfinningaverur heldur sem klárir og kaldir karlar sem vita hvað þeir vilja. Þeir eru sterkar hetjur, engar væmiltítur, ekki samt allof harðir en síður en svo of mjúkir (oj bara). Þeir eru sjaldan sýndir í nokkru samhengi við fjölskyldu- eða tilfinningalíf. Konur eru hins vegar sýndar sem kynverur fyrst og fremst (stundum sem kynverur og góðar húsmæður um leið), og þá sem slíkar fullkomnunarverur að engin leið er að ná að uppfylla fyrirmyndina. Það er því ekki skrýtið að þær treysti sér ekki í stjórnunarstörf þegar þær geta ekki einu sinni uppfyllt útlistkröfur og haldið sér undir kjörþyngd, fyrst er að ná því markmiði áður en þær geta farið að nota heilann. Þær framakonur sem eru kvenfyrirmyndir eru alltaf fyrst og fremst sexy. Hafið þið einhvern tíman séð framakonu í auglýsingum eða sjónvarpi sem er ljót ? Ég man ekki eftir neinni, hins vegar man ég eftir mörgum sexý framakonum (Ling o.fl. í Ally McBeal, gellurnar í Sex and the City, Caitlin í Spin City og svo mætti lengi telja).

Kv.
Ylfa