“Varðandi barneignir þá tekuru ekki tillit til þess að stundum er konum nauðgað og þær verða óléttar, og hafa hvorki efni á fóstureyðingu né því að ala barnið upp”

Þetta er einmitt þegar Ríkið á að grípa inní. Við höfum ekki skatta til þess að hjálpa öllum þeim sem er brotið á, til þess höfum við réttarkerfi. Sá sem er dæmdur sekur, að hafa nauðgað konu til dæmis, á að borga miskabætur og ALLAN kostnað sem verkanður hans leiddi til. Sá sem brýtur rétt annars fyrirgerir sínum rétti til frelsis; tímabundið eða endanlega. Fer eftir því hvað viðkomandi gerði.

Við borgum ekki skatta svo að konum sem hefur verið nauðgað geti sent börn sín í skóla [ss erum ekki að greiða skatta svo að þeir sem er brotið á "græði" á því]. Við borgum skatta til að fá allskyns þjónustu sem markaðurinn er fullfær um að veita, samanber flugumferðarstjórn og margt annað.

Í sambandi við síðasta hlutann.
Það sem ég er að segja er að réttindi eins geta ekki kostað vinnu annars, það kallast þrælkun. Það gegnur ekki upp hvernig sem það er reiknað. Eigum við að sætta okkur við að búa ekki í frjálsu samfélagi? Ég mun aldrei sætta mig við það, og ég trúi ekki að það sé það sem fólk vill.

Það er búið að lögleiða það að einhver stofnun eigi rétt á minni vinnu (afraksturs vinnu minnar). Og ef ég neita að borga þá eru “réttindi” mín minnkuð að því stigi að ég er settur í steininn. Það er náttúrulega mjög sanngjarnt og réttlátt, eða þannig.

Þannig að þetta er kannski ekki röksemdarfærlsa í þeim skilningi, heldur einungis verið að segja hlutina eins og þeir eru án súkkulaðihúðar. Mætti byrja á því að spyrja sig hvernig við fengum öll þessi “réttindi” til að byrja með. Var það af því að einhver uppgvötaði einhvað stórkostlegt kerfi eða var það af því að sumir komust í skóla og aðrir ekki.

friður
potent

Kæra gmaria

Það er rétt að öfundýki hefur fylgt manninum síðan þetta byrjaði allt saman. Það er samt enginn afsökun fyrir henni. Það er ekki þitt hlutverk, og ekki mitt, að redda öllu mögulega sem getur komið fyrir fólk. Eða eins og einhvert gáfumennið sagði: “shit happens”.

Það getur svo sem vel verið að þjóðir heims hafi gert einhvern sáttmála, breytir mig nákvælmega ekki neinu. Setning númer tvö [sem er reyndar á undan innganginum] hljómar svona: Mannréttindayfirlýsingin er ekki þjóðréttarsamningur og því ekki bindandi að lögum fyrir aðildarríki Sameinuðu þjóðanna.

Segir þetta ekki allt sem segja þarf um þennan mannréttinda samning. Í annari setningu fýkur allt sem hann á að standa fyrir útum gluggann. Þetta eru _bara_ viðmið og ekkert annað.

Svo eru mörg “réttindi” sem nefnd eru bara rugl og ganga alls ekki upp.

Tek 26. grein sem dæmi:

“1. Hver maður á rétt til menntunar. Skal hún veitt ókeypis, að minnsta kosti barnafræðsla og undirstöðumenntun…” Það á semsé að veita öllum ókeypis menntun. Af hverju skylda lögin þá ekki kennara til að vinna sjálfboðavinnu? Eða á ég að borga hana með sköttum eftir að ég fæ vinnu út á menntunina? Og er hún þá ókeypis? Þetta dettur allt um sjálft sig þó svo að þetta sé kannski göfug hugsun en hún er því miður ekki rétt. Hvernig getur vinna annara verið ókeypis nema að þeir bjóði hana fram sjálfviljugir?

Svo síðasta grein fyrsta kafla

30.grein

Ekkert atriði þessarar yfirlýsingar má túlka á þann veg, að nokkru ríki, flokki manna eða einstaklingi sé heimilt að aðhafast nokkuð það, er stefni að því að gera að engu nokkur þeirra mannréttinda, sem hér hafa verið upp talin.

Og með í anda þessa orða var boxið bannað.

Það er líka bannað að neyða einhvern til að vera í félagi. Getum horft á lífeyrissjóðina í þeim efnum, og ætli það mætti setja ríkið inn í þetta, það er allavega ekki að gera neitt sem ég vill taka þátt í, vonandi verður breyting þar á.

————

Við erum ekki öll eins. Við höfum mismunandi þarfir, skoðanir, trú, vinnu, fjölskyldu, vini áhugamál o.s.frv. Því finnst mér illskiljanlegt að við látum einhverja aðra sem þekkja okkur ekki neitt ákveða fyrir okkur hvað sé skynsamlegast að gera í okkar málum. Hverjum sé mikilvægast að hjálpa, hvert okkur sé stefnt. Eða eins og sumir segja, setja þjóðina í “réttann” farveg. Staðan er hinsvegar þannig að þetta fólk sem ætlar að redda okkur og hjálpa hefur ekki hugmynd um hvað það þarfnast.

Hvernig getum við ætlast til þess að fólk sem fer á þing verði hlutdrægt þegar kemur að úthluta skattpeningum okkar. Ef ég væri þingmaður þá myndi ég berjast fyrir því að skuldir heimilanna væri borgaðar í hvelli og að krabbameinssjúklingar fengju alla þá aðstöð sem þeir þyrftu _no mattar what_, því það er það sem ég þekki persónulega. Ég myndi hlægja að flugumferðarstjórn, göngum útá landi, ríkisstyrjum til bænda og öllu því, kemur mér og mínum baráttumálum minna en ekkert við. Ef ég fíla að horfa á box þá myndi ég líklega berjast um það, mér er að vísu nokkuð sama og því geri ég bara vini mínum í þinginu greiða og kýs á móti því því hann þolir það ekki. Á móti fengi ég kannski einhvað frá honum. Svona er heiumur stjórnmála, fólk ætti að geta séð það ef það opnar augun. Grundvallaratriðin fjúka útum gluggann, skiptir ekki lengur hvað er rétt og rangt, heldur er samið um hvað er rétt og rangt.

Það eru margar hliðar á mörgum málum en yfirleitt bara ein sem er rétt á endanum. Og það er það sem þetta snýst um, að gera rétt. Það er ekki nóg að gera bara einhvað, það þarf að gera hlutina rétt, því annars er þetta allt handónýtt. Höktir kannski aðeins áfram í smátíma, en bilar svo.

Það er bara þannig að á meðan fólk tekur ekki ábyrgð á því sem það gerir, þó það geri kannski einhvað sem það getur ekki bætt fyrir, þá munum við öll súpa seyðið af því. Ef við gerum óábyrga hluti þá mun frelsi okkar verða tekið af okkur. Eitt er víst, það er ákveðið öryggi í fangelsinu, en það er ekkert frelsi. Frelsi er að setja upp sína eigni rimla og taka þá niður aftur ef hentar.
Ríkið hefur upp rimla og veggi sem mun taka mörg ár að brjóta aftur niður, af því að við, fólkið, höfum gefið þeim forræði yfir okkur. Við höfum látið einhvað fólk út í bæ taka ábyrgð á okkar lífi, hvort sem það getur það eða ekki. Og það sem er sorglegast við þetta allt er að margir eru bara mjög sáttir við þetta, sáttir við að einhver setji upp veggi og rimla allt í kring um það vegna öryggisins sem fyglir. Það réttlætir það sem rangt er gert fyrir sjálfum sér. Frelsi og ábyrgð er orðið söluvara og allir geta hreinlega ekki borgað. í dag skiptir ekki máli hvort að einhver hafi gert rétt eða rangt, heldur skiptir máli hversu góðan lögfræðing hann hefur. Svo kvartar fólk yfir því að glæpamenn ganga um götunar. Við kusum yfir okkur þetta kerfi, nú neyðumst við til að taka afleiðingum gjörða okkar. Fólkið sem við kusum til þess gerir það greinilega ekki heldur benda hvor á annan; allir saklausir.

Sumu fólki finnst að það vanti meiri fjárnumi í fíkniefnaforvarnir. Öðrum finnst að það ætti að laga göturnar, enn öðrum finnst að það eigi að fá betri kennara og svona mætti lengi telja. Hví í ósköpunum erum við að borga fólki til að taka þessar ákvarðanir fyrir okkur ef við vitum í hvað við viljum að okkar peningar fara í að styrja? Viljum við frekar borga einhverjum mönnum fleiri hundruð þúsund krónur á mánuði til að ákveða þetta svo að við getum svo rifist um það? Að ekki sé talað um allar nefndinar, utanlandsferðinar, bílana, sendiráðin, dagpeninga, opinberar athafnir um ekki neitt, ferðalög innanlands. Ég heyrt að það sé gefandi að vera þingmaður, það er sannarlega rétt.

Afsakið lengdina á þessu, þetta á líklega ekki beint við flugumfreðarstjórn. Ég bara gat ekki hætt að skrifa ;)

friður
potent

Ég held að gmaria hafi hitt naglann á höfuðið, sérstaklega þriðja efnisgreinin, hún segir allt sem segja þarf, potent.